Α-ΣΥΝΕΠΕΙΑ

Δεκεμβρίου 11, 2008


Α-ΣΥΝΕΠΕΙΑ

Κατηγορίες: ΚΟΜΜΑΤΑ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ — dimkaramitsas @ 2:52 μμ
Tags: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΝΕΟΛΑΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΑ



Α-ΣΥΝΕΠΕΙΑ



Α. Υπάρχει μια βασική κριτική και αιτία απαξίωσης των ανθρωπίνων πράξεων, που συχνά – πυκνά εκφεύγει της παρατήρησης και της ανάλυσής μας, λόγω ιδεολογιών, καταστάσεων, πληροφόρησης και άλλων πολλών περιστάσεων.

Είναι η ανάλυση περί συνέπειας και α-συνέπειας.



Είναι χρήσιμο όμως για να κρίνουμε τα ανθρώπινα, για να κρίνουμε τον κόσμο μας, να προσπαθήσουμε να εξαχθούμε από όλα αυτά τα στοιχεία και να αχθούμε σε μια σφαίρα πρώτης κρίσης, όπου θα μπορέσουμε ή θα προσπαθήσουμε να μειώσουμε στο ελάχιστο την δική μας ιδεολογία και εν τέλει ανάγκη.



Η συνέπεια και η α-συνέπεια έρχεται πολλές φορές σχεδόν υποσυνείδητα στον εγκέφαλο μας, ως βασική μαθηματική πράξη, σε σημείο τέτοιο που αυθόρμητα και χωρίς πολλή περίσκεψη αναγόμαστε σε συμπεράσματα με αποτελέσματα στο θυμικό μας. Την βασική κριτική αυτή καταπνίγει μία σειρά από σκοπιμότητες.



Όμως η κριτική της α-συνέπειας είναι βασική για να εννοήσουμε τους άλλους, τους δρώντες, ακόμα και για να αυτοελεγχθούμε οι ίδιοι και ποτέ δεν πρέπει να την αποφεύγουμε, γιατί έτσι αποφεύγουμε και αποδιώκουμε ένα μεγάλο κομμάτι της αλήθειας και της πραγματικής ανθρώπινης προόδου.



Β. Στην κριτική της συνέπειας και της α-συνέπειας μπορούμε να εντάξουμε κάθε δράση, πράξη ή λόγο κάθε ανθρώπου και κάθε ομάδας ανθρώπων.

Ο αναρχικός π.χ. που καίει τράπεζες, πολυεθνικές ή μοιράζει εμπορεύματα στον κόσμο είναι απόλυτα συνεπής με κάποιες σχολές της αναρχικής θεωρίας, είναι συνεπής με την ιδεολογία από την οποία διακατέχεται.

Ο αντιεξουσιαστής που ειρηνικά διαδηλώνει, αλλά εξοργίζεται με τις επιθέσεις των ενστόλων και μη της εξουσίας και αντιδρά, ακόμα και επιστρέφοντας την εξουσιαστική βία είναι επίσης συνεπής με τις αρχές του.

Ο πλιατσικολόγος που σπάει καταστήματα για να κλέψει είναι επίσης συνεπής με αυτό το «είναι» του. Η δράση του είναι αναμενόμενη.

Ο δημοσιογράφος που γράφει ή λέει την αλήθεια όπως την βιώνει είναι συνεπής προς το επαγγελματικό καθήκον και τον κοινωνικό ρόλο του λειτουργήματός του.

Ο αστυνομικός που προστατεύει τους πολίτες με τον τρόπο που τάσσει ο νόμος είναι επίσης συνεπής.

Εάν στα παραπάνω παραδείγματα κρατήσουμε τους όρους για τα πρόσωπα και αλλάξουμε τις δράσεις ή τις αντιστρέψουμε, βρισκόμαστε μπροστά στην α-συνέπεια.

Αυτή οφείλει να γνωρίσει την βασική κριτική μας, καθώς είναι και μία από τις πρώτες διεργασίες που γίνονται στο μυαλό του απλού ανθρώπου.



Γ. Προτού προχωρήσουμε σε βασικές θεωρητικές κριτικές, κρίσεις και προτάσεις, οφείλουμε να εισέλθουμε στην κριτική της α-συνέπειας, που είναι κριτική της ειλικρίνειας, την αλήθειας, της ψυχικής διάστασης του προσώπου ή της κρινόμενης ομάδας. Εάν το πρόσωπο και η ομάδα είναι ειλικρινής και αληθώς πράττει τα επιβαλλόμενα από όσα πρεσβεύει, τότε αξίζει να πλησιάσουμε για να συζητήσουμε βαθύτερα, να αναλύσουμε, να προχωρήσουμε σε πνευματική σύζευξη και δράση. Εάν υπάρχει α-συνέπεια, κάθε προσπάθεια θα πέσει στο κενό και ίσως να έχει νόημα, μόνο για να αισθανθούμε σύντομα προδομένοι.



Δ. Στο πρόσφατο συμβάν του φόνου, του Αλεξ. Γρηγορόπουλου, εάν αυτό είχε συμβεί από κάποια ομάδα του υποκόσμου, για παράβαση των δικών της νόμων, η είδηση θα περνούσε ως ακόλουθη μιας λογικής συνέπειας συμπεριφοράς. Το πραγματικά εξοργιστικό, που στερεί κάθε έννοια διαλόγου και προσέγγισης είναι το γεγονός πως ο φόνος διαπράχθηκε από ένα όργανο που οφείλει να τηρεί ένα συγκεκριμένο νόμο, έναν άλλο νόμο, που απαγορεύει τέτοια δράση.

Το κορυφαίο όμως αναλυτικό ζήτημα που πρέπει να τεθεί είναι εάν η συμπεριφορά αυτή πρεσβεύει και είναι απότοκο μιας άλλης συνέπειας !!!.

Μήπως δηλαδή οι Ελληνες αστυνομικοί εκπαιδεύονται σε μία άλλου περιεχομένου «συνέπεια» από αυτή της τήρησης του νόμου ;

Μήπως η συμπεριφορά του δράστη της δολοφονίας, αλλά και άλλων αστυνομικών είναι απότοκο συνέπειας και όχι α-συνέπειας;

Μήπως δηλαδή υπάρχει πέραν της θεμελιώδους για τον αστυνομικό συνέπειας της τήρησης του νόμου, κάτι άλλο, κάποια άλλη διαδικασία που δημιουργεί την ανάγκη μιας άλλης συνέπειας, ακόμα και παράνομης.

Οσοι έχουν επαφή με αστυνομικούς γνωρίζουν πως πέρα από την κεφαλαιώδη συνέπεια της τήρησης του νόμου, έχει δημιουργηθεί μία άλλη κατάσταση που εκφεύγει και δρα αντιθετικά της ανωτέρω συνέπειας.

Αυτή είναι και μία βασική αιτία της αρνητικής κριτικής που ασκείται από τους πολίτες προς την αστυνομία και τους αστυνομικούς, εν γένει. Η α-συνέπειά τους ως προς τους ταγούς του νόμου, που την βλέπουν να εκδηλώνεται πολύπλευρα.

Η κατάσταση γίνεται αφόρητη και προκαλεί έντονες ανησυχίες και αντιδράσεις όταν η α-συνέπεια γίνεται εκτεταμένη και η νέα «συνέπεια» έρχεται να γίνει καθεστώς και να αντικαταστήσει την θεσμική (για πολλούς η παράνομη δράση ενός πολύ μεγάλου αριθμού αστυνομικών θεωρείται δεδομένη και για άλλους δικαιολογημένη). Οι τελευταίοι εκ των πολιτών, αυτοί που θεωρούν δικαιολογημένη την δράση των αστυνομικών, είναι συχνότερα οι οπαδοί του δόγματος νόμος- τάξις- ασφάλεια και είναι ευνόητο ότι οι ίδιοι υποπίπτουν σε μία α-συνέπεια, που καταδεικνύει υποκρισία, ψεύδος και ιδιοτελείς σκοπούς.

Ο πολίτης, άσχετα με το ποια θέση παίρνει για την δράση π.χ. των αναρχικών αντιλαμβάνεται τις κεφαλαιώδεις α-συνέπειες και κρίνει αρνητικά την αστυνομία και τα όργανά της.



Ε. Μιλάμε όσο θυμάμαι για κριτική στους πολιτικούς, στο πολιτικό σύστημα κλπ. Κάποιοι θέτουν τον κίνδυνο θεσμικής αμφισβήτησης της «δημοκρατίας».

Η κριτική στους πολιτικούς (π.χ. «όλοι ίδιοι είναι») είναι μία κριτική της α-συνέπειας μεταξύ όσων πρεσβεύουν ή θα έπρεπε θεσμικά να πρεσβεύουν και όσων πράττουν.

Η ίδια η κριτική στην «δημοκρατία» άρχεται από το γεγονός ότι επικαλείται αρχές και θεμελιώδεις έννοιες, όπως αυτές της λαϊκής κυριαρχίας, της ισότητας, της ελευθερίας λόγου και σκέψης και πολλές άλλες, τις οποίες, είτε αδυνατεί ως θεσμικό σύνολο να τις πραγματώσει, είτε οι φορείς της εξουσίας της, οι πολιτικοί και τα όργανα του κράτους, τις παραβιάζουν καθημερινά και βάναυσα.

Η θεμελιώδης κριτική της α-συνέπειας, που προκαλεί την έλλειψη εμπιστοσύνης, δεν προκαλείται από τους πολίτες, είναι απότοκο της αντίληψης, της γνώσης κάθε Ελληνα, ότι εδώ υφίστανται τεράστιες και θεμελιώδεις α-συνέπειες.



ΣΤ. Στην κριτική αυτή της α-συνέπειας, ως απλή μαθηματική πράξη, μπορούν να προβούν και προβαίνουν όλοι, από τα μικρά παιδιά μέχρι τους γηραιούς πάσχοντες από τη νόσο Αλτσχάιμερ (στα πρώτα στάδια). Οσοι δε, για δικούς τους λόγους, δεν προχωρούν σε κριτική της α-συνέπειας, είναι γνωστό πως χαρακτηρίζονται και πως καταχεριάζονται ακόμα και από ομοϊδεάτες τους. Η ίδια η κριτική της ύπαρξης θεσμικού παρακυκλώματος μιας άλλης συνέπειας (π.χ. «όλοι τα παίρνουνε») δίνει το στίγμα και την αιτία της αρνητικής διάθεσης των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα.

Προχωρώντας στην κριτική της α-συνέπειας του πολιτικού συστήματος, που εξηγεί την έκρηξη της νεολαίας κατά το τελευταίο διάστημα, θα αντιληφθούμε πως οι πράξεις των νέων δεν κατευθύνονται από κάποιο μεγάλο αδελφό ή κέντρο αποφάσεων, αλλά από την άδολη κριτική της συνέπειας και της α-συνέπειας του συνόλου του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Τα παιδιά, μη επηρεασμένα έντονα από εξαρτήσεις, φοβίες και ατομικά συμφέροντα, είναι πιο εύκολο να προβούν στην κριτική της α-συνέπειας, την οποία και είναι πανεύκολο να αντιληφθούν, να την δουν κατάματα και να την αντιμετωπίσουν.

Δυστυχώς δε, για το σύστημα ανωτέρων αξιών της κοινωνίας, οι αντιφάσεις, οι α-συνέπειες, είναι τόσο πρόδηλες, που ξεκινούν από το άμεσο περιβάλλον τους και καταλήγουν στην ίδια την εξουσία και τους θεσμούς της.

Οσο άδολη και άμεση είναι η κριτική, τόσο άδολη και άμεση είναι και η αντίδραση όσων παιδιών και νεαρών ξεφεύγουν από το καβούκι των σκοπιμοτήτων και του ψεύδους που φανερώνει η α-συνέπεια.

Είναι ξεγυμνωμένο και ξετσίπωτο το σύστημα στα μάτια των παιδιών και των νέων ανθρώπων και τίποτε και κανένας δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τις αντιδράσεις που ζούμε, εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά.



Ζ. Η γενική, βασική και θεμελιώδης αιτία των δράσεων και αντιδράσεων δεν είναι θεόσταλτη εντολή, αλλά άμεσο απότοκο του συστήματος α-συνέπειας, που κυριαρχεί σε κάθε μορφή του βίου και αποκαλύπτει ότι οι θεμελιώδεις αξίες του πολιτεύματος και του κοινωνικο-οικονομικού οικοδομήματος είναι οι ίδιες μια οφθαλμοφανέστατη α-συνέπεια (π.χ. ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου, η αξιοπρέπεια, τα ατομικά δικαιώματα κλπ. δεν μπορούν να ασκηθούν στην πραγματικότητα της φτώχειας, της απαξίωσης της ζωής ή της οικονομικής της «αξίωσης» , της ανισότητας …).

Η ίδια η δική μας κρίση και ανάλυση είναι αυτή που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τις θεσμικές α-συνέπειες του όλου συστήματος και μας κάνει να αναζητούμε αλλαγές και λύσεις. Η ίδια η ιστορική ανάλυση της προέλευσης του αποκαλούμενου «δημοκρατικού» πολιτεύματος, αποδεικνύει την α-συνέπεια των μεγαλοαστών που έταξαν στους λαούς ελευθερία – ισότητα και αδελφοσύνη (αλληλεγγύη), για να ανατρέψουν τους μονάρχες και τους αριστοκράτες και τελικά διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν ένα συστημικό πλαίσιο που δημιουργεί τα αντίθετα. Δεν μπορεί ο νοήμον άνθρωπος να μην αντιληφθεί τις τεράστιες α-συνέπειες μεταξύ των φιλοσοφικών και πολιτικών αξιών και αρχών που υπάρχουν ως όχι μόνο ως tabula rasa, αλλά και ως εγγεγραμμένες αξίες στο συστημικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και είναι κενό γράμμα στην πραγματικότητα που διαμορφώνει το ίδιο το νομικό πλαίσιο, αλλά και το πράττον σύστημα.

Το ίδιο βιώνει ως α-συνέπεια και εν τέλει κοροϊδία της ύπαρξής του, ο απλός άνθρωπος που δεν του δόθηκαν τα πνευματικά εφόδια για να σκεφτεί βαθύτερα και ενδελεχέστερα: «μας μιλάνε και διακηρύττουν την ελευθερία, αλλά στην πραγματικότητα μας την στερούν καθημερινά και με χίλιους δύο τρόπους», «μας μιλάνε για δημοκρατία και ελεύθερη αποφασιστική έκφραση του πολίτη, αλλά αυτό στην πραγματικότητα ισχύει για ελάχιστους», «μας μιλάνε για ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, αλλά κάποιοι είναι πολύ ισχυροί και κάποιοι πολλοί αδύναμοι».

Ενας νομικός ή ένας πολιτικός φιλόσοφος θα μπορούσε να βρεί και να καταδείξει εκατοντάδες α-συνέπειες μέσα στον ίδιο τον θεμελιώδη νόμο ενός αστικού κράτους, μιας αστικής δημοκρατίας, το Σύνταγμά της και χιλιάδες στους λοιπούς νόμους. Κάθε πολίτης όμως, βιώνει την α-συνέπεια και εξεγείρεται για όσα συμβαίνουν ακόμα και ατομικά στην ίδια του την ζωή, καθώς η συστημική α-συνέπεια διαπερνά και χαρακτηρίζει τα πάντα στην ζωή του, στην ζωή μας.



Η. Εμείς, όσοι μπορούμε να σκεφτούμε παραπέρα και με την συνέπεια της ανιδιοτέλειας, οφείλουμε να μην αφήσουμε την αίσθηση της α-συνέπειας να πλανάται και να καταστρέφει απλώς τις ζωές μας, οφείλουμε να εργαστούμε ώστε να προτείνουμε τους τρόπους με τους οποίους θα αρθούν οι α-συνέπειες, τις ανατροπές και τις αλλαγές που θα δημιουργήσουν ένα σύστημα συνεπές προς τις αξίες μας, ένα σύστημα που θα αγκαλιάζει όλη την κοινωνία και θα εκφράζει κάθε θεμελιώδη του αρχή, που θα μετουσιώνει την «δημοκρατία» σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την «ισότητα» σε «ΙΣΟΤΗΤΑ» κ.ο.κ. .

Νοιώθω ότι στο χρέος μας αυτό έχουμε ανταποκριθεί με περίσσεια συνέπεια, το μόνο που μένει είναι ο αγώνας για να καταργηθούν οι α-συνέπειες, ώστε με ειλικρίνεια να μπορέσουμε να αγγίξουμε κάθε άνθρωπος το χέρι του άλλου, εκεί οι πανανθρώπινες αξίες μας θα βρουν την έκφραση και την εφαρμογή τους.