Σοσιαλισμος vs Καπιταλισμού και το αντίστροφο.

Επισκέπτης

Βαρύγδουπος λιγάκι ο τίτλος που έδωσα σε αυτή τη θεματική, αλλά για όποιον παρακολούθησε στο πρωινό του ΜΕΓΚΑ την πολιτική συζήτηση, σίγουρα δέν θα τον θεωρήσει τέτοιον και θα συμφωνήσει μαζί μου.

Η συζήτηση φυσικά αφορούσε την σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και στο πάνελ συμμετείχαν ένας κ. Γεννηματάς (εκπρόσωπος της Ευρωπαικής Τράπεζας Επενδύσεων), μερικούς ακόμα κυρίους που παίξαν τελικά τον ρόλο της γλάστρας, γιατί οι μισοί δέν μιλήσαν καθόλου και οι υπόλοιποι αρθρώναν κάτι ασαφείς μπαρούφες, και τέλος ήταν και ο γνωστός Ν. Μπογιόπουλος του Ριζοσπάστη.

Ο κ. Γεννηματάς, άν και άρχισε την ομιλία του με κάτι γενικούρες και αοριστολογίες, δέν απέκρυψε στο τέλος στην πρόθεσή του και την ταξική του ένταξη, λέγοντας ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση όχι μόνο άργησε απελπιστικά πέντε μήνες να πάρει τα μέτρα που τελικώς πήρε, αλλά και ότι άμεσα πρέπει να πάρει και τα υπόλοιπα που την κάλεσε επανειλλημένα η ΕΕ να πάρει.

Στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις των δημοσιογράφων ποιά επιπλέον μέτρα εννοεί, ΔΕΝ ΑΠΕΚΡΥΨΕ ότι εννοεί όλα αυτά τα μέτρα που συνεχώς επικαλείται τόσο το ΚΚΕ, όσο και όποιες εφημερίδες σκόρπια αλλά δειλά αναφέρουν.

Ξέρετε σε τί αναφέρομαι και δέν χρειάζεται να τα ξανα-αναμασήσω. Δηλαδή, μαζικές απολύσεις του Δημόσιου τομέα, πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, ξεπούλημα των δημοσίων ασημικών (χαρακτηριστικά ανέφερε τί τον κρατάει η κυβέρνηση τον ΟΣΕ και δέν τον πουλάει) κ.λ.π.

Οταν ήρθε η ώρα του Μπογιόπουλου, πρός τιμήν του και αντί άλλης νεφελώδικης και παλαιομοδίτικης αναφοράς τσιτάτων (που αρέσκεται υπερβολικά να αναμασάει το ΚΚΕ), ανέφερε απλά τα στοιχεία που επανειλλημένα έχει παλαιότερα αναφέρει.

Επειδή σε αυτά τα στοιχεία έχω και εγώ αναφερθεί και γράψει, απαντώντας σε όσους κρύβονται πίσω απο την ατάκα ότι λεφτά δέν υπάρχουν, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν αλλά ο Παπανδρέου ΔΕΝ θέλει να τα αγγίξει (σε αυτό το σημείο ο Παπανδρέου είπε ψέμματα και όχι στο ότι τελικά δέν υπάρχουν λεφτά), τα αναρτώ ατόφια γιατί υπάρχουν στην φαρέτρα του προσωπικού μου αρχείου :

---------------------------------------------

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Ενεργητικό του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 233 δισ. ευρώ.

Μετά από μια θητεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι άλλη μία της ΝΔ, στα τέλη του 2009, το σύνολο του Ενεργητικού του τραπεζικού τομέα,
δηλαδή ο συνολικός πλούτος που έχουν ενθυλακώσει οι Τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 579 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Οση ακριβώς είναι η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, κοντά στα 300 δισ. δηλαδή, τόση (και λίγο παραπάνω!) είναι η αύξηση του αμύθητου πλούτου που ομολογούν ότι απέσπασαν οι τράπεζες μέσα στην αντίστοιχη δεκαετία!

Σύμφωνα δε με τα στοιχεία του Σεπτέμβρη του 2009, από αυτά τα 579 δισ., τα 400(!) έχουν καταληστευθεί (σ.σ.: «νόμιμα και ηθικά») από επτά μόνο τράπεζες, τις Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, ΑΤΕ, Εμπορική, Marfin!

Τα 579 δισεκατομμύρια ευρώ που συνθέτουν την καταγεγραμμένη λεηλασία του τόπου από τους συνομιλητές των κ.κ. Παπανδρέου - Σαμαρά, συνιστούν αύξηση της περιουσίας των τραπεζών κατά 148% έναντι του 2000 και κατά 110% έναντι του 2004, όταν το Ενεργητικό των τραπεζών αποτιμήθηκε στα 275 δισ. ευρώ.

- Ως γνωστόν, μέσω των «οφ σορ» δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Αλλοι τις κάνουν... Σύμφωνα, λοιπόν, με τις αναφορές από το λεγόμενο Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, αλλά και εκτιμήσεις των επιτελών του τμήματος Οικονομικών Ερευνών του ΣΔΟΕ (εφημερίδα «Νέα», 11/5/2009), οι ελληνικών συμφερόντων «οφ σορ» εταιρείες υπερβαίνουν τις 10.000(!) και διακινούν ετησίως περί τα 500 δισ. ευρώ! Νάτα τα λεφτά!

- Οι καταθέσεις και οι συμφωνίες επαναγοράς (τα περίφημα repos) των επιχειρήσεων στις τράπεζες από 160 δισ. ευρώ το 2004 εκτινάχτηκαν στα 277 δισ. ευρώ μέχρι το Νοέμβρη του 2009. Δηλαδή, οι «ραντιέρηδες» (κατά τη ρήση του Αντρέα Παπανδρέου) αύξησαν σε μια πενταετία το χρήμα που διαθέτουν κατά 117 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 73%). Νάτα τα λεφτά!

- Οι καταθέσεις προθεσμίας των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στις τράπεζες από 36 δισ. ευρώ το 2004 έφτασαν στα 136 δισ. ευρώ το Νοέμβρη του 2009. Εκείνες οι καταθέσεις δηλαδή που κατά τεκμήριο αφορούν σε μορφή κατάθεσης των πλουσιότερων κοινωνικά στρωμάτων, αυξήθηκαν σε μια πενταετία κατά 100 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 278%). Νάτα τα λεφτά!

- Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, ο ένας στους δύο εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με κάτω από 1.090 ευρώ ενώ περίπου 250.000 εργαζόμενοι αμείβονται με το κατώτατο ημερομίσθιο των 33 ευρώ, ήτοι μηνιαίως 740 ευρώ. Την ίδια ώρα το επίσημο Ενεργητικό των μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη χώρα έχει φτάσει στα 700 δισ. ευρώ. Νάτα τα λεφτά!

- Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν για τη φοροδιαφυγή στη Βουλή (31/3/2007) από τα 17,7 δισ. βεβαιωμένα και ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις εφορίες, τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από το 85% της φοροδιαφυγής, προέρχονται από 6.000 μεγαλο-οφειλέτες (υπάρχουν διευθύνσεις και ονόματα) που απαρτίζουν τον κόσμο της «ευπατρίδου» πλουτοκρατίας.

- Το έλλειμμα ισούται με τα ακόμα 30 δισ. ευρώ των ανενεργών καταθέσεων του εφοπλιστικού κεφαλαίου στις εγχώριες τράπεζες και φυσικά ισούται -παρά κάτι- με το ποσό των 28 δισ. ευρώ που εγγυήθηκε το ελληνικό κράτος στις τράπεζες για να «σωθούν» από την κρίση! Νάτα τα λεφτά!

- Το έλλειμμα ισούται -παρά κάτι- με την απόφαση του Συμβουλίου Αμυνας για εξοπλιστικά προγράμματα ΝΑΤΟικού χαρακτήρα ύψους 27 δισ. ευρώ για την περίοδο 2006-2015, όταν ήδη οι εξοπλιστικές δαπάνες της προηγούμενης δεκαετίας 1996-2005 ξεπέρασαν τα 20 δισ. ευρώ, και χωρίς να υπολογίζονται οι γαλλικές φρεγάτες που θα φορτωθούμε επιπλέον ως επιστέγασμα της... στήριξης του Σαρκοζί. Νάτα τα λεφτά!

- Το έλλειμμα ισούται με τα... μισά(!) και μόνο καθαρά κέρδη που σημείωσαν τη δεκαετία 2000-2009 οι εισηγμένοι στο χρηματιστήριο βιομήχανοι, εργολάβοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές και τα οποία ξεπερνούν τα 60 δισ. ευρώ!

-----------------------------------------

Και αφού τα ξαναείπε όλα αυτά τα παραπάνω ο Μπογιόπουλος, ρωτάνε οι δημοσιογράφοι τον τραπεζίτη, τί έχει να πεί......

Η πρώτη αντίδραση του τραπεζίτη ήταν να πεί ξεκάθαρα ότι δέν μιλάει με το ΚΚΕ και τον Μπογιόπουλο.

(Εκεί έγινε ένα ψιλο-μπάχαλο για το υφάκι και το στυλάκι του τραπεζίτη...)

Στην επανάλειψη όμως της ερώτησης του δημοσιογράφου άν είναι αληθινά τα στοιχεία που αναφέρει ο Μπογιόπουλος, τότε ο τραπεζίτης πετάει την μάσκα και ομολογεί ότι είναι αληθινά!

Και μετά αρχίζει το ακόμη μεγαλύτερο ξεμασκάρεμα, όπου ούτε λίγο ούτε και πολύ, ο τραπεζίτης παραδέχεται πώς αυτός είναι ο καπιταλισμός (το σύστημα), έτσι λειτουργεί και όσοι τον αποδέχονται έτσι ακριβώς θα συνεχίσουν να λειτουργούν παρέα του.

Στο τέλος βέβαια ο τραπεζίτης έδωσε τα θερμά του συγχαρητήρια στον Μπογιόπουλο που παλεύει για ριζοσπαστικές λύσεις (κατάργηση του καπιταλισμού) έστω και άν δέν συμφωνεί μαζί του με την ριζοσπαστική λύση που προτείνει.

«Τουλάχιστον εσείς δέν βρίσκεστε εν υπνώσει μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία, και προτείνετε ριζικές λύσεις και όχι πασαλείματα» είπε επι λέξει ο τραπεζίτης, προσθέτοντας απευθυνόμενος στον Μπογιόπουλο, ότι ίσως στην νέα κοινωνία που οραματίζεται, οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα χρειαστούν και τις δικές του συμβουλές ώς γνώστη του αντικειμένου.

Μετά την πιστή αφήγηση του νοήματος της σημερινής συζήτησης που παρακολούθησα και στην οποίαν ομολογώ ότι θαύμασα την αφοπλιστική ειλικρίνεια του τραπεζίτη, να γράψω και το δικό μου λιγόλογο σχόλιο :

Στις τραγικές συνθήκες της κρίσης που ζούμε, ο κάθε κατεργάρης πρέπει να πάει στον πάγκο του!

Και εμείς, μαζί και χώρια, θα πρέπει να διαλέξουμε άν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, ή θα διαλέξουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για ένα άλλο σύστημα που λέγεται σοσιαλισμός.

Τρίτη επιλογή δέν υπάρχει!

Και κυρίως και καθοριστικώς δέν υπάρχει η επιλογή της ανώδυνης εξόδου απο την σημερινή μας εξαθλίωση!

Θέλουμε να δώσουμε το αίμα μας και το υστέρημά μας για να κτίσουμε εκ θεμελίων μιά κοινωνία που να ανήκει στον κοινωνισμό?

ή θέλουμε να δώσουμε το αίμα και το υστέρημά μας για να ξαναορθώσουμε την κοινωνία των τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών και συνεπικουρούντων λαμογιών ?

Ηρθε η ώρα να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα ο πάσα Ελλην, και να πάψει να κρύβεται πίσω απο τις σούπες και τους συμβιβασμούς.-

Κάποτε η Πούπα δημοσίευσε ένα κείμενο του Κορν. Καστοριάδη από το οποίο προέκυπτε μία μεγάλη αλήθεια: ο σοσιαλισμός ειδικά όπως εφαρμόστηκε είναι παρακλάδι του καπιταλισμού.
Οι αναλύσεις του Καστοριάδη, που τις θεωρώ όχι μόνο τις πιο πρωτοπόρες αλλά και τις σοβαρότερες που έχουν γίνει στο θέμα, κατατείνουν στην απόδειξη του γεγονότος ότι και στον "σοσιαλισμό" η παραγωγική κοινωνική μηχανή παραμένει καπιταλιστική. Αντίστοιχοι είναι και οι στόχοι της. Η διαφορά έγκειται στον έλεγχο των πολιτικών δομών.
Ετσι εξακολουθεί να υφίσταται η ελίτ, αλλά τους μάνατζερς - διαχειριστές αντικαθιστά η γραφειοκρατία του κόμματος.
Θα επανέλθω ... .

Επισκέπτης

Αυτό ακριβώς περιμένω και εγώ......να επανέλθεις !

Μία μόνο μικρή επισήμανση να κάνω στα πιό πάνω γραφόμενά σου :

Ο Καστοριάδης δέν ανέλυσε τον Σοσιαλισμό σάν παρακλάδι του Καπιταλισμού, αλλά ανέλυσε και κατακεραύνωσε τον υπαρκτό σοσιαλισμό σάν παρακλάδι του καπιταλισμού.

"Ποιά είναι αυτή η μαρξιστική τύφλα που διατηρεί τις γραφειοκρατικές δομές της ιεραρχίας μέσα στην εργασία......"?????

Ανέκραξε ο Καστοριάδης, αναλύοντας παρακάτω πώς πρέπει ένα σοσιαλιστικό μοντέλο να χτυπήσει την δομή της εργασιακής ιεραρχίας και να περάσει σε συνδιαχειρίσεις κ.λ.π.

Ο Καστοριάδης αντιδρούσε κάθετα και ολοκληρωτικά, στο μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού το οποίο ΔΕΝ ηταν πράγματι σοσιαλιστικό αλλά ένα ακόμα μοντέλο μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Δέν έχω τώρα πρόχειρο το κείμενό του και έτσι δέν μπορώ να το αναρτήσω ατόφιο. Εάν το θέλεις θα το βρώ.......

Ακόμα και ο ίδιος ο Μάρξ έγραψε και ανέλυσε τον καπιταλισμό. Δεν πρότεινε τίποτα διαφορετικό από την κυριότητα των μέσων παραγωγής από την εργατική τάξη (τα γράφει και ο Κορνήλιος αυτά). Το ζήτημα όμως της οργάνωσης του τρόπου παραγωγής παρέμεινε καπιταλιστικό και ο Μάρξ δεν είχε πρόταση. Εξ ου και η ιστορική απορία του Λένιν (καλά μας τα έγραψε ο Μάρξ δεν μας είπε όμως τι να κάνουμε) που περικλείει (όπως ορθότατα αναφέρεις) και τους λόγους αποτυχίας του σοσιαλιστικού πειράματος με την κεφαλαιοποίηση των αγαθών. Το γεγονός ότι πέρα από τις παραγωγικές δομές, τα αγαθά κεφαλαιοποιήθηκαν είναι η δική μου συνεισφορά στην ανάλυση των σφαλμάτων του σοσιαλισμού και ταυτόχρονα μία βασική συνιστώσα των πολιτικών μου προτάσεων : Αγαθά και οικονομία για τον άνθρωπο ... .

Επισκέπτης

Θα το πω δεν μπορω!
Τοπος διαλογου για τις αγωνιες και την εκφραση της κοινωνιας!
Ετσι δεν λεει στην κορυφη!
Αυτα ρωταει και η κοινωνια?
Για τον Καστοριαδη και τον Μαρξ,η και την Ροζα?
4-5 μειναμε-μεινατε για πνευματικη θεραπεια!

τουλαχιστον εσεις εισαστε Γνησιοι,αλλοι ειναι Στημενοι!
Αυτο διαλεξα για να σας αποχαιρετισω για παντα απο εδω μεσα!
ΝΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ
ΚΑΜΙΑ ΚΑΚΙΑ

Επισκέπτης

Οντως, σε αυτή την ιστορική στιγμή που ο Ελληνικός λαός ξέπνοος και γεμάτος απορία παρακολουθεί να τον σέρνουν δεξιά και αριστερά, εμείς ξεστρατίσαμε σε θεωρητικές και φιλοσοφικές συζητήσεις......

Είχα μήνες και μήνες να συμφωνήσω με τον Κεχαγιά, και τώρα ομολογώ πώς συμφωνώ μαζί του.

Εάν δεν κουβεντιάζουμε την πολιτική επικαιρότητα και δέν ασχολούμαστε μαζί της με λόγια κατανοητά και πολύ λίγο θεωρητικά, μάλλον σε λίγο δέν θα διαβάζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τί γράφουμε.

Προσωπικά δεν θα υποκύψω.
Το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα (καπιταλισμός) το επανέθεσε πριν από μήνες ο νυν πρωθυπουργός, αυτός απαντά στα ζητούμενα της κοινωνίας ; (γιατί από ψήφους πήγε καλά).
Είναι βέβαιο ότι ο πολύς κόσμος δεν έχει το επίπεδο να αντιληφθεί φιλοσοφικά και πολιτικά ερωτήματα. Αντιθέτως έχει το επίπεδο και την ζέση να ασχοληθεί με τα Swaps, τα funds , τα spreads, το μόριο της Τζούλιας, τον Φουρθιώτη, τον Ευαγγελόπουλο, τον Κωστέτσο, την Eurovision και ό,τιδήποτε άλλο καθίσταται άμεσα αντικείμενο συστηματικής προβολής και πλύσης εγκεφάλου.
Λέω λοιπόν να το ρίξω και εγώ "εκλαϊκεύοντας" στην παπαρολογία της "ενημέρωσης" : Το spread στο μόριο της Τζούλιας είναι τόσο μεγάλο και ο Φουρθιώτης δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που προκάλεσαν τα funds, με αποτέλεσμα να κάνει swaps με τον Ευαγγελόπουλο. Το Cds του Κωστέτσου πρέπει να απαγορευτεί καθώς το Δ.Ν.Τ. θα επιβάλει μέτρα υπέρ της ιδιωτικοποίησης της πληροφορίας στην μεσημεριανή ζώνη των καναλιών, στηρίζοντας την ισχύ των trademarks. Η Eurovision θα συνεχίσει να παράγει υψηλής ποιότητας λαϊκή τέχνη με υπερτιμημένο το κόστος της παρουσίασης ... .

Ο κόσμος όμως για αυτά ενδιαφέρεται ... και πρέπει να προσαρμοστώ και εγώ.

Οχι ρε παιδιά δεν γίνετια έτσι, ούτε είδα τίποτα θεωρητικολογίες, εκτός εάν πιστέψουμε τον Χάντιγκτον και το "τέλος της Ιστορίας" και πρέπει να προσαρμοστούμε στο "είναι".
Ούτε θα μαυρίσω τον Μάρξ και τον Καστοριάδη επειδή κυβερνούν τον πλανήτη ένα μάτσο γελοίοι αλήτες.

Ενα λίγο παλαιότερο κείμενο

Μαΐου 22, 2009

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Κατηγορίες: ΒΙΟΤΙΣΜΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΟΜΜΑΤΑ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΣΜΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΚΟΜΜΑΤΑ — dimkaramitsas @ 2:55 μμ Επεξεργασία
Tags: ΑΛΛΑΓΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΒΙΟΤΙΣΜΟΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ, ΚΙΝΗΜΑ, ΚΚΕ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΟΜΜΑΤΑ, ΚΟΣΜΟΣ, ΚΡΑΤΟΣ, ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ, ΜΑΡΞ, ΜΕΛΛΟΝ, ΝΔ, ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΡΟΤΑΣΗ, ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΣΥΣΤΗΜΑ

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Από τον Μάρξ στην Ρόζα Λούξεμπουργκ και από τη Ρόζα στον Κορνήλιο Καστοριάδη.
Τι υπάρχει πριν και τι θα έλθει μετά.

Α. Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έθεσε το κεντρικότερο και ιστορικό κοινωνικό και πολιτικό δίλημμα. Η πράξη του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δείχνει πρώτα από όλα ουσιαστικό και βαθύτερο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό. Το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός επανέρχεται στην πολιτική επιφάνεια και στην ορολογία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μάλιστα με την συγκρουσιακή έννοια της αντίθεσης στην βαρβαρότητα, είναι πραγματικά μια ελπιδοφόρα εξέλιξη για όλους τους ελευθερόφρονες ανθρώπους που προσδοκούν και οραματίζονται κοινωνίες ανθρώπων και όχι ζούγκλες και πυραμίδες ανισότητας.
Το ίδιο το ιστορικό κοινωνικό και πολιτικό δίλημμα, πέρα από το σύνολο της κοινωνίας αποτελεί σαφή πολιτική θέση υπέρ του σοσιαλισμού και στο ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που αναζητά την χαμένη πολιτική του ταυτότητα .

Β. Ακόμα και εάν ο Καστοριάδης το χρησιμοποίησε για να εκφράσει και την απόσταση της Σοβιετικής Ενωσης και του εκεί πειράματος (ιδίως τύπου Στάλιν) από τον «σοσιαλισμό», το ουσιώδες περιεχόμενο της φράσης «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» – που δεν διατυπώθηκε από τους ανωτέρω υπό συνθήκες «υπαρκτού σοσιαλισμού» (τον οποίο ο Καστοριάδης θεωρεί επίσης «βαρβαρότητα») – παραμένει αναλλοίωτο και μη δυνάμενο να παρεξηγηθεί.
Σοσιαλισμός δηλ. κοινωνίες ισότητας και ίσων ανθρώπων, ενάντια, αντίκρυ σε οποιασδήποτε μορφής βαρβαρότητα, ζούγκλα ή ανισοτική πυραμίδα.
Στην συγκρότηση άλλωστε της σκέψης του μεγάλου φιλόσοφου δύο στοιχεία ήταν κύρια, το αρχαιοελληνικό στοιχείο μιας πραγματικής κοινωνίας δημοκρατίας που αυτοθεσμίζεται και η θέση του ότι ο μαρξιστικός και πολύ περισσότερο ο εφαρμοσμένος στην εποχή του σοσιαλισμός εξακολουθούσε να λειτουργεί με τα δομικά δεδομένα και οργανωτικά στοιχεία του καπιταλισμού. Για αυτό και ο ίδιος θέλησε να προτείνει την δημοκρατική αυτοθέσμιση των κοινωνιών ως πολιτικό και κοινωνικό στόχο. Το θέμα της δίκαιης κοινωνίας ή δίκαιου κράτους, που έθεσε ο ίδιος στον εαυτό του και που συμπληρώνει ως αρχή την δημοκρατική αυτοθέσμιση των κοινωνιών, ερώτημα και ζητούμενο που ο ίδιος αναλύει και ως ερώτημα του Αριστοτέλη και του Μάρξ, θαρρώ πως έχω την τύχη να το έχω λύσει.

Γ. Από την αγράμματη πολιτική ζούγκλα και βαρβαρότητα της Νέας Δημοκρατίας (αποδεικνύει την «βαρβαρότητά» της με όσα υποστήριξε για το ίδιο το ερώτημα, αντί να προβληματιστεί ουσιαστικά από το νόημά του και όσα εκφράζει), μέχρι το ΚΚΕ, που με απόλυτη βαρβαρότητα βγήκε μικροκομματικά καιμε τρόπο απόλυτο να εκφράσει ισοπεδωτική θέση, δικαιολογώντας όσους πιστεύουν ότι κατέχει απλώς το δικό του κομμάτι της σύγχρονης βαρβαρότητας και υπερασπίζεται τον ρόλο του, το ερώτημα δεν προβλημάτισε τους κομματικούς μηχανισμούς στην ουσία του.
Το ερώτημα όμως αυτό που είναι αιώνιο και υπάρχει πολύ πριν τον Μάρξ, που απλώς το εξέφρασε με τον τρόπο αυτό στην δική του εποχή, προβλημάτισε και προβληματίζει τους ανθρώπους χιλιάδες χρόνια τώρα και ήλθε ίσως η ώρα, με την υπενθύμιση αυτή του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να το εξετάσουμε για να δούμε πως διατρέχει την ανθρώπινη κοινωνική ιστορία, διότι το ερώτημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα είναι η υπό συνθήκες καπιταλισμού εκδοχή του αυτού αιώνιου ερωτήματος: κοινωνίες ίσων ανθρώπων ή κοινωνίες άνισης αλληλοφάγου ζούγκλας.

Δ. Ο σοσιαλισμός, που τίθεται απέναντι στην βαρβαρότητα στην διατύπωση του ερωτήματος, δεν είναι βέβαια προϊόν φιλοσοφικής ή κοινωνικής παρθενογένεσης. Είναι η «απάντηση» ενός αιώνιου ζητήματος και αιτήματος του ανθρώπου, απέναντι στον καπιταλισμό και στις εξουσίες της κάθε εποχής. Η κομμούνα του Παρισιού προϋπήρξε της θεωρητικής συγκρότησης του «σοσιαλισμού» .
Στην πραγματικότητα, ο σοσιαλισμός είναι η αντίδραση κάποιων ανθρώπων απέναντι στον δεδομένο μηχανισμό παραγωγής αγαθών και συναφούς οργάνωσης της κοινωνίας.
Η αντίδραση και η αντίστοιχη δράση, ξεκινά από το θεώρημα της ανθρώπινης ισότητας και έρχεται να τοποθετηθεί με σειρά επιμέρους εναλλακτικών μορφών με κύριες αυτές της κοινωνικής κτήσης των μέσων παραγωγής, του κοινωνικού ελέγχου και της ίσης διανομής ή αναδιανομής του παραγόμενου.
Οι δύο τελευταίες μορφές δεν εξασφαλίζουν την κοινωνική ισότητα στο σύνολο των εκφάνσεων της κοινωνικής συμβίωσης των ανθρώπων. Όλες οι πιο πάνω εναλλακτικές μορφές δεν εξασφαλίζουν συνολικά την ισότητα σε κάθε έκφανση της ατομικής και κοινωνικής ζωής (καθώς αναφέρονται κύρια στην ισότητα ή ισοκατανομή κατά την παραγωγική διαδικασία και όχι π.χ. στην επιλογή της μεθόδου παραγωγής ή του παραγόμενου), αλλά δημιουργούν απλώς κάποιες καλύτερες συνθήκες για να επισυμβεί συνολικά η ισότητα, από την κατάλυση μόνο των ανισοτήτων, ευελπιστώντας και προσβλέποντας στην δημιουργία μιας αταξικής κοινωνίας (της οποίας όμως δεν γνωρίζουν τα πραγματικά δομικά υλικά).

Ε. Το τι είναι και τι εννοείται ως βαρβαρότητα δεν το περιγράφω, το βλέπετε όλες και όλοι να υπάρχει γύρω σας και είναι με μία φράση η ανισότητα που καθορίζει τους όρους ζωής και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μετά από αυτό, αφήστε το μυαλό σας ελεύθερο και θα βρείτε χιλιάδες τρόπους με τους οποίους όλη μετέχουμε στην βαρβαρότητα της ανισότητας και της εκμετάλλευσής της, εκούσιας και ακούσιας, άμεσης και έμμεσης.
Είναι, λοιπόν, ο σοσιαλισμός η έκφανση της αιώνιας αγωνίας και αγώνα για ισότητα στην λειτουργία των κοινωνιών και κατ’ επέκταση στην ζωή του ανθρώπου. Ο σοσιαλισμός είναι η έκφανση αυτή υπό συνθήκες καπιταλιστικής παραγωγικής οργάνωσης. Την ίδια αγωνία και αγώνα της ισότητας ήλθαν στο παρελθόν να «υπηρετήσουν» και να εκφράσουν μία σειρά από φιλοσοφικές και πολιτικές θεωρίες και κατά κύριο λόγο θρησκείες.

ΣΤ. Γιατί κύριο ζήτημα είναι η ισότητα στο τμήμα της παραγωγικής οργάνωσης; Γιατί επιζητείται η ισότητα; Θα εξηγηθεί παρακάτω.

Η θεωρία των βιοτικών αναγκών στηρίζεται στο γεγονός της ζωικής φύσης μας και στις ανάγκες που αυτή δημιουργεί. Ξεκινώντας από την ίδια την κυτταρική μας δομή και στην συνέχεια ως οργανισμοί, έχουμε τις φυσικές ανάγκες επιβίωσης που καθορίζουν και την προτεραιότητα στην δράση μας.
Οι ίδιες αυτές ανάγκες, οι βιοτικές ανάγκες, δημιούργησαν τις κοινωνίες, ώστε να μπορούν να εξυπηρετηθούν καλύτερα και πληρέστερα οι ατομικές ανάγκες αυτές μέσα από την κοινή δράση, την συνένωση των ανθρώπινων δυνάμεων και δυνατοτήτων.
Η εξεύρεση – εξασφάλιση και διαχείριση των βιοτικών αναγκών έγινε αντικείμενο μιας κοινωνικής διαδικασίας είναι αυτό που ορίζουμε ως «παραγωγική διαδικασία», ενώ η διαχείριση «ανατέθηκε» σε άλλους κοινωνικούς μηχανισμούς, που στις ημέρες μας ή στον «καπιταλισμό» λέγεται αγορά.
Η ίδια η εκμετάλλευση των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, αλλά και ο αγώνας για κάλυψη και επάρκεια (η αγωνία-ανάγκη της ατομικής και συλλογικής μελλοντικής κάλυψης) γέννησε τους μηχανισμούς εξουσίας και τις ανισότητες, ατομικές και κοινωνικές, γέννησε τους πολέμους και σειρά συγκρούσεων. Στην πραγματικότητα όλη η ανθρώπινη ύπαρξη διακατέχεται από τις ανάγκες αυτές, καθορίζεται από την ζωική μας λειτουργία και φύση, το δε κοινωνικό «είναι» καθορίζει ακόμα και σαν κληρονομική αλληλουχία το «μέλλον».
Οι ανισότητες λοιπόν στην παραγωγή, κατοχή και διαχείριση των βιοτικών αναγκών, στις οποίες προστέθηκαν και οι «κοινωνικές» ανάγκες, αυτές που ήλθαν να εξαρτήσουν την απόλαυση των πρώτων (ατομικών) από την κοινωνική «θέση», δημιούργησαν ένα κοινωνικό περιβάλλον ανισότητας και ουσιαστικής βαρβαρότητας, που σε πολλούς σήμερα φαίνεται ως αποτέλεσμα κάποιας ratio ή ως αυτονόητο, ενώ στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα διαιώνισης μιας μακρόχρονης διαδικασίας ανισότητας και ανθρώπινης εκμετάλλευσης.

Ζ. Για τον λόγο αυτό αλλά χωρίς να κατανοούν την βαθύτερη αιτία και σκοπό της δράσης, όλες οι αποκληθείσες επαναστατικές διαδικασίες ή θεωρίες έχουν βασικό ζητούμενο την ισότητα, την κοινωνική ισότητα. Στην συγκρότηση των κοινωνιών το ουσιωδέστερο ζητούμενο, η ουσιωδέστερη βιοτική ανάγκη είναι πράγματι η ισότητα, αφού από αυτή εξαρτάται πλέον στον μεγαλύτερο βαθμό, η δυνατότητα απόλαυσης των βιοτικών αναγκών, η εξυπηρέτηση των οποίων πλέον «κοινωνικοποιήθηκε» και ορίζεται από τους μηχανισμούς παραγωγής και την διαχείρισή τους.
Αταβιστικά σχεδόν, οι «επαναστάσεις» στρέφονται προς την κατοχή και διαχείριση των μέσων παραγωγής, χωρίς να έχουν αντιληφθεί τον ουσιώδη λόγο που το πράττουν, που δεν είναι άλλος από την καίρια σημασία τους στην κάλυψη των βιοτικών αναγκών.
Για τον ίδιο λόγο, επειδή δηλαδή δεν έχουν αντιληφθεί την ουσία, που είναι η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των «συγκοινωνών» ανθρώπων, αποτυγχάνουν.
Η διατήρηση των ανισοτήτων (αφού δεν έχει εννοηθεί μέχρι σήμερα η σημασία της ισότητας σε σχέση με τις βιοτικές, τις ανθρώπινες ανάγκες) συντελεί σε κάθε επίπεδο στην διαμόρφωση ελλειμμάτων κοινωνικών αναγκών για μία σειρά από ανθρώπους ή στην αγωνία για την μελλοντική κάλυψή τους. Ολη αυτή η διατήρηση των ανισοτικών καταστάσεων, καθώς έχει πολυδιάστατο αντίκρυσμα στην κάλυψη των βιοτικών αναγκών, καθορίζει τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τις δεσμεύει και τις προκαλεί.
Εάν η βαρβαρότητα του ατομικιστικού καπιταλισμού ήταν δεδομένη για τον δυτικό κόσμο, προέκυψε και η βαρβαρότητα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για την Σοβιετική Ενωση και για όσα κράτη ακολούθησαν την ίδια αντίληψη, μη αντιλαμβανόμενα την αξία των ανωτέρω βιοτικών αρχών και συνθηκών. Διότι, εάν όπως και στον καπιταλισμό, δεν είναι κεντρικό στοιχείο της λειτουργίας των κοινωνιών η εξυπηρέτηση των ανθρώπινων βιοτικών αναγκών σε κάθε επίπεδο και η εξασφάλισή τους μέσα από ισοτικές κοινωνικές διαδικασίες (η ισότητα εξασφαλίζει την βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει οποιαδήποτε στέρηση εξαιτίας της ανισότητας) το αποτέλεσμα, μιμούμενο και αντιγράφοντας την δεδομένη εξουσιαστική ανισοτική βαρβαρότητα (ακόμα και στην παραγωγική διαδικασία), αποτυγχάνει να εξυπηρετήσει και να εκφράσει τις ανάγκες των ανθρώπων.
Η. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, όντας στην πραγματικότητα κομμάτι της σοσιαλιστικής σκέψης και βαθύτατα επιρρεασμένος από αυτή και την απελευθερωτική ισοτική της διάσταση, δεν γνώριζε βέβαια την θεωρία του βιοτισμού, αλλά αντιλήφθηκε την ταύτιση της παραγωγικής διαδικασίας στον καπιταλιστικό κόσμο και στον κόσμο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και επισήμανε την αναπαραγωγή του καπιταλισμού ως μεθόδου οργάνωσης της παραγωγής και τα συνεπαγόμενα αυτής στην Σοβιετική Ενωση.
Αναφέρθηκε στην πραγματική, την άμεση δημοκρατία και την σημασία της για την πορεία των κοινωνιών, ζητώντας την «αυτοθέσμιση», την αυτοτέλεια, την αυτοδιαχείριση των ανθρώπων σε συνθήκες ισότητας. Είναι το στοιχείο της πολιτικής ισότητας, που αποτελεί για την θεωρία του βιοτισμού άμεση κοινωνική βιοτική ανάγκη, από την οποία εξαρτάται η δυνατότητα όλων, μέσα από μία σειρά διαδικασιών, να ορίζουν, να απολαμβάνουν, να εξασφαλίζουν τις ατομικές ανθρώπινες βιοτικές τους ανάγκες.
Στο πλαίσιο των επιλογών για την παραγωγική λειτουργία της κοινωνίας και του κράτους, Κορνήλιος Καστοριάδης αναφέρθηκε κυρίως στον Αριστοτέλη και στον Μάρξ, αναζητώντας την δίκαιη κοινωνία και το δίκαιο κράτος. Στα συμπεράσματά του, καθώς «βιοτισμός» δεν υπήρχε, περιορίστηκε στην λειτουργική κοινωνική αυτοθέσμιση αναπαράγοντας το μοντέλο πολιτειακής οργάνωσης που πρότεινε.
Για τον βιοτισμό, δίκαιη κοινωνία και δίκαιο κράτος είναι αυτό που εξασφαλίζει τις ανάγκες του ανθρώπου, ότι κάθε άνθρωπος που θα γεννηθεί θα απολαμβάνει και δεν πρόκειται να στερηθεί τις βιοτικές του ανάγκες. Η ισότητα σε κάθε επίπεδο δεν είναι μόνο ανάμεσα σε αυτές, αλλά είναι και ο όρος για την δημιουργία ελεύθερων πολιτών, ελεύθερων ανθρώπων, ελεύθερων κοινωνιών.
Η ανισότητα ως κύριο στοιχείο της βαρβαρότητας, ακόμα και όταν υπάρχει επαρκές παραγόμενο, έρχεται να το μοιράσει δημιουργώντας σε κάποιους λίγους εκμεταλλεύσιμες υπερεπάρκειες και στους πολλούς στέρηση ή φόβο στέρησης βιοτικών αναγκών και την ανάγκη μιας πολλαπλής και πολυδιάστατης ανάλωσης της ζωής και της ελευθερίας τους για την εξεύρεση ή εξασφάλισή τους. Τα πολιτικά και νομικά θέσφατα της εποχής μας κάνουν λόγο για την αρχή της ισότητας των πολιτών, προβλέπουν όμως και χίλιους δυο τρόπους για να μην υπάρχει αυτή στην ουσία.
Η ανισότητα που άγει στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο για την εξεύρεση και κάλυψη των βιοτικών αναγκών, βιολογικών – πραγματικών και τεχνητών (οι τελευταίες προκαλούνται ως φαύλος κύκλος για την εικόνα της κοινωνικής ισότητας ή του ανώτερου πυραμιδικού διαχωρισμού), είναι η βαρβαρότητα με την οποία πρέπει στο μέλλον να τελειώσουμε, ως άνθρωποι και κοινωνίες, οριστικά. Το πώς και με ποιο μοντέλο το έχω προτείνει … .

http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

» ΑΠΑΤΕΣ & ΔΙΣΗΜΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
» ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ