ΑΠΑΤΕΣ & ΔΙΣΗΜΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ιουλίου 21, 2008

ΑΠΑΤΕΣ & ΔΙΣΗΜΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ



Αναδημοσίευση

Κατηγορίες: ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΚΟΜΜΑΤΑ — dimkaramitsas @ 2:26 μμ
Tags: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΚΟΣΜΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ



ΑΠΑΤΕΣ & ΔΙΣΗΜΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ



Κραυγαλέες είναι οι απάτες και τα δισήμαντα του νέο-φιλελευθερισμού και όσων τον δημιούργησαν.

Τα αφεντικά του καπιταλισμού, χρηματοπιστωτικά κεφάλαια (τράπεζες) και πολυεθνικές με τους κατά τόπο διορισμένους αυλικούς – υπαλλήλους τους έχουν βαλθεί με συνεχή πλύση εγκεφάλου να δημιουργήσουν ψευδοαξίωματα. Πίσω από τα ψευδοαξιώματα που θέλουν να επιβάλουν ως αυτονόητα στις κοινωνίες ανακαλύπτουμε εύκολα τις άθλιες σκοπιμότητές τους.

Θα προσπαθήσω σε λίγες γραμμές να επισημάνω και να αναλύσω μερικές. Είναι πραγματικά τόσο πρόδηλες που για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο είναι και αυτονόητες.



Α. «Ελεύθερη αγορά και ανταγωνισμός» για το ιδιωτικό κεφάλαιο – ελεγχόμενη οικονομία και διάλυση για τα κράτη.

Μας υποβάλλουν και μας επιβάλλουν επί χρόνια τώρα την άποψη ότι η αποκαλούμενη από τους ίδιους «ελεύθερη αγορά» και ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» είναι πανάκεια για την ανθρωπότητα, τις κοινωνίες και τους ανθρώπους. Ψέμματα αποδεδειγμένα περίτρανα πια …, τα αποτελέσματα σε όλο τον πλανήτη μιλούν από μόνα τους. Τους μόνους που εξυπηρετούν τα κατάπτυστα κατασκευάσματα είναι τους ίδιους τους κατασκευαστές τους. Κράτη, κοινωνίες και οικονομίες αλώνονται και καθίστανται αιχμάλωτοι από το κεφάλαιο λίγων, ελεύθερα χωρίς καμμία δυνατότητα παρέμβασης, χωρίς καμμία δυνατότητα κοινωνικού ελέγχου, χωρίς κανένα φραγμό. Το «παγκόσμιο χωριό» ανήκει σε λίγους,.σε λίγες ατομικότητες ισχύος. Είναι σαφής η επιλογή τους, να αλλοτριώσουν και να κατακλέψουν κάθε γωνιά του πλανήτη, με την ισχύ του κεφαλαίου, ενίοτε και την ισχύ ή την απειλή των όπλων.

Αλήθεια, πως εννοείται «ελεύθερος ανταγωνισμός» σε ένα οικονομικό πεδίο, όταν ο ένας έχει το ανίκητο όπλο ισχύος του κεφαλαίου και ο άλλος παλεύει με δανεικά από τους ίδιους τους καπιταλιστές;

Καπιταλισμός υπήρχε και πριν επί «παρεμβατισμού» και λειτουργούσε μια χαρά για τον ίδιο. Μήπως η «παγκοσμιοποίηση» και τα ανωτέρω ψευδοθεωρήματα που σμίλεψαν λακέδες καθηγητάδες και προπαγάνδισαν αργυρώνητοι πολιτικοί, είναι τυχαίο ότι ξεκίνησαν αμέσως μετά το ξεμπέρδεμα με την Σοβιετική Ένωση;

Είναι σαφές πως όχι … η πτώση του αντιπάλου δέους έδωσε το σύνθημα για ένα ακόμα πιο άγριο καπιταλισμό εναντίον των λαών, των κοινωνιών και των ανθρώπων. Ελεύθερα μπορούν να εισέρχονται στις χώρες του πλανήτη και να παίρνουν χωρίς κανένα φραγμό και εμπόδιο, ό,τι τους φαίνεται πολύτιμο, από υλικά μέχρι ανθρώπους.

Δίνουν ξανά στους λαούς «καθρεπτάκια» και «νερό που καίει» – παλιές αιώνιες ιστορίες του εμπορίου τους – με την βοήθεια των «αρχηγών» που διόρισαν ή θάμπωσαν με ένα καλύτερο δώρο. Ποτέ δεν άλλαξαν στην ιστορία οι «κονκισταδόρες» και οι «πιονέροι», είναι πάντα οι ίδιοι … .

Σκοπός τους είναι να συσσωρεύσουν αγαθά και κεφάλαια, να κυριαρχήσουν σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη.



Β. Ενώ για τους ίδιους τους εαυτούς τους επέβαλλαν την ελευθερία κινήσεων, την ελευθερία της αγοράς, στα ίδια τα κράτη απαγορεύουν να κινηθούν στα αυτά πλαίσια ελευθερίας. Τα κράτη απαγορεύεται να επιχειρούν, να επιδοτούν, να επιλέγουν τομείς οικονομικής ανάπτυξης. Η ίδια η Ε.Ε. με τις επιλογές των λακέδων της «επιτροπής» αποτελεί ένα πασιφανές παράδειγμα που όλοι βιώνουμε. Ελευθερία απόλυτη και αδιακώλυτη για τους ισχυρούς, σύμφωνα σταθερότητας (ήτοι σύμφωνα παγίωσης των οικονομικών δυνατοτήτων), νομισματικός έλεγχος, κεντρική διοίκηση, απαγόρευση και έλεγχος των επενδύσεων, απαγόρευση επιλογών ενίσχυσης τομέων της οικονομίας για τα κράτη και τις κοινωνίες. Ελευθερία από την μία για τα κεφάλαια, δεσμεύσεις και διάλυση για τα κράτη και τις κοινωνίες από την άλλη. Τα ίδια τα κράτη θα καταστούν έρμαια του δανεισμού από τις ατομικότητες ισχύος του παγκοσμίου κεφαλαίου (τράπεζες) έρμαια κράτη ολόκληρα και κοινωνίες. Συνεπή μόνο στο ψέμα και την απάτη τα σκουλήκια του καπιταλισμού.

Το κράτος ακόμα και με τις στρεβλώσεις και τα προβλήματα που περικλείονταν από την ίδια την φύση του, ποτέ δεν έπαυσε να επηρεάζεται από τις τοπικές κοινωνίες. Άλλος τρόπος έκφρασης και επιρροής των ανθρώπων και των κοινωνιών στο γίγνεσθαι δεν υπήρχε. Ακόμα και αυτή την ελάχιστη, στρεβλή και ανισοδύναμη έκφραση των κοινωνιών, οι νέο-αυτοκρατορίες των ατομικοτήτων ισχύος, των λίγων, επιδιώκουν να τις μειώσουν, να τις αποστεώσουν , να τις κάνουν ανίσχυρες και σε ένα επόμενο βήμα να τις εξαφανίσουν εντελώς, αντικαθιστώντας τις με νέες αυτοκρατορίες.

Είναι σαφές πως οποιαδήποτε μορφή συλλογικότητας ισχύος ενοχλεί και βλάπτει τις ατομικότητες ισχύος. Είναι σαφές πως τα κράτη (ακόμα και αυτά τα αστικά που είναι έστω κατ’ επίφαση και ψευδεπίγραφα δομημένα εν πολλοίς ή εν ολίγοις σε κάποιες από τις αρχές της Γαλλικής επανάστασης και του παγκοσμίου ανθρωπισμού πρέπει να παύσουν να αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια των τρισαθλίων ατομικοτήτων ισχύος. Οι φυλές των Ινδιάνων πρέπει να χάσουν την δυνατότητα να έχουν τροφή, λιβάδια, βουβάλια … πρέπει να γίνουν εξαρτώμενα και υποχείρια της δικής τους ισχύος.

Ετσι σε ένα περιβάλλον ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού εξαφανίζεται η θεσμική δυνατότητα να κινηθούν οι κοινωνίες και τα κράτη τους με τους ίδιους κανόνες, ρυθμούς και «νόμους» . Είναι αυτονόητο επίσης ότι σε «μικρά» κράτη, αυτό το συλλογικό μόρφωμα αποτελεί τον μεγαλύτερο κεφαλαιούχο, το μεγαλύτερο ικανό ανταγωνιστή των ιδιωτικών κεφαλαίων … . Είναι αυτονόητος για εμάς ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά … .

Εδώ αρχίζουν και τα δισήμαντα … . Η προπαγάνδα τους επιτίθεται στο κράτος συστηματικά, το μειώνει και το καταρακώνει. Για αυτούς το κράτος είναι ένα εμπόδιο, ένας ανταγωνιστής, μια συλλογικότητα ισχύος που μπορεί να τους θέσει φραγμούς. Η διάλυση και το ετεροεξαρτώμενο των κρατών σε κάθε επίπεδο είναι ο στόχος τους. Στόχος που ολικά προωθούν και επιβάλουν με την συνδρομή ανικάνων και λακέδων πολιτικών. Στόχος που προωθούν με την εξάρτηση και τον μισθοφορικό χαρακτήρα των στρατών, με την ετεροεξάρτηση των οικονομιών, με την επιβολή μιας πενίας διανόησης και κουλτούρας.

Η δική μας κριτική προς το κράτος αυτό βασίζεται και πρέπει να βασίζεται σε άλλη βάση, δεν συμπλέει με την δική τους, δεν μπορεί να αποτελεί δισήμαντο και δεν πρέπει ποτέ να συμφωνούμε με τέτοιες προπαγάνδες. Η δική μας κριτική στο κράτος του σήμερα έχει ως κεντρικό περιεχόμενο την έλλειψη δημοκρατικού κοινωνισμού. Θέλουμε ένα κράτος που να καθορίζεται απευθείας από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους. Ένα κράτος όπου απόφαση αποτελεί η βούληση των περισσοτέρων ανθρώπων , συμφέρον του: το συμφέρον των περισσοτέρων ανθρώπων, όπως οι ίδιοι το ορίζουν και το εκφράζουν, δύναμή του η κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων και όχι η ευημερία των αριθμών και των συλλογικοτήτων ισχύος. Δεν είναι ευημερία για εμάς η αύξηση του Α.Ε.Π. με τα υπερκέρδη των ατομικοτήτων ισχύος, ευημερία και προόδος είναι η αύξηση του Α.Ε.Π. με την συλλογική κοινή και άμεση ευημερία. Αυτό σημαίνει δημοκρατικό κοινωνικό κράτος.

Ας μην γινόμαστε συνεπώς θύματα και προπαγανδιστές της ανικανότητας του κράτους, όπως ύπουλα την θέτουν και την εννοούν οι καπιταλιστές. Λιγότερο κράτος για αυτούς σημαίνει δυνατότητες του κεφαλαίου να εισέρχεται και να κλέβει, λιγότερα πιθανά εμπόδια συλλογικοτήτων ισχύος. Για εμάς σημαίνει περισσότερο κράτος της κοινωνίας, της δημοκρατίας, των ανθρώπων. Κάθε κριτική μας πρέπει να είναι στοχευμένη στα ανωτέρω αιτήματα και χαρακτηριστικά, κάθε λόγος και πρότασή μας πρέπει να στοχεύει στην δημιουργία όρων και θεσμών δημοκρατίας και κοινωνισμού.



Γ. Ένα άλλο τεράστιο δισήμαντο που πρέπει να αντιληφθούμε είναι αυτό της διαφάνειας, της διαπλοκής και όλων των συναφών εννοιών. Οι μεγάλες ατομικότητες ισχύος του κεφαλαίου έχοντας στην διάθεσή τους απεριόριστα κεφάλαια επιδιώκουν την είσοδό τους στην δυνατότητα καταλήστευσης των κοινωνιών χωρίς προσκόματα τοπικής φύσης που δεν μπορούν να προβλέψουν ή να ελέγξουν άμεσα (π.χ. προσωπικές σχέσεις, τοπικές εξαρτήσεις κλπ..). Στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει η «διαφάνεια» και η έλλειψη διαπλοκής, τους ενδιαφέρει να εγκαταστήσουν αυτοί δικούς τους τοποτηρητές και να ελέγχουν τις κοινωνίες άμεσα, παίρνοντας την δυνατότητα αυτή από τους τοπικούς ανταγωνιστές τους σε πρώτη φάση και εν συνεχεία από το σύνολο των κοινωνιών. Το παράδειγμα των «μπανανιών» και των άλλων κρατών της Λατινικής Αμερικής είναι κορυφαίο για να πείσει για τα αυτονόητα. Όταν μιλούν για «διαφάνεια», το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταστήσουν ανίκητη, απρόσβλητη και αδιαφιλονίκητη την ισχύ των κεφαλαίων τους, έναντι των ιθαγενών ατομικοτήτων ισχύος. Αυτή είναι η έννοια και ο σκοπός των διακηρύξεων περί διαφάνειας, διαπλοκής και διαφθοράς των πραττομένων τους, να αποκαθηλώσουν τα προσκόμματα στην κυκλοφορία και αξιοποίηση των δικών τους κεφαλαίων για να υπερισχύσουν των «ιθαγενών». Αυτό αποδεικνύει και από την αντίθετη οπτική η υπόθεση SIEMENS, πρώτα την παρέμβαση μιας πολυεθνικής στους μηχανισμούς για να αποκτήσει οφέλη μέσω συμβολαίων προμήθειας και κατασκευής και μετά την απαίτηση – επιταγή του διεθνούς κεφαλαίου που αποκάλυψε την υπόθεση για «διαφάνεια».

Το δισήμαντο έγκειται και πάλι στην δική μας θέση του πραγματικού δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ουσιαστικά και σε κάθε περίπτωση από την δραστηριότητα των εταιρειών αυτών ζημιωμένο καθίσταται το δημόσιο, κοινό μας ταμείο (τα κράτη είναι σαφές ότι πλέον και κατά τον σχεδιασμό του νέο-φιλελευθερισμού ότι λειτουργούν κατά κύριο λόγο μόνο ως εισπρακτικοί μηχανισμοί – παραγγελείς προμηθειών και έργων που εκτελούν οι εταιρείες του διεθνούς κεφαλαίου). Για εμάς η διαφάνεια, η εξαφάνιση της διαφθοράς και της διαπλοκής σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό, σημαίνει την δυνατότητα του πολίτη να επιλέγει δημοκρατικά και άμεσα τον χειρισμό και την πορεία των χρημάτων που καταβάλλει ο ίδιος και σε κάθε περίπτωση κατέχει το κράτος του. Αντίστοιχα την δυνατότητα να ελέγχει ο ίδιος υπό καθεστώς δημοκρατίας κάθε δαπάνη, σύμβαση ή προμήθεια του δημοσίου. Για εμάς σκοπός είναι η κατασίγαση και εξαφάνιση κάθε ατομικότητας ισχύος και των συνεπαγομένων αναγκαστικά από την ύπαρξή τους (της εξάρτησης, της διασπάθισης, της ευνοιοκρατίας κλπ.).

Πρέπει συνεπώς και στο δισήμαντο αυτό να δοθεί σαφής απάντηση, άλλο εννοούν αυτοί και άλλο επιδιώκουν μιλώντας για διαφάνεια, διαφθορά και διαπλοκή και άλλο εννοούμε και αποζητούμε πολιτικά εμείς.



Δ. Θα θίξω επίσης ένα ακόμα δισήμαντο, έλα λεπτό πραγματικά ζήτημα. Περιέργως πως, οι ατομικότητες ισχύος που έχουν προκαλέσει την εξαθλίωση σε όλο των πλανήτη και έχουν προκαλέσει κύματα εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών μιλούν για πολυπολιτισμικές κοινωνίες, για κοινωνίες ανοχής κλπ. . Υποστηρίζουν μάλιστα μία σειρά από δράσεις με αυτό το περιεχόμενο. Υπάρχει και στην προπαγάνδα αυτή της αθλιότητας μια σειρά από τεράστια δισήμαντα. Πρώτα από όλα οι ίδιοι οι προπαγανδιστές των ανωτέρω εννοιών προκάλεσαν με την καταλήστευση φυσικών πόρων και την επιβολή ακόμα και ψυχικών βιοτικών αναγκαιοτήτων την ίδια την μετανάστευση. Οι ίδιοι είναι και που κατά βάση εκμεταλλεύονται πολύπλευρα και εντονότερα υπέρ των συμφερόντων τους, τους μετανάστες. Οι ίδιοι βασίζονται στην εξαθλίωση των ανθρώπων και στην έλλειψη νομιμότητας ενός τεραστίου εργατικού δυναμικού, χρήσιμου εργαλείου για αυτούς, και για φτηνά μεροκάματα στην παραγωγής, και ως μάζα που δεν μπορεί να εκφραστεί και ως μοχλό πίεσης στους «ιθαγενείς» εργαζομένους. Δεν είναι και πάλι τυχαίο ότι συμπίπτουν χρονικά η μαζική μετανάστευση και η παγκοσμιοποίηση. Δεν φθάνουν μόνο οι σειρές κρατών μη αμειβομένων νεοδούλων της αποικιοκρατίας, υπάρχει και η μεταφορά νεοδούλων στις αναπτυγμένες χώρες για να επιτευχθεί ο εσωτερικός ανταγωνισμός και η μείωση των απαιτήσεων των εργαζομένων και των λαών.

Αυτή την συμπεριφορά μας δεχθούν να αποδεχθούμε ως δείγμα μιας απροσδιόριστης θεωρητικά προοδευτικότητας. Πέραν όμως των ανωτέρω προβάλλουν και επιτάσσουν την ανοχή της πολυπολιτισμικότητας. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από την απόπειρά τους να αποστεώσουν και να απογυμνώσουν τα έθνη και τα εθνικά κράτη από κάθε ίχνος ιδιαιτερότητας, ώστε να είναι ευχερέστερη η κατάλυση των συλλογικών δεσμών ισχύος, των κρατών – εθνών και δημιουργία και η λειτουργία νέο-αυτοκρατοριών. Με το ίδιο ιδεολόγημα επιδιώκουν να επιβάλλουν σε όλους μία παγκόσμια κουλτούρα χαμηλοτάτου επιπέδου, στην πραγματικότητα μία παγκόσμια έλλειψη κουλτούρας, ώστε να μπορούν να κυριαρχήσουν αδιακώλυτα τόσο πνευματικά, όσο και αισθητικά … να μπορούν εύκολα οι νέο-αυτοκρατορίες να προβάλλουν και επιβάλλουν την δική τους κουλτούρα, τρόπο ζωής, αξίες και θεωρήματα. Δεν είναι τυχαίο που ταυτόχρονα επιβάλλονται οι απόψεις περί του τέλους των εθνικών κρατών, της έλλειψης αξίας τους, ενώ την ίδια ώρα από την άλλη πλευρά προβάλλονται θεωρίες περί ύπαρξης εθνών που μόνο ηχηρότατο γέλιο προκαλούν. Ανέκδοτα όπως αυτό του Αμερικανικού έθνους, θέλουν να πετύχουν μία ακόμα σχετικοποίηση της έννοιας της εθνότητας και της ατομικής κουλτούρας και μετατροπή της σε εθνότητα υπηκόων αυτοκρατορίας. Αυτοί είναι οι σκοποί τους και προκύπτουν αβίαστα και σαφέστατα από την λειτουργία της μαζικής μετανάστευσης σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Προσωπικά πιστεύω πως είναι εύκολο τελικά να αντιληφθούμε και να προβάλουμε τα δισήμαντα και θα πρέπει με σαφήνεια να τα διαχωρίσουμε από τις τακτικές και τους σκοπούς των ατομικοτήτων ισχύος. Πρώτα από όλα, για εμάς ο σεβασμός στην κουλτούρα του άλλου δεν επιβάλλεται με ρήτρες σε συνθήκες και με νόμους, είναι αυτονόητος από την ανθρώπινη υπόσταση του άλλου. Επίσης για εμάς καμμία κουλτούρα κανενός δεν επιβάλλεται με πλύση εγκεφάλου, με συνεχή επανάληψη, με εξαφάνιση άλλων κουλτουρών, αξιών, σκέψεων. Για μας κάθε κουλτούρα έχει την ιδιοαξία της και της αξίζει σεβασμός. Η ανθρώπινη φύση και η επικοινωνία δίνει το μέτρο της επιρροής και της επαφής. Κανείς πλην των ίδιων των ανθρώπων δεν μπορεί να παρεμβαίνει στο διανθρώπινο γίγνεσθαι. Ο μετανάστης αντιμετωπίζεται σε κάθε περίπτωση ως άνθρωπος, ήτοι ίσος ως προς όλα τα δικαιώματά του (ατομικά και κοινωνικά, π.χ. αμοιβές). Σκοπός μας είναι διττός να γυρίσει στην πατρίδα του ζωντανός και «επιτυχημένος» και να μην χρειαστεί να εγκαταλείψει κανείς ποτέ τον τόπο του και τις πατρογονικές του εστίες, εκεί που βίωσαν γενιές προγόνων του.

Το έθνος και η κουλτούρα, το εθνικό κράτος όπου συγκροτείται ως συλλογικότητα ισχύος είναι πραγματική πρόκληση για την ύπαρξη και απόδειξη του διεθνισμού μας. Ενός διεθνισμού ισότητας και σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης και της κουλτούρας του καθενός. Η ύπαρξη των εθνοτήτων και των ιδιαιτεροτήτων τους, κείται ως αντίπαλο δέος στην δημιουργία και την ύπαρξη των νεοαυτοκρατοριών, κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα κάλυψης των βιοτικών του αναγκών στον τόπο όπου γεννήθηκε ή ελεύθερα και όχι καταπιεσμένος επιθυμεί. Μόνο έτσι ο πλανήτης θα ενωθεί και δεν θα αποτελέσει ένα όχλο, ένα «πλάσμα» νεόδουλο πολίτη αυτοκρατορίας.



Ε. Θα κλείσω με το δισήμαντο των επιδομάτων φτώχειας, της ελεημοσύνης. Ανθρωπιστικοί λόγοι επιβάλλουν κατά τους εμπνευστές των θεωρημάτων αυτών την χορήγηση επιδομάτων φτώχειας. Εγραψα και στο «Τα αφεντικά δεν τρελάθηκαν» κάποια αρκετά πράγματα για την δική μου θεώρηση των πραγμάτων. Το ποιοι είναι υπεύθυνοι για την φτώχεια, το ποιοι την προξενούν σκόπιμα είναι θαρρώ αυτονόητο. Αυτονόητο όμως για εμάς είναι ότι τα μαζικά επιδόματα φτώχειας διαχωρίζουν τους πολίτες, από ίσους , τους μετατρέπουν θεσμικά σε πλούσιους και ελεήμονες και φτωχούς και ελεημονουμένους. Θεσμοθετείται ως παραδεκτός πολιτικός όρος η φτώχεια των πολλών, η φτώχεια που σηματοδοτεί την συνολική, ατομική και συλλογική εξάρτηση από τα επιδόματα και τις ελεημοσύνες. Στην δική μας σημασιολογική πολιτική προσέγγιση, κάθε άνθρωπος είναι ίσος, δεν επαιτεί, αλλά δικαιούται την κάλυψη των βιοτικών αναγκών του (υλικών και ψυχικών) που είναι αποφασιστικό κριτήριο και στοιχείο της προσωπικής του ελευθερίας. Της ατομικότητας που ενώνεται με άλλες και λειτουργεί ίσα και μέσα στην συλλογικότητα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Δεν ζητούμε λοιπόν, απαιτούμε τα απαράγραπτα δικαιώματα κάθε ανθρώπου και τούτο γνωρίζοντας καλά και συνειδητοποιημένα τους στόχους μας και τους διαχωρισμούς από τις άθλιες για τον άνθρωπο επιδιώξεις του παγκοσμίου κεφαλαίου των ατομικοτήτων ισχύος που αυτό εκφράζει.