ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Τόπος διαλόγου για τις αγωνίες και την έκφραση της κοινωνίας
 
ΦόρουμΦόρουμ  Πόρταλ*Πόρταλ*  ΕικονοθήκηΕικονοθήκη  ΑναζήτησηΑναζήτηση  Latest imagesLatest images  ΕγγραφήΕγγραφή  ΣύνδεσηΣύνδεση  
Παρόμοια θέματα
1-1-4 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Αναζήτηση
 
 

Αποτελέσματα Αναζήτησης
 
Rechercher Σύνθετη Αναζήτηση
ΜΕΤΡΗΤΗΣ HITS

Study English
ΜΕΤΡΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ - ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

Πηγή: Λογισμικό "Σήμερα"

WOWZIO

 

 Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Σωτηρόπουλος Σπύρος

Σωτηρόπουλος Σπύρος



Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΠαρ Φεβ 05, 2010 12:38 pm

Ο Χέγκελ πίστευε πως η Ιστορία αναγκαστικά επαναλαμβάνεται: «Μια φορά σαν τραγωδία και την επομένη σαν φάρσα».
Ο Μαρκούζε τελειοποίησε την έκφραση: Κατά τη γνώμη του, η φάρσα μπορεί να είναι πιο τρομακτική από την αρχική τραγωδία. Αυτή την ανησυχία συμμερίζεται και ο Σλοβένος φιλόσοφος-ψυχαναλυτής Σλάβοϊ Ζίζεκ και χωρίς να ρέπει προς μια βαθιά απαισιοδοξία αναλύει την καπιταλιστική πραγματικότητα για να επανατοποθετηθεί πάνω στην κομμουνιστική ιδέα. Αφορμή για την παρουσία του και πάλι στα ΜΜΕ είναι η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του, ενός δοκιμίου με τίτλο: «Μετά την τραγωδία, η φάρσα». Εδώ, γίνεται από τον συγγραφέα ένας απολογισμός του φιλελεύθερου καπιταλισμού του διαβρωμένου από ανυπέρβλητες αντιφάσεις και προβλέπει πως το μέλλον πρέπει να παιχτεί ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Θαυμαστής της λακανικής ψυχανάλυσης, «ο πιο επικίνδυνος φιλόσοφος της Δύσης», όπως έχει ανακηρυχθεί, λέει: «Στις κοινωνίες μας, η κριτική της Αριστεράς το μόνο που κάνει είναι να σπιλώνει εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία, όμως σημαντικό θα ήταν να τους ευνούχιζε...». Δύσκολα ο Ζίζεκ αποφεύγει τις προκλήσεις...
Από την κριτική του, σε αυτό το βιβλίο, δεν ξεφεύγουν ούτε οι, παλαιοί πλέον, «νέοι φιλόσοφοι» που είχαν συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του κοινού στη δεκαετία του '70 και από τότε συνεχώς αμφισβητούνται. Ο Ζίζεκ τους παρουσιάζει ως «έναν από τους κύριους λόγους της απώλειας επιρροής της γαλλικής σκέψης στον κόσμο».
Το περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ. δεν έχασε την ευκαιρία να προσφέρει στους αναγνώστες του από το σάιτ του στο Διαδίκτυο μια συζήτηση μεταξύ του πιο εμβληματικού από τους «νέους φιλοσόφους», δηλαδή του Μπερνάρ - Ανρί Λεβί και του Σλάβοϊ Ζίζεκ.
Ο Ζίζεκ θεωρεί πως ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα είναι η αποφασιστική της αντίσταση απέναντι στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Να τι απαντά ο Λεβί:
«Νομίζω πως σκεπτόμενοι με αυτόν τον τρόπο, επιταχύνουμε την αποσύνθεση και την περιθωριοποίηση της Αριστεράς. Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ο δικός μας κόσμος. Δεν υπάρχει άλλος, τουλάχιστον προς το παρόν. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θα τον απορρίψουμε ή όχι, αλλά αν θα συμμετάσχουμε αποφασιστικά σε αυτή την κατάσταση με σκοπό να καταπολεμήσουμε την άγρια πλευρά του που υπάρχει, όπως στον κινεζικ'ο καπιταλισμό, τον πιο βάρβαρο και ληστρικό στον κόσμο. Η Αριστερά ήταν ισχυρή, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, την εποχή που μπορούσε να αλλάζει τις καταστάσεις των εργατών ή των γυναικών... Σε αυτό χρησιμεύει η Αριστερά και όχι στο να κλείνεται σε διανοουμενίστικες ομαδούλες και να ονειρεύεται έναν ιδανικό κόσμο, αφήνοντας στη μοίρα τους ανθρώπους να αλληλοσπαράσσονται».
Ζίζεκ: «Ας είμαστε σαφείς. Δεν έχω καθόλου στον νου μια μεγάλη αντικαπιταλιστική επανάσταση. Ποιος θα ήταν σήμερα τόσο ανόητος να υποστηρίξει κάτι τέτοιο; Αυτό που λέω είναι πολύ πραγματιστικό. Η σχέση μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας διαλύεται παντού, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κινεζική περίπτωση είναι μόνο ένα προσύμπτωμα σε αυτή την κατάσταση. Ο δημοκρατικός κοινοβουλευτικός καπιταλισμός εμφανίζεται ανίκανος να διαχειριστεί έναν αριθμό ζωτικών για το μέλλον προβλημάτων. Το σκάνδαλο της αποτυχίας της Κοπεγχάγης το απέδειξε. Γνωρίζουμε πως το μέλλον της ανθρωπότητας απειλείται, αλλά τα κράτη θεωρούν πως πρέπει να περιμένουν κι άλλο, ενώ κατά τη χρηματιστική κρίση, μέσα σε μόλις μια εβδομάδα, όλα έσπευσαν να διασώσουν το τραπεζικό σύστημα. Ολα αυτά αποδεικνύουν πως μόνο οι νέες λαϊκές μορφές κινητοποιήσεων μπορούν να σώσουν έναν κοινό κόσμο που ο καπιταλισμός και οι υποστηρικτές των κρατικών εξουσιών τον οδηγούν στην καταστροφή».
Λεβί: «Ε, λοιπόν, τελικά ίσως είμαι πιο αριστερά από εσάς. Για μένα δεν ήταν ποτέ αναγκαία η σχέση μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας, καθώς ο πρώτος έλαβε ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο, μέσα από κοινωνικές κατακτήσεις, συνδικαλιστικούς αγώνες, εν συντομία όλη τη δουλειά που έκανε η Αριστερά. Και αυτός είναι ο λόγος που ανησυχώ τόσο πολύ όταν βλέπω τους οπαδούς της κομμουνιστικής ιδέας, εκείνους που απαρτίζουν αυτό το συλλογικό έργο που δημοσιεύσατε μαζί με τον Αλέν Μπαντιού («Η ιδέα του κομμουνισμού», διάλεξη στο Λονδίνο, 2009), να λαμβάνουν μια θέση ουτοπικής και υπεροπτικής υποχώρησης. Με άλλα λόγια φτιάχνουμε την κομμουνιστική μας υπόθεση στη γωνιά μας και ο κόσμος ας τα βγάλει πέρα μόνος του. Σε αυτό το διάστημα, η Αριστερά συνεχίζει να παρακμάζει. Υποχωρεί στα θέματα του φεμινισμού στο όνομα του δικαιώματος στην πολιτισμική διαφορά. Υποχωρεί στον διεθνισμό... Επιμένει να αφήνουμε τη φιλελεύθερη σημαία σαν λείψανο στη Δεξιά».
Ζίζεκ: «Φαίνεται να πιστεύετε πως μόνο ο φιλελευθερισμός μπορεί να σώσει την Αριστερά. Εγώ αντίθετα πιστεύω πως μόνο η αδελφική συμβολή μιας πιο ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί μακροπρόθεσμα να διασώσει αυτό το οποίο θεωρείτε σημαντικό: την παγκοσμιότητα, τον φεμινισμό και τη χειραφέτηση. Γιατί η τραγωδία σήμερα είναι πως η μόνη μέγιστη πολιτική δύναμη που είναι έτοιμη να εκφράσει τη δυσαρέσκεια που έχει προκληθεί στον κόσμο από την κρίση του καπιταλισμού είναι η φονταμενταλιστική αντιμεταναστευτική Δεξιά. Παρατηρήστε τι συμβαίνει ήδη στη Νορβηγία ή στην Ολλανδία. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε πει κάτι πολύ καλό πάνω σε αυτό το θέμα: "Κάθε φασισμός είναι το αντίθετο μιας αποτυχημένης επανάστασης". Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς μας απειλεί σήμερα: η άνοδος μιας Δεξιάς που έχει για σημαία της τα θέματα ταυτότητας, ελλείψει μιας εναλλακτικής πραγματικής Αριστεράς».
Προσδιορίζετε, κύριε Λεβί, την Αριστερά μέσα από τις κοινωνικές της κατακτήσεις, τους κοινοβουλευτικούς και συνδικαλιστικούς της αγώνες. Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε πως το «κοινωνικό ζήτημα» υπάρχει στις δημόσιες δεσμεύσεις σας. Δραπετεύοντας από αυτό το πεδίο, οι διανοούμενοι της Αριστεράς, όπως εσείς, μήπως άραγε άνοιξαν τον δρόμο για την επανεμφάνιση αυτών των ριζοσπαστικών προοδευτικών παραδειγμάτων που σήμερα αποδοκιμάζετε;
Λεβί: «Οταν στο βιβλίο μου "Δελτία ταυτότητας γράφω πως το ουσιαστικό ερώτημα σήμερα είναι η νέα αθλιότητα, θεωρείτε πως αυτό σημαίνει πως δεν ασχολούμαι με το κοινωνικό ζήτημα; Οταν το 2005, στη διάρκεια των επεισοδίων στα παρισινά προάστια, έλεγα πως δεν έχουμε δικαίωμα να προσποιούμαστε πως πρόκειται απλώς για μια κρίση βαρβαρότητας χωρίς πολιτική σημασία, αυτό σήμαινε πως δεν ασχολούμαι; Βέβαια, είναι αλήθεια πως ο χρόνος είναι μετρημένος και δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε όλα τα μέτωπα».
Ζίζεκ: «Αυτές οι νέες μορφές κοινωνικού απαρτχάιντ που σωστά σημειώνετε συνδέονται ουσιαστικά με τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Το πρόβλημα είναι πως, όπως το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς σήμερα, συνεχίζετε να σκέπτεστε πως ο κόσμος δεν πρέπει να αλλάξει, αλλά μόνο να διορθωθεί. Κατά βάθος ο ορίζοντάς σας συμπίπτει με αυτόν του Φουκουγιάμα που μιλά για "τον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο" ως σχήμα μιας όσο το δυνατόν καλύτερης κοινωνίας».
Λεβί: «Ασφαλώς όχι. Η θεωρία του Φουκουγιάμα περί "τέλους της ιστορίας" είναι ένας παραλογισμός που δημιουργήθηκε μέσα στην ευφορία της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου. Τώρα, δεν ανησυχώ λιγότερο όταν βλέπω να δημιουργείται εκ νέου μια ριζοσπαστική Αριστερά που μας υπόσχεται πως μπορεί να μην έχει σήμερα την οριστική λύση στο ανθρώπινο δράμα, αλλά θα την έχει αύριο. Αυτό είναι καταστροφικό. Είναι το διαβατήριο για όλους τους ολιγαρχικούς εφιάλτες. Ο Μπένγιαμιν έχει πει και κάτι άλλο. Στην εναλλακτική που έθετε ο Μαρξ στο "Θέσεις πάνω στον Feuerbach", αντιπαραθέτει έναν τρίτο όρο: την επιδιόρθωση του κόσμου. Μάλιστα, απλώς επιδιόρθωση. Είναι λιγότερο συναρπαστική, αλλά δεν υπάρχει έντιμη πολιτική χωρίς ένα μέρος μελαγχολίας. Η ιδέα πως ο κόσμος είναι ατελής, πως θα παραμείνει έτσι, υπάρχει και σαφώς πρέπει να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ατελής, αλλά το χειρότερο συμβαίνει όταν πιστεύουμε πως θα τον αλλάξουμε ριζικά».
Ζίζεκ: «Ναι, ο κόσμος θα παραμείνει ατελής, αλλά ενίοτε οι ριζικές ρήξεις επιβάλλονται ως μονόδρομος για να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή του. Είμαι ένας αριστεριστής εντελώς απαισιόδοξος. Πιστεύω μάλιστα πως ο αυταρχικός καπιταλισμός είναι δυστυχώς το μέλλον που μας περιμένει. Κάνετε όμως λες και η μοναδική πιθανή επιλογή απέναντι σε αυτό θα ήταν η στράτευση στην πραγματικότητα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα κατά την άποψή μου. Οχι μόνο δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση υποχώρησης, αλλά υπέρ μιας συγκεκριμένης ρεφορμιστικής διαδικασίας που εναντιώνεται σε αυτό το καταστροφικό μέλλον. Η μάχη του Ομπάμα για ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, παραδείγματος χάριν, είναι ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας. Αυτό αναστάτωσε την καρδιά της αμερικανικής ιδεολογίας με έναν τρόπο εξαιρετικά θετικό. Δεν είμαι αντίθετος στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, είμαι απλώς αρκετά διαυγής για να δω πως δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων».
Τραγωδία να εμφανίζεται ως λύση ο δεξιός λαϊκισμός
Μιλώντας και πάλι με αφορμή το νέο βιβλίο του, αυτή τη φορά στην κομμουνιστική εφημερίδα «Humanite», ο Ζίζεκ αναφέρεται σε γενικότερα θέματα, όπως αυτό της πιθανής απειλής ενός νέου αυταρχισμού στην Ευρώπη:
«Με τη σταδιακή απώλεια της ουσίας της παλαιάς σοσιαλδημοκρατίας, μια νέα πολικότητα, αρκετά επικίνδυνη, αναδύεται στην Ευρώπη. Από τη μια πλευρά, έχουμε ένα κόμμα του κεφαλαίου, κεντρώο, τεχνοκρατικό, αλλά πολιτιστικά κάπως ανοικτό, ευνοϊκό στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, του δικαιώματος έκτρωσης, και από την άλλη πλευρά, έναν λαϊκισμό της εθνικιστικής Δεξιάς, ρατσιστικό, που έχει την τάση να εμφανίζεται σαν μόνη εναλλακτική λύση. Η τραγωδία είναι πως μόνο αυτός ο δεξιός λαϊκισμός καταφέρνει προς το παρόν να εμφανίζεται σαν πολιτική έκφραση της "δυσφορίας μέσα στον καπιταλισμό". Ο Μπερλουσκόνι, εδώ, είναι ένα πιο περίπλοκο πρόσωπο. Επιχειρεί μια σύνθεση του τεχνοκρατικού φιλελευθερισμού και της λαϊκίστικης αντίδρασης, στα οποία προσθέτει αυτή τη γελοιοποίηση της πολιτικής. Με την ίδια έννοια, υπάρχει μια πλευρά Groucho Marx στον Σαρκοζί, με την τοποθέτηση στην ύψιστη θέση του αξιώματος ενός προσώπου που εισάγει στιγμές κωμωδίας και σαρκασμού. Αλλά σε αυτό το διάστημα, το σύστημα λειτουργεί με όλη του τη βαναυσότητα».
Ο Ζίζεκ ισχυρίζεται πως ο καπιταλισμός τείνει να μετασχηματιστεί σε έναν «πράσινο καπιταλισμό». Ο καπιταλισμός είναι συμβατός με την οικολογία;
«Ας συγκρίνουμε την αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου απέναντι στην οικονομική κρίση και αυτήν στη Συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης. Απέναντι στην οικονομική κρίση αποφάσισαν μια κατεπείγουσα διαδικασία. Σε μια εβδομάδα υπέρογκα, απίστευτα ποσά βρέθηκαν για να καλύψουν ανάγκες του τραπεζικού συστήματος. Εκεί όπου η επιβίωση του καπιταλισμού, του τραπεζικού τομέα, κινδυνεύει, μπορούμε να δράσουμε αμέσως. Οταν όμως πρόκειται για την επιβίωση όλων μας, ποια είναι η απάντησή τους; Ενας συμβιβασμός, μια δήλωση προθέσεων. Ιδού η λογική του καπιταλισμού. Αυτό που μας ωθεί προς την κατεύθυνση της οικολογίας είναι απλώς ένας φωτισμένος κοινωφελισμός, η ανάγκη να δράσεις για θέματα επιβίωσης. Αντίθετα, ο καπιταλισμός ακολουθεί τη λογική του, παρ' όλο που αντιπροσωπεύει μακροχρόνια μια απειλή για τα υλικά μας συμφέροντα. Δεν αποκλείω, ωστόσο, πως η οικολογία μπορεί να γίνει ένα είδος νέου όπιου για τον λαό. Ναι, είμαστε εκτεθειμένοι σε απόλυτες απειλές. Αλλά όλες αυτές χρησιμεύουν σαν δικαιολογία κινητοποιήσεων όλων των αντιδραστικών, αντιπροοδευτικών ιδεολογιών που παρουσιάζουν την οικονομική κρίση ως το αποτέλεσμα της τεχνολογικής λογικής. Απέναντι στις απόλυτες καταστροφές που μας απειλούν, δεν υπάρχει λύση που μπορούμε να περιμένουμε από τις αγορές. Εξ ου και η αναγκαιότητα να ανακαλύψουμε δύο πλευρές του κομμουνισμού. Πρώτον, η κύρια μάχη σήμερα είναι αυτή των κοινών πραγμάτων, αυτών που πρέπει να μοιράζονται. Δεύτερον ούτε οι αγορές ούτε το κράτος προσφέρουν διεξόδους. Εδώ δεν έχω λύσεις, αλλά είναι σημαντικό να επινοήσουμε εκ νέου, δεν ξέρω με ποιον τρόπο, ένα είδος διεθνούς λαϊκής κινητοποίησης, διαφορετικά, βλέπω την ανθρωπότητα να επιβιώνει σε ένα καθεστώς ενός νέου "ανοικτού" αυταρχισμού. Ηδη πλησιάζουμε σ' ένα τέτοιο καθεστώς και η Ιταλία σήμερα προσφέρει ένα τέλειο παράδειγμα. Η τάση του καθεστώτος του Μπερλουσκόνι δεν αφορά τον παλαιό αυταρχισμό. Οι Ιταλοί δεν ξύπνησαν ένα πρωί και βρέθηκαν υπό την εξουσία ενός δικτάτορα. Οχι. Ολο αυτό το πνεύμα ανοχής των μικρών σεξουαλικών απολαύσεων, της κατανάλωσης, παραμένει. Ωστόσο, εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο, η Ιταλία ζει σε μια κατάσταση ανάγκης με τη σύσταση στρατού από τα κόμματα της άκρας Δεξιάς, ενώ την ίδια στιγμή η ιταλική Αριστερά είναι εντελώς αποπροσανατολισμένη».
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, στις Ελευθεροτυπία στις 3 Φεβρουαρίου 2010
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΠαρ Φεβ 05, 2010 1:11 pm

Ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου Σπύρο, πολύ ενδιαφέρουσα.

Οπως αντιλαμβάνεσαι βέβαια (διαβάζοντάς την προσεκτικά) διαπιστώνεις ότι "δέκα αριστεροί, δέκα διαφορετικές απόψεις"
Η παγκόσμια Αριστερά ξέρει να αναλύει σωστά δέν ξέρει όμως ποιόν δρόμο να υποδείξει για την αντικατάσταση του συστήματος....

Βεβαίως, δέν χρειάζεται να γράψω ότι μεταξύ της "διόρθωσης" και της "αντίστασης" προτιμώ το δεύτερο. Αλλά η αντίσταση δέν θα λειτουργήσει άν δέν γίνει συλλογικά και με συντριπτικές πλειοψηφίες.
Σε αυτό ο Ζίζεκ δέν δίνει απάντηση......
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Σωτηρόπουλος Σπύρος

Σωτηρόπουλος Σπύρος



Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΠαρ Φεβ 05, 2010 1:48 pm

Και εγώ υπέρ της αντίστασης Πούπα με τη διαφορά ότι θεωρώ απαραίτητη την παρουσία ενός ή περισσότερων ηγετών της αντίστασης.
Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο η ανατροπή αλλά ο συγκεκριμένος τελικός στόχος για μία άλλη κοινωνία που απουσιάζει.
Όταν ο Μαλατέστα (η ηρωική αυτή μορφή στον χώρο των αναρχικών) προκάλεσε εξέγερση σε μία επαρχία της Ιταλίας καταλαμβάνοντας 2 χωριά και καίγοντας δημόσια έγραφα μαζεύτηκαν οι χωρικοί έξω από το Δημαρχείο περιμένοντας την επόμενη κίνηση μετά την εξέγερση...

Αν δεν υπάρχει ο στόχος , το τι θέλουμε , ποιά κοινωνία ονειρευόμαστε , η συγκεκριμένη πρόταση τελικά , το μόνο που θα συνεχίζει να συμβαίνει θα είναι μόνο η καταγγελία η οποία στο τέλος θα καταντήσει και βαρετή.
Καταγγελία λοιπόν του "μοντέλου" και συγκεκριμένη πρόταση!

No bordes , no nations , κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής , διαγραφή από τα λεξιλόγια της λέξης "κέρδος" και της λέξης "ιδιοκτησία" , εργασία τόση ώστε να διασφαλίζονται οι βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων , έρευνα και γνώση μόνο για την κοινωνία των πολιτών και τις ανάγκες της για φάρμακα και μηχανές , δωρεάν τα πάντα και για όλους...

Πούπα περαστικοί είμαστε από αυτή τη ζωή...
Δικαίωμα στο όνειρο νομίζω έχουμε και ας μας χαρακτηρίζουν κάποιοι γραφικούς...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΠαρ Φεβ 05, 2010 2:33 pm

Μου βάζεις δύσκολα θέματα Σπύρο μου που όπως αντιλαμβάνεσαι ούτε και οι φιλόσοφοι της εποχής μας μπορούν να τα απαντήσουν (αναφέρομαι στην αναζήτηση ηγετών που λές....)

Οσο για τις καταγγελίες χωρίς πρόταση :

«Στις κοινωνίες μας, η κριτική της Αριστεράς το μόνο που κάνει είναι να σπιλώνει εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία, όμως σημαντικό θα ήταν να τους ευνούχιζε...»

Αυτή η παραπάνω έκφραση του Ζίζεκ είναι κατα την γνώμη μου πολύ σημαντική και καθοριστική και δείχνει ένα δρόμο στην εν γένει Αριστερά.
Αυτή τη στιγμή βρισκώμαστε μπροστά σε μιά τεράστια προπαγάνδα στο να παρουσιαστούν τα αντιλαικά μέτρα σάν μιά προσπάθεια να σωθεί ό ίδιος ο λαός. Προσπαθούν δηλαδή με την μέθοδο απο την μιά της πλύσης εγκεφάλου και απο την άλλη της κατατρομοκράτησης ότι η χώρα γενικώς και αορίστως οδηγείται στον γκρεμό, να ευνουχίσουν και να καταληστεύσουν για άλλη μιά φορά τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις έχει πετύχει αυτός ο δύσμοιρος λαός ανά τα χρόνια.

Ας αντιστρέψουμε λοιπόν αυτόν τον ευνουχισμό σε δικό τους,
Πώς ? Μα με την μή συναίνεση!!!!!



Γιατί όπως προέγραψα δέν είναι καθόλου τυχαίο ότι προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα των αντιλαικών μέτρων, ούτε και ασήμαντο. Αν ήταν ασήμαντο δέν θα είχαν ασχοληθεί καθόλου....αντίθετα χτυπάνε καμπανάκια και προειδοποιούν για τυχόν εξεγέρσεις που σημαίνει ότι φοβούνται πώς δέν θα γίνουν αποδεκτά. Και όταν η εξουσία φοβάται, νάστε σίγουροι ότι έχει πλήρη επίγνωση της λαικής δύναμης, έστω και άν αυτή η ίδια την στερείται.



Και η πρόταση υπάρχει (έστω σκόρπια και όχι συντεταγμένη) :

Τα χρήματα που ζητάτε για να κλείσετε τα ελλείματα να τα πάρετε απο τις Τράπεζες (παγκόσμιες και ντόπιες) που τα δημιούργησαν. Γιατί αυτές και οι εγκάθετοι πολιτικοί τους δημιούργησαν κοινωνίες και κράτη που στηρίζονται στον δανεισμό (δηλαδή σε αυτούς) και όχι ο φούφουτος ή οι λαοί.

Αλλά φυσικά αυτή η πρόταση θεωρείται ανεδαφική και γραφική.....
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΤρι Φεβ 09, 2010 2:31 pm

Οι μάσκες έχουν πέσει με τον πιό κατηγορηματικό και χωρίς αντιστροφή τρόπο. Οποιος δέν το καταλαβαίνει και δέν διαχωρίζει την θέση του, δύο τινά του συμβαίνουν : ή είναι ηλίθιος ή είναι βολεψάκιας που θέλει να διατηρήσει την κομματική θεσούλα του.



Απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δημόσια η σύγκρουση Ξυνίδη - Παναγιωτακόπουλου

Η αμοιβαία αντιπάθεια του γραμματέα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. Σ. Ξυνίδη και του κ. Γ. Παναγιωτακόπουλου, η οποία τους τελευταίους μήνες είχε γίνει αντιληπτή από όλους στο εσωτερικό του κόμματος, πλέον εκφράζεται και δημοσίως. Ο κ. Ξυνίδης την Παρασκευή, αναφερόμενος στον κ. Παναγιωτακόπουλο, δήλωσε πως όποιος θεωρεί ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική «θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να πάει να ρωτήσει τον εαυτό του τι δουλειά έχει σε αυτό το κόμμα». Ο κ. Ξυνίδης -ο οποίος τον Οκτώβριο κατόρθωσε με βραχεία κεφαλή να εκλεγεί γραμματέας έναντι του κ. Παναγιωτακόπουλου- επανέλαβε την πεποίθησή του και χθες, διά της ραδιοφωνικής οδού αυτή τη φορά (Κανάλι 1). Επισήμανε ότι «αυτές οι κουβέντες, οι τίτλοι και οι ταμπέλες κάνουν κακό και αποπροσανατολίζουν». Στις δύο επανειλημμένες παραινέσεις του κ. Ξυνίδη να αποχωρήσει από το κόμμα, εφόσον διαφωνεί, ο κ. Παναγιωτακόπουλος τελικά απάντησε χθες το μεσημέρι. Σε μια δήλωση υπό τον τίτλο «Αρνούμαι να αποχωρήσω από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λόγω... «ασυμφωνίας χαρακτήρων” με τον γραμματέα», ο κ. Παναγιωτακόπουλος αναφέρθηκε με υποτιμητικό τρόπο στον κ. Ξυνίδη, παροτρύνοντάς τον να «ασχοληθεί με την ανασυγκρότηση του κόμματος που παραπαίει και είναι ανύπαρκτο στην κοινωνία». Τον χαρακτήρισε «νεοσσό της πολιτικής», ενώ έκλεισε τη σύντομη δήλωση με μια ερώτηση: «Από το σπίτι του θα με διώξει ο κ. Ξυνίδης;». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιχείρησε να υποβαθμίσει το επεισόδιο, λέγοντας ότι «τα στελέχη έχουν τις απόψεις τους», αρνούμενος να παραδεχθεί ότι «το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παραπαίει».

Δέν θα σταθώ καθόλου στον τσακωμό Ξυνίδη-Παναγιωτακόπουλου και ούτε με ενδιαφέρει να πάρω το μέρος κανενός.
Ο Παναγιωτακόπουλος που εκπροσωπεί (λέει) την αριστερά του Κινήματος, ΘΑΠΡΕΠΕ να είχε αντιδράσει απο το Συνέδριο της χαζαμάρας και της παράτας, στο οποίο δέν υπήρξε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ παρά μόνο πασαρέλα αντικρουόμενων απόψεων (η σούπα του ΟΛΟΝ...).
Αφού δέν αντέδρασε και δέν συγκρούστηκε (ώς αριστερό στέλεχος) τώρα γιατί αντιδρά ?
Αλλά το κυριότερο, αφού βλέπει ότι υπάρχει νεοφιλελεύθερη στροφή γιατί δέν φεύγει και τσακώνεται μόνο με τον Ξυνίδη ?
Ούτε ΕΝΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ.!
Τί κάθεστε και το συζητάτε το θέμα ?
«όποιος θεωρεί ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να πάει να ρωτήσει τον εαυτό του τι δουλειά έχει σε αυτό το κόμμα», δήλωσε ο Ξυνίδης.
Και βέβαια σε διώχνει απο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που και βέβαια μετατράπηκε σε σπίτι δικό του και του νεοφιλελευθερισμού.
Δέν το καταλαβαίνεις ?
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΤρι Φεβ 09, 2010 2:55 pm

Απο το παραμύθι χωρίς όνομα :

Στόν αντιπολιτευτικό αγώνα κάποιος του ψιθύρισε στο αυτί "πρόεδρε, κάποιο δυνατό σύνθημα πρέπει να βρείς για να ξεσηκώσεις τα πλήθη"

Νάτο το δυνατό σύνθημα : Σοσιαλισμός ή βαρβαρότης

Μετά, κάποιος εκσυγχρονιστής (πιθανότατα ο Πάγκαλος), που τάκουσε και τράβαγε τα μαλλιά του, τούπε το πιό ορθό (ώς περισσότερο νεφελώδικο) σύνθημα : ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε....

Και σήμερα (που το επαναλαμβάνει) ώς απειλή και όχι ώς ελπίδα, η απάντηση υπάρχει και είναι πολύ δυνατή :
Και μας άλλαξες πρόεδρε και μας βούλιαξες! Με τις υγείες μας....
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Perkos G





Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΤετ Φεβ 10, 2010 12:44 am

Ο Παναγιωτακόπουλος είπαμε-η είπε - πως εκπροσωπεί την αριστερά του κινήματος?
Ετσι είναι κι ετσι συμβαίνει δυστυχώς. Οποιος σκούντηξε κάποιον , ακόμη και κατα λάθος, όποιος έχει έστω και λίγα ενσημα, όποιος εν πάσει περιπτώσει ανδρώθηκε μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και νομίζει -ο πτωχός- οτι είναι το σπίτι του, η οτι οι άλλοι εκτός απο αυτόν είναι δεξιοί, νομιμοποιείται να διεκδικεί δάφνες αντάρτη, αριστερού, η ο,τι του κατεβάσει η γκλάβα του..

ΟΛΟΙ θεωρούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σπίτι τους. Λες και κουραστήκανε να το αγοράσουν η να το χτίσουν. Βρήκανε πόρτα ανοικτή , "τρούπωσαν" και μας το πάιζουν αντάρτες η αφεντικά στο ξέφραγο αμπέλι.

Δεν είναι μάγκες να για να φύγουν σαν "καθαροί σοσιαλιστές" αλλα τζάμπα μάγκες.

Το να βρεθεί κάποιος να τους στείλει σπίτι τους και να μην τους αναγνωρίζει ούτε η μάνα τους, πρώτα απ όλα θα πρέπει να το καταλάβουν μόνοι τους για να το κάνουν, (οχι πως δεν το ξέρουν) κι αν το κάνει ο οποιοσδήπετε μάλλον ήρωες θα τους κάνει.

Χέστηκα και για τον Ξυνίδη και για τον Παναγιωτακόπουλο. Για τον δεύτερο θα πώ πως αν εκλεγόταν κάπως διαφορετικά θα μας τά έλεγε, κι οχι οπως τώρα. Ολα είναι θέμα του τι συναισθήματα βγάζεις απο προσωπικές σκοπιμότητες και όχι πολιτικής επιλογης και βούλησης.

Δυστυχώς απο αυτούς τους ρηχούς , νέους η παλιούς , βαθείς η αβαθείς, εκπροσωπείται το ΟΛΟΝ, η ΝΕΟΝ η ΒΑΘΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα και "νύν και αεί"

Δοξάστε τους.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Perkos G





Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά   Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά EmptyΤετ Φεβ 10, 2010 1:16 am

Ας μην βάζουμε στο απόσπασμα την αριστερά γενικότερα. Υπάρχει η αριστερά και οι "αριστεροί".

Η αριστερά ποτέ δεν ήταν μέσα στα ΄πράγματα για να διαμορφώνει καταστάσεις, άλλοι έκαναν και κάνουν το παιχνίδι τους. Μπορούσε ομως πάντα εστω και σπασμωδικά να μας λέει να μας παραθέτει η να μας θυμίζει αλήθειες που το αστικό κράτος η τις αποσιωπούσε η τις έκρυβε κι εμείς φερέφωνα η παπαγαλάκια τις ξεχνούσαμε στη διαδρομή μας.

Ποιός μπορεί να διαφωνήσει ακόμη και σήμερα με τις επισημάνσεις τους για το ΝΑΤΟ την ΕΕ τα μονοπώλια, την ανεργία , την οικονομική κρίση , τους νταβατζήδες της ΕΟΚ?

Μα θα μου πείτε κάνουν επισημάνσεις αλλα δεν προτείνουν λύσεις.
Απαντώ
-Τι λύσεις να προτείνουν, αυτές που δεν τις ακούει κανένας η αν τις ακούμε βγάζουμε εξανθήματα?
-Είναι στα πράγματα η θα έλθουν ποτέ η τους θεωρούμε ανίκανους να διαχειριστούν τις αστικές κρίσεις. Και γιατί να τις διαχειρισθούν,-όπως είναι τα πράγματα- γιατί ντε και καλά θα πρέπει να ασπασθούν τη φιλοσοφία αυτή
-Γιατί θέλουμε να γίνουν μέρος ενός συστήματος που εμείς οι ίδιοι βρίζουμε η γιατί θα πρέπει να γίνουν μέρος του δικού μας προβλήματος?
-Οσες φορές προσπάθησαν να μπόυν στο παιχνίδι μάλλον τα θαλάσσωσαν. Ας μην τους κατηγορούμε και γι αυτό. Ποτέ δεν ήταν εξουσιαστές και σαν τέτοιοι και ανέτοιμοι δεν ταιριάζει η ιδιοσυγκρασία τους με τις εξουσίες.
-Οσες ανατροπές γίνηκαν , αφορούσαν σε ανθρώπους που ηταν εντελώς εκτός εξουσίας κι ετσι απεξαρτημένοι εκαναν άνετα και ωραία τις δουλειές τους

Επομένως το να ζητάμε σήμερα από την αριστερά να μας λύσει η να μας βοηθήσει στο πρόβλημα που με δική μας υπαιτιότητα η αβελτηρία δημιουργήθηκε μάλλον άκαιρο φαντάζει .

Εδώ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε βασικές αρχές. Δηλαδή τι περιμένουμε να μας επικροτήσει η αριστερά (αφήστε κατά μέρος την Παπαρρηγα και τον Τσίπρα, για την αριστερά μιλάω γενικότερα και λίγη σημασία εχει ποιος και πώς τα λέει) κι εμείς να προσπαθούμε να τους πείσουμε για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων ? Γιατι για να τους βάλουμε στο λούκι για το οποίο ποτε δεν συμφωνησαν?

Είναι προφανές ότι οι δρόμοι μας δεν είναι παράλληλοι, αλλά με αποκλίνουσες γωνίες και προορισμούς.

Ο ρόλος της επομένως είναι στην αντίσταση , εκεί που κανένας μας –οσο και να θέλουμε –δεν τολμά να πάει. Μια αντίσταση όμως συσπειρωμένη και ολοένα αυξανόμενη. Τους ζητάμε να αντισταθούν χωρίς καμιά συμπαράσταση εκ μέρους μας η τους εγκαλούμε όταν δεν δείχνουν κατανόηση. Ο ρόλος της αριστεράς δεν είναι να ενστερνίζεται τα εκάστοτε τερτίπια της εξουσίας.

Τους θυμηθήκαμε τώρα που μας έχουν βιάσει οι καπιταλιστές. Ας τους δώσουμε ένα περιθώριο 80 χρόνων να μαθητευθούν και αυτόί και μετα ας τους κρίνουμε. Τώρα δεν μπορούν να μας βοηθήσουν σε τίποτε. Ούτε στο πανελλαδικό προσκλητήριο που γίνεται αύριο στις 10 Φλεβάρη οπου καμια 500αριά νοματαίους θα τους θεωρούμε γραφικούς.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-
» Δημοκρατία: Ποια δημοκρατία; Επαναπροσδιορισμός του πολιτεύματος
» Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ 2 ΤΡΙΣ ΕΥΡΩ.
» Δημοκρατία και Ένοπλες Δυνάμεις

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ :: ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ :: ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-
Μετάβαση σε: