Α. Το πρώτο ίσως πράγμα που πρέπει σε πρακτικό επίπεδο να εννοήσουμε ως λαός είναι ότι οι πολιτικοί μας είναι απίθανα και τραγικά μέτριοι (για να μην χρησιμοποιήσω πιο πικρά λόγια). Πρέπει επίσης να αντιληφθούμε ότι το συνολικό μας επίπεδο ως λαός είναι πολύ χαμηλό, όχι συγκριτικά, αλλά ουσιαστικά. Αυτό μας αφορά ως λαό και στην συνέχεια θα αναφέρω τι θα πρέπει κατά την γνώμη μου να γίνει. Εάν το επίπεδο μιας επαγγελματικής ομάδας είναι συναπότοκο μιας σειράς παραγόντων που είναι δύσκολο να μεταβληθούν, καθώς στηρίζονται στην γνώση και στην εν γένει κουλτούρα, στο ζήτημα των ανθρώπων που δηλώνουν πολιτικοί τα πράγματα είναι εν συνόλω διαφορετικά, αφού υπάρχει ο παράγων επιλογή.
Οι πολιτικοί δεν αποτελούν επαγγελματική ομάδα, αλλά πρόκειται για πρόσωπα προερχόμενα από κάθε κοινωνική τάξη και κατ’ ακολουθία από κάθε επαγγελματική ή άλλη ομάδα. Ακόμα και εάν το επίπεδο του λαού μας κρατιέται χαμηλά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιλογές του ως προς τους πολιτικούς πρέπει να είναι ανάλογα εσφαλμένες. Ο χειρισμός της εξουσίας είναι χειρισμός της τύχης του λαού και εκεί τα πράγματα λειτουργούν με μεγαλύτερη αμεσότητα. Οι βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων επιβάλλουν τις επιλογές και τις λύσεις. Σε ένα κράτος όπου η δημοκρατία βρίσκεται σε πραγματικό, ουσιαστικό και πρακτικό έλλειμμα και αποτελεί μόνο δικαιολογία για την «μη δημοκρατία» που βιώνουμε, οι επιλογές των πολιτών είναι εξ αρχής περιορισμένες σε πρόσωπα. Δυστυχώς, τα πρόσωπα που δηλώνουν «πολιτικοί» και χειρίζονται την δημόσια εξουσία προέρχονται μέσα από αδιαφανείς προωθήσεις και επιλογές. Η άσκηση δημόσιας εξουσίας, δηλ. εξουσίας που πηγάζει από τον λαό και ανήκει σε αυτόν, δεν μπορεί να γίνεται μέσα από αδιαφανείς επιλογές.
Θα πρέπει συνεπώς ο λαός μας, εμείς οι ίδιοι ως κομμάτια του να καταλάβουμε ότι εγκληματούμε απέναντι στον εαυτό μας, στους άλλους και στις επόμενες γενιές με τις επιλογές μας. Επιτέλους πρέπει να σοβαρευτούμε και να ακυρώσουμε εμείς οι ίδιοι όλη αυτή την επικίνδυνη γελοιότητα και μετριότητα που δημιουργήσαμε, αυτούς που χυδαία και αναιδώς αυτοαποκαλούνται «πολιτικός κόσμος».
Οσο για τους εαυτούς μας θα είναι υπεραρκετό εάν προσπαθήσουμε όλοι να πάμε λίγο πιο μπροστά το επίπεδο της γνώσης και της κουλτούρας μας. Ένα μικρό βήμα απο΄τον καθένα θα είναι αρκετό για όλους, καθώς το φαινόμενο θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, λόγω της επικοινωτικής φύσης της κοινωνικής λειτουργίας.
Β. Δύσκολα είναι τα πράγματα για την χώρα μας σε κάθε επίπεδο και τομέα. Στην ίδια λογική όμως είναι και εύκολα γιατί σηματοδοτούν την συνειδητοποίηση ότι ο λήθαργος πρέπει να σταματήσει.
Προσωπικά δεν ελπίζω τίποτα περισσότερο από την παρούσα κυβέρνηση, από το να εφαρμόσει κάποιες από τις πρακτικές πολιτικές που τους έχω δώσει και έχουν υιοθετήσει (ακόμα και εάν δεν μπορούν πνευματικά να τις συλλάβουν και παρά τις εκτενείς αιτιολογίες που τους στέλνω).
Μέσα στο πλαίσιο των προτάσεων της διαφάνειας και εδώ και πολύ καιρό επισήμανα το ύψος των ελλειμμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς (σε ποσά και αριθμούς) και την ανάγκη λογοδοσίας των πολιτικών. Εστω αργοπορημένα τα αντιπολιτευόμενα τη Ν.Δ. κόμματα το κατάλαβαν τα πραγματικά μεγέθη (έπρεπε βέβαια να το ομολογήσει και η Ν.Δ.). Το γεγονός ότι η ανάδειξη του ζητήματος ήλθε από την κοινωνία και όχι από τους πολιτικούς είναι χαρακτηριστική επιβεβαίωση της μετριότητας και της ανικανότητάς τους.
Τόσο το ζήτημα των ελλειμμάτων, όσο και το άμεσα συναφές ζήτημα της λογοδοσίας των αρμοδίων και υπευθύνων κατέστησαν πολλούς μήνες μετά τα κεντρικά ζητήματα της «πολιτικής». Είναι αυτονόητο, ότι το ζήτημα – αίτημα λογοδοσίας που έθεσα ως επιτακτική ανάγκη καλύπτεται θεσμικά από την σύσταση εξεταστικής επιτροπής στην Βουλή. Το ζήτημα όμως είναι ότι τις εξεταστικές επιτροπές απαρτίζουν κατά πλειοψηφία οι ίδιες πολιτικές μετριότητες και όχι ο λαός ή ειδικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί του. Ετσι στην διαχρονική πορεία εναλλασσόμενων μετριοτήτων, αποδείχθηκε ότι ουδείς υψώνει το δάχτυλο για να δείξει (όταν το πνευματικό του επίπεδο το επιτρέπει) . Πρόσφατο δε και εύγλωττο είναι το παράδειγμα Παυλίδη, που σήκωσε το δάχτυλο για να δείξει τους άλλους και να απειλήσει, επικαλούμενος την ευαγγελική ρήση : ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω … . Είναι σαφές αυτό που είπε ο Παυλίδης : ποιος θα με κρίνει ; εσείς; Για προσέξτε καλά … .
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η σύσταση εξεταστικών επιτροπών, αλλά η στελέχωσή τους και η λειτουργία τους μέσα σε ένα νομικό και πραγματικό καθεστώς αυτοπροστατευόμενης και αλληλοπροστατευόμενης φαυλότητας και φαυλοκρατίας.
Το άλλο που μένει είναι ο πραγματικός αποπροσανατολισμός της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας από τις πραγματικές ανάγκες, τα πραγματικά προβλήματα, τις πραγματικές λύσεις και κυρίως τις πραγματικές ουσιαστικές πολιτικές.
Εάν τα εξουσιαστικά κλιμάκια του ο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν απαρτίζονταν από ένα μείγμα ατομιστών φιλόδοξων ανίκανων μεγαλοαστών, αστών και αναδυόμενων μικροαστών που κουβαλούν μέσα τους ως θέσφατο τον καπιταλισμό, είναι βέβαιο ότι η πολιτική στην Ελλάδα του σήμερα θα είχε και άλλο περιεχόμενο και άλλη ουσία, τουτέστιν δεν θα αποτελούσε μοναδικό της περιεχόμενο η οικονομική δυσπραγία και οι δογματικές απαράδεκτες και επιβαλλόμενες «λύσεις», που προτείνονται και πρόκειται να εφαρμοστούν. Τα εξαρτημένα καπιταλιστικά αυτό-ανόητα εξακολουθούν να υφίστανται και να επιβάλλονται ως οι μοναδικές λύσεις, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν το ίδιο το πρόβλημα και τις γενεσιουργούς αιτίες του.
Είναι σαφές ότι από ανθρώπους που είναι ενταγμένοι στην καπιταλιστική πυραμίδα (χωρίς οι περισσότεροι ούτε καν να αντιλαμβάνονται το που βρίσκονται και το γιατί) δεν μπορεί ο λαός μας να περιμένει πολλά πράγματα (ούτε οι άλλοι λαοί του κόσμου). Η καπιταλιστική οργάνωση και διαχείριση της ζωής των ανθρώπων και της πορείας των κοινωνιών δεν επιτρέπει ματιές έξω από το παράθυρο της οργανωτικής δομής του. Η αλυσίδα παραγωγής έχει επιλέξει συγκεκριμένους ρόλους για τον καθένα και πλήρη ενσωμάτωση για όλους … .
Το χτίσιμο άλλων δομών και κοινωνιών, αν και εύκολα θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, ακολουθώντας πραγματικές και ουσιαστικές προτεραιότητες και πρακτικά μοντέλα που τουλάχιστον έχω καταθέσει, εντούτοις δεν βρίσκει ευήκοον ους, όταν απευθύνεται στην καπιταλιστική κώφωση και τύφλωση.
Η ποιότητα δε του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι τέτοια, ώστε κάθε πρόταση να την περνούν μέσα από το φίλτρο της επιχειρηματικότητας και της συντήρησης των κοινωνικών δεδομένων και ψευδοαξιών, ως πιστοί υποτελείς του συστήματος και των κυρίων του.
Νοιώθω πραγματικά αμήχανο και βουβό εκνευρισμό όταν κομμάτια από τις προτάσεις μου «αξιοποιούνται» στα πλαίσια του καπιταλισμού και όταν οι άξονες της πολιτικής που προτείνω γίνονται άνοα και άνευ περιεχομένου συνθήματα στο στόμα του πολιτικού συρφετού της χώρας.
Σήμερα εμείς που συγκροτούμε την Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ουσιαστικό βιοτικό, ζωτικό δίλημμα που έχει μόνο μία λύση.