ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Αναδημοσίευση παλαιότερου κειμένου

Κατηγορίες: Uncategorized — dimkaramitsas @ 2:27 μμ
Tags: ΑΛΛΑΓΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΚΙΝΗΜΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΟΜΜΑΤΑ, ΚΟΣΜΟΣ, ΚΡΑΤΟΣ, ΚΡΙΣΗ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΜΕΛΛΟΝ, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΡΟΤΑΣΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΣΥΣΤΗΜΑ



ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ



Η απόλυτα και ολέθρια βλακώδης παραγωγική διάσταση και οργάνωση της χώρας.



Για όσους έχουν μπει βαθύτερα στα νοήματα του βιοτισμού θα είναι ευνόητο ότι πρόκειται για μια νέα θεωρία με την οποία επιχειρείται η εξήγηση της ζωής των ανθρώπων και της συγκρότησης και λειτουργίας των κοινωνιών. Η εφαρμογή της έχει τη δυναμική να αλλάξει την πορεία τού κόσμου, αλλά και να εξηγήσει την ιστορική και κοινωνική διαδρομή και πορεία του ανθρώπου και των κοινωνιών του μέχρι σήμερα. Προσωπικά πιστεύω ότι θα επηρεαστεί εντονότατα κα ιη επιστημονική σκέψη. Ακόμα και η πρόσφατη οικονομική κρίση μπορεί να μελετηθεί και να εξηγηθεί με βάση τα δεδομένα του βιοτισμού [1].

Ήθελα από καιρό να γράψω τη θέση μου και την κριτική μου για την παραγωγική οργάνωση της χώρας, να την θέσω ακόμα υπό ένα άμεσα εφαρμόσιμο πρίσμα βιοτισμού ως πρόταση, αλλά και να καταδείξω ότι οι καχεξίες και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας έχουν άμεση σχέση με την παραβίαση λογικών δεδομένων, τα οποία είναι παράλληλα και δεδομένα της θεωρίας του βιοτισμού. Έχω γράψει βέβαια και αναλυτικά τις προτάσεις μου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τούτο εδώ το κείμενο έρχεται να λειτουργήσει συμπληρωματικά, αλλά και από μια άλλη σκοπιά, για να καταδείξει και να πείσει για το τι αποτελεί εθνική και κυρίως κοινωνική πολιτική αναγκαιότητα.

Όπως έχω γράψει[2], η χώρα μας στην παρούσα ιστορική φάση έχει τεράστια παραγωγική υστέρηση και βρίσκεται υπό πλήρες καθεστώς εξάρτησης που οδηγεί ήδη σε τραγικές συνέπειες για το μέλλον. Είναι βέβαιο ότι δεν διαθέτει πληθώρα διαθέσιμων οικονομικών κεφαλαίων (ιδίως δημόσιων) και τη δυνατότητα να στηρίζει την ανάπτυξή της στην ύπαρξη και χρήση τους.

Υπό το πρίσμα του βιοτισμού η ύπαρξη και χρήση οικονομικών κεφαλαίων αποτελεί ολέθριο σφάλμα που δεσμεύει τις κοινωνίες και τους ανθρώπους σε ένα αγώνα παραγωγής τους ή και εξυπηρέτησης του δανεισμού τους από αυτούς που τα διαθέτουν[3]. Ο αγώνας αυτός διαστρέφει το νόημα της ανθρώπινης ζωής και δράσης, αλλοτριώνει και απαλλοτριώνει την ανθρώπινη ζωή και τη μετατρέπει σε ένα ολέθριο αγώνα εξασφάλισης «οικονομικών αξιών», οι οποίες ετερο-καθορίζονται από τους έχοντες ήδη τα κεφάλαια. Με τον τρόπο αυτό συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της εξουσίας ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους, της ίδιας της ανισότητας που δημιουργεί προβληματικές σχέσεις στις κοινωνίες. Τα αγαθά πρέπει να παράγονται από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους, άμεσα και χωρίς στρεβλωτικές παρεμβάσεις, χωρίς οικονομική αξιακή θεώρηση, αλλά μόνο σύμφωνα με την βιοτική τους θεώρηση και πάντοτε υπό τον άμεσο έλεγχο της κοινωνίας.

Ας επανέλθουμε όμως στο ελληνικό φαινόμενο, εκτός από το οικονομικό κεφάλαιο, σημαντικότατοι παράγοντες για μια κοινωνική οικονομία είναι πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που ζουν και συγκροτούν την κοινωνία.Στην πραγματικότητα ο παράγων άνθρωπος είναι ο σημαντικότερος παράγων και ο βασικός συντελεστής για οτιδήποτε συμβαίνει σε μια κοινωνία, αφού αυτός την απαρτίζει την εν ολίγοις ή εν πολλοίς την ορίζει. Ουσιώδης διάσταση που μπορεί να καθορίσει την πορεία μιας κοινωνίας και των κοινωνικών φαινομένων που τη συνοδεύουν και ταυτισμένος με τον άνθρωπο είναι ο παράγων γνώση, ιδίως θεωρημένος ως ανθρώπινη βιοτική ανάγκη. Ακόμα και με τη σύγχρονη μηχανιστική αντίληψη των πραγμάτων, η γνώση αποτελεί έναν ουσιαστικό συντελεστή στην πορεία για μια παραγωγική προσπάθεια. Ένας άλλος ουσιαστικός παράγοντας, που καθορίζεται από πολλές παραμέτρους, οι οποίες έχουν άμεση σχέση με την κάλυψη βιοτικών αναγκών, ατομικών και κοινωνικών, είναι αυτός της ανθρώπινης θέλησης. Τέλος τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός τόπου αποτελούν τον σημαντικότερο παράγοντα για τις παραγωγικές επιλογές μιας κοινωνίας. Η πιο πάνω αρίθμηση δεν είναι αποκλειστική, αλλά ενδεικτική και πάντως ικανή να μας κάνει να κατανοήσουμε την ολέθρια και βλακώδη παραγωγική οργάνωση της χώρας μας.

Η σημερινή παραγωγική οργάνωση της κοινωνίας μας και οι επιλογές της είναι πραγματικά άθλιες. Δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους τα φυσικά χαρακτηριστικά της πατρίδας μας, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Πάνω σε αυτά δεν υπάρχει καμία ουσιαστική μελέτη και γνώση, αλλά δουλικά και βλακωδώς άκριτα μεταφέρονται αντιγραφόμενα παραγωγικά μοντέλα, μέθοδοι και προϊόντα από το εξωτερικό. Αυτό δημιουργεί από μόνο του ένα τεράστιο αρνητικό παραγωγικό δεδομένο, που καταδικάζει τη χώρα και τις κοινωνίες σε φαινόμενα υποπαραγωγής και πλήρους εξάρτησης. Η χώρα μας δεν παράγει αυτά που πρέπει και μπορεί να παράγει. Βρίσκεται όμηρος μιας σειράς παραγόντων και πολιτικών (προσώπων και πραγμάτων) που την καθιστούν έρμαιο κάθε εκμετάλλευσης και παραλογισμού.

Ένας τόπος παρατημένος μαζί με τους ανθρώπους του, υποχείρια όλοι των βουλήσεων και της προνομιακής δράσης μιας ελάχιστης οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, ελληνικής και ξένης, η οποία καθορίζει αυθαίρετα και σύμφωνα με το ατομικό της συμφέρον όλες τις εξελίξεις, τόσο πολιτικά όσο και παραγωγικά.

Φρόντισαν και φροντίζουν να εκμεταλλεύονται ένα διαλυμένο τόπο μου που ποτέ δεν μελετήθηκαν και δεν έγιναν ευρέως γνωστές οι δυνατότητές του και ανθρώπους που καταδικάστηκαν στην άγνοια και ποτίστηκαν από την πλύση εγκεφάλου της σκόπιμης ελεγχόμενης παραπληροφόρησης. Έτσι και ζώντας στον κόσμο των «αξιών» και των «υπεραξιών», οι κρατούντες φροντίζουν πάντα με έχουν απέναντί τους έναν τόπο με μικρή «αξία» και ανθρώπους απελπισμένους ή σε ύπνωση προκειμένου τα πιο πάνω να μπορούν να «αγοραστούν» σε ελάχιστες τιμές και να χειραγωγηθούν προκειμένου να αποδώσουν τεράστιες υπεραξίες. Αυτό χωρίς ποτέ να κινδυνεύσει ή να αμφισβητηθεί επικίνδυνα και πραγματικά η δική τους ισχύς, αλλά να διαιωνίζεται και να κληρονομείται στους επόμενους διαχειριστές και αφεντικά του τόπου.

Με τον τρόπο όμως αυτό η παραγωγική και η ευρύτερη κοινωνική διάσταση της χώρας, όχι μόνο αποτελεί ή καθίσταται υποχείριο αυτών των ολιγαρχιών και των μηχανισμών, που επί πολλά έτη επέβαλαν στις κοινωνίες και τα κράτη (π.χ. δημόσια διοίκηση), αλλά οδεύει πάντοτε σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές και πρώτη δική τους επιλογή δεν είναι η κοινωνία, οι άνθρωποι, η χώρα αλλά είναι το ατομικό κέρδος και η διαιώνιση του. Είδαμε π.χ. τα τελευταία χρόνια να επιβάλλονται από ξένους και ντόπιους μηχανισμούς, όπως οι ανωτέρω, και με τρόπο φανερό ή κρυφό, άμεσα ή έμμεσα συγκεκριμένες επιλογές για την οικονομική και κοινωνική διάσταση της χώρας.

Οι άνθρωποι, οι κοινωνίες και ο τόπος μας οδηγήθηκαν σε επιλογές που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο ανεξάρτητης μελέτης και συναπόφασης, αλλά κυριαρχικής αλλότριας επιβολής. Είναι σαφές ότι άλλοι και όχι ετούτος ο λαός όρισαν και ορίζουν το κοινωνικό και παραγωγικό παρόν και μέλλον του τόπου μας και αυτό δεν το πράττουν για τίποτε σχεδόν άλλο από το δικό τους ατομικό κέρδος και ισχύ. Ετσι όλοι πορευόμαστε, όπως αμέτρητα χρόνια τώρα, και εμμένουμε ως αχειράφετα εγκλωβισμένα υποχείρια, που γνωρίζουν όχι μόνο την αξία και τις δυνατότητες του τόπου τους, αλλά ακόμα και τη δική τους πραγματική αξία, αυτή τις ανθρώπινες υπόστασης, δημιουργίας και ενεργείας.



Το δεύτερο ολέθριο βλακώδες δεδομένο που θα θίξω έχει να κάνει ακριβώς με τα πιο πάνω: με τον άνθρωπο.

Σήμερα, η οργάνωση και οι λογικές της παραγωγής θεωρούν ή θέλουν την πλειονότητα των ανθρώπων ως σχεδόν αναγκαίο κακό. Η μείωση του αποκαλούμενου κόστους εργασίας, η απασχόληση ολοένα και λιγότερο ανθρώπων, η δημιουργία πρόθυμων για εκμετάλλευση ανέργων και χαμηλόμισθων, αποτελεί ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομίας, ενταγμένο στην ευρύτερη αθλιότητα του καπιταλισμού. Έτσι για παράδειγμα, από τους 1000 νέους της πατρίδας μας φτάνουν με εργάζονται οι 500 και από αυτούς οι 350 εργάζονται αντιπαραγωγικά σε υπηρεσίες στην πραγματικότητα άχρηστες ή σχεδόν άχρηστες. Οι υπόλοιποι 150 θα πρέπει να παράγουν για το σύνολο !!!. Μια ορθολογική και πραγματικά ουσιαστική παραγωγική οργάνωση θα είχε ως σκοπό την εργασία όλων, διότι με τον τρόπο αυτό αυξάνεται το συνολικό παραγόμενο και οι δυνατότητες μιας οικονομίας.

Αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος είναι ο βασικός παραγωγικός παράγοντας της χώρας. Ο άνθρωπος κινεί, ελέγχει και καθορίζει τις παραγωγικές μονάδες. Η ίδια η ζωή δημιουργεί την ανάγκη δράσης και παραγωγής και την κάλυψη των βιοτικών αναγκών. Το σημαντικότερο ζωντανό και ουσιαστικό κοινωνικά «κεφάλαιο» της χώρας μας είναι οι άνθρωποι, είμαστε εμείς. Αντίστοιχα, η παραγωγική μας συμμετοχή καθορίζει όχι μόνο το παραγόμενο και την ποιότητα του, αλλά και την ίδια την κοινωνική μας διάσταση. Δεν μπορείς να μιλήσεις για ισότητα, ελευθερία δράσης, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα όταν εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται των στοιχειωδών παραγωγικών δικαιωμάτων και συνακόλουθα της ουσιώδους, ίσης συμμετοχής τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ιδίως διότι η υστέρηση αυτών που ορίζω ή ορίζουμε ως βιοτικές ανάγκες κάνει τον άνθρωπο υποχείριο και τον εξανδραποδίζει.

Αλλά ας έρθουμε πάλι στην παραγωγική διάσταση. Οι άνθρωποι κατευθυνόμενοι σε λύσεις και επιλογές, που είτε δεν έχουν μελετηθεί είτε σκόπιμα καθορίζονται από τα κέντρα εξουσίας, ουσιαστικά σπαταλιούνται και μαζί με αυτούς σπαταλιέται ένα τεράστιο εθνικό και κοινωνικό «κεφάλαιο», δυνατότητες που μπορούν να ανήκουν σε όλο τον πλανήτη. Ένας νέος άνθρωπος κατευθύνεται μέσα από πολλούς παράγοντες – που ξεκινούν ακόμα και από την οικογένεια (και τη δική της έλλειψη γνώσης), το εκπαιδευτικό σύστημα και τις προτεραιότητες της ολιγαρχίας που το ελέγχει, την ίδια την κοινωνία και κυρίως την έλλειψη στρατηγικής και μελέτης, την έλλειψη γνώσης και πορείας και των μελών – στην επιλογή να διάθεση τη ζωή του, τον χρόνο του, το ίδιο το «είναι» του, τις δυνατότητές του και όλο του το μέλλον σε ένα επάγγελμα, σε μία παραγωγική οντότητα η οποία είναι ήδη κορεσμένη ή δεν έχει μέλλον, δεν έχει ουσία, δεν έχει ουσιαστική παραγωγική διάσταση υπό οιανδήποτε έννοια. Μετά από 10 – 15 χρόνια παραγωγικής απραξίας, υπολειτουργεί και δεν έχει διέξοδο. Στα 30, στα 35 χρόνια του αυτός ο νέος, αυτή η νέα έχει καμία διάθεση να δει την κοινωνία ως κομμάτι του/της; έχει καμία διάθεση να δει τον διπλανό του ως άνθρωπος προς άνθρωπο; Έχει τη θέληση ή τον οραματισμό να λειτουργήσει κοινωνικά; Ποιον και τι να πιστέψει όταν αναπαράγεται η φαυλότητα της καταδίκης του;

Χιλιάδες τα ερωτηματικά που μπορούν να τεθούν σε ατομική και κοινωνική διάσταση και, αν λάβουμε υπόψη μας την κοινωνία ως σύνολο και το τι αυτή στερείται από την αχρήστευση και σπατάλη των ανθρώπων που την συναπαρτίζουν, τότε πραγματικά τα ερωτήματα γίνονται εκατομμύρια, γίνονται ένας γόρδιος δεσμός ο οποίος θα πρέπει ή να λυθεί ή να κοπεί μαζί με αυτούς που τον δημιούργησαν και τους εξυπηρετεί. Επιμένω στην ανάγκη για χάραξη ουσιαστικής κοινωνικής παραγωγικής στρατηγικής βασισμένης στην εξυπηρέτηση των βιοτικών αναγκών, υλικών και άυλων, ατομικών και κοινωνικών. Στρατηγική στηριγμένη στη γνώση και δικαιωμένη μέσα από την κοινωνική συναπόφαση. Στρατηγική που δεν θα βασίζεται στην ανισότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, των πολλών από τους λίγους, αλλά θα βασίζεται στην ισότητα και στην κοινωνική χρησιμότητα της δράσης, που τα αποτελέσματά της θα ανήκουν σε όλους.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η φαυλότητα, δεν μπορεί εκατομμύρια άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο και δισεκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη να κατευθύνονται στην εξυπηρέτηση μιας φαύλης ψυχοπαθούς ολιγαρχίας. Το ίδιο το μέλλον του τόπου μας είναι πραγματικά αβέβαιο και ζοφερό, όταν η δυνατότητα ανθρώπινης δράσης και δημιουργίας εγκλωβίζεται σε μηδενικά και πολύπλευρα αρνητικά αποτελέσματα. Δεν είναι δυνατόν να στερούμε και να εγκλωβίζουμε τους ανθρώπους γιατί έτσι στερούμε την κοινωνία μας από το μέλλον της. Δεν μπορώ να ακούω πολιτικούς και δήθεν τεχνοκράτες να μιλούν για δουλειές και ευκαιρίες απασχόλησης. Δεν θέλουμε άλλη υποδούλωση και εξάρτηση, δεν θέλουμε άλλη διαστροφική υποτέλεια, έχουμε ανάγκη από πραγματική δημιουργία, ανθρώπινη και κοινωνική, που να ανήκει σε όλους. Φτάνει πια η καταστροφή και η λεηλασία του τόπου μας και των ανθρώπων του, φτάνει πια η ατομικιστική εκμετάλλευση και αποσάρθρωση της κοινωνίας μας. Μελετήσετε τον τόπο μας, παράγετε γνώση για όλους, δώστε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα, να δημιουργήσουν και εξασφαλίστε ότι αυτή θα ανήκει σε όλους, γιατί μόνο τότε θα σπάσει το καθεστώς εκμετάλλευσης και θα οδηγηθούμε σε κοινωνίες ανθρώπων με μέλλον και όχι σαρκοβόρων ζώων, που θα εξαφανισθούν από την εντροπία της αλληλοφαγίας και της υπερανάλωσης του φυσικού τους περιβάλλοντος.

Εάν η οικονομία ήταν στραμμένη προς τη διασφάλιση και παραγωγή βιοτικών αναγκών και όχι προς τα θλιβερά θύματα του ανταγωνισμού, της υπερπαραγωγής, τηςυπερανάλωσης και των ψευδών «αξιών», όχι μόνο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αειφορία μιας κοινωνικής οικονομίας, αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε και για λιγότερη εργασία για όλους, για περισσότερη ζωή.

Το δεδομένο παραμένει: για να φτάσουμε σε συνολική ανθρώπινη και κοινωνική χειραφέτηση, σε κοινωνίες που καλύπτουν την βιοτική κοινωνική ανάγκη της ισότητας και όσα αυτή συνεπάγεται (ακόμα και για τη μορφή του πολιτεύματος και την μετατροπή του σε πραγματική δημοκρατία) είναι αναγκαίος όρος να εξασφαλίσουμε την παραγωγική συμμετοχή όλων των ανθρώπων.

Επαναλαμβάνω πως ένας τεράστιας σημασίας παράγοντας της ολέθριας βλακείας είναι η έλλειψη ουσιώδους οργάνωσης και στρατηγικής με σκοπό την κατεύθυνση των ανθρώπων σε ουσιαστικές παραγωγικές δημιουργικές διαδικασίες. Είναι αυτονόητο, ότι επειδή δεν υπάρχει καμία μέριμνα και κυρίως καμία ουσιαστική γνώση των χαρακτηριστικών του τόπου μας και των αναγκών και δυνατοτήτων του και καμία ουσιαστική πολιτική πάνω σε αυτό, οι άνθρωποι κατευθύνονται σε άχρηστες ειδικεύσεις, σε ειδικεύσεις όπου είναι βέβαιο ότι σύντομα ή ήδη είναι κορεσμένες αλλά και αντιπαραγωγικές. Η αχρήστευση το ανθρώπινου δυναμικού της χώρας είναι ένα ολέθριο έγκλημα. Η ίδια αυτή αχρήστευση προέρχεται από τις επιλογές του καπιταλιστικού συστήματος που επιζητεί αντί για πραγματική παιδεία και γνώση εξειδικευμένους φτηνούς εργαζόμενους λογιζόμενους ως εξαρτήματα μηχανών.

Πρέπει λοιπόν να τεθεί, ουσιαστικά και όχι ως κούφιος βερμπαλισμός, ο άνθρωπος και οι ανάγκες του στο κέντρο της κοινωνικής συγκρότησης και δράσης. Καθετί που φτιάχνουμε, καθετί που σκεπτόμαστε, πρέπει να κατευθύνεται και να ορίζεται από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Μια οικονομία που είναι πραγματικά κοινωνική, αλλά και ουσιαστικά συμβαδίζει με την φύση και δεν την αντιστρατεύεται, είναι η οικονομία που ξεκινά από την κάλυψη των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου.

Εάν θέλουμε να προσδώσουμε ουσιώδη κοινωνικό χαρακτήρα σε αυτή την διάσταση του μηχανισμού της οικονομίας, εάν θέλουμε να προσδώσουμε ορθολογικά χαρακτηριστικά που άπτονται του σκοπού ίδρυσης και ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών πρέπει να σταθούμε στο σκοπό και τη χρησιμότητα που εξυπηρετεί η κοινωνική συμβίωση. Στο κέντρο της βρίσκεται η βιοτική κοινωνική ανάγκη της ισότητας. Δεν θα επεκταθώ έχοντας γράψει σε πολλά κείμενά μου την κεντρική έννοια και την ανάλυση του βιοτισμού. Θα θέσω όμως ένα πρώτο βήμα κατανοητό και μάλλον αυτονόητο από όλους, ένα βήμα που μπορεί να γίνει από σήμερα: Δίκαιη κοινωνία είναι αυτή που εξασφαλίζει σε όλους τους ανθρώπους την απόλαυση των βιοτικών αναγκών.

Μόνο έτσι απελευθερώνεται ο άνθρωπος. Κάποιος που γεννιέται και μεγαλώνει γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να στερηθεί τις βιοτικές του ανάγκες δεν μπορεί να γίνει υποχείριο και ανδράποδο, ούτε να εμφανίσει ψυχοπαθή κοινωνική παθογένεια. Για το ποιες είναι οι βιοτικές ανάγκες και το πώς καθορίζονται μπορείτε να ανατρέξετε σε άλλα κείμενά μου.



Άφησα τελευταίο έναν ουσιαστικό, τον ουσιαστικότερο παράγοντα που μπορεί να μεταβάλει τα πιο πάνω, είναι η ατομική και συνάμα κοινωνική βιοτική ανάγκη που λέγεται γνώση, γνώση του κόσμου που μας περιβάλλει, γνώση των μεθόδων σύλληψης της γνώσης και αντίληψης των πραγμάτων, γνώση της σύνθεσης της δημιουργίας, γνώση της ελεύθερης δημιουργικής σκέψης. Οι ολιγάρχες εξουσιαστές του πλανήτη διαχειρίζονται την γνώση, την κατευθύνουν, την ελέγχουν, την στρεβλώνουν και κάνουν οτιδήποτε για να την εκμεταλλευτούν προκειμένου να εξυπηρετήσουν ατομικά συμφέροντα. Με νύχια και με δόντια, με βία την κρατούν και δημιουργούν «παράγνωση» και μύθους, διαστρέφουν και εγκλωβίζουν για να έχουν τη δυνατότητα να αναπαράγουν τη φαυλότητα τους, να κατευθύνουν την σκέψη της ανθρωπότητας, να μην αφήνουν τίποτα δημιουργικά ελεύθερο να υπάρξει. Εμφανίζονται ως σοφοί οι ίδιοι, δημιουργούν ελίτ της σκέψης, ακαδημαϊκούς και πανεπιστημιακούς που εγκλωβίζονται στα ψηλά σκαλοπάτια της ιεραρχικής κοινωνίας – πυραμίδας της και σκέπτονται μόνο μέσα από τη δομή της και την άνιση «ανώτερη» θέση τους σε αυτή.

Στρατηγικός στόχος λοιπόν, όπως έχω γράψει, είναι να καταφέρουμε σαν κοινωνία να παράγουμε και να παράσχουμε αυτό το βασικό βιοτικό αγαθό της γνώσης, της ελεύθερης γνώσης, που θα ανήκει σε όλους και θα μας βοηθήσει ουσιαστικά να αλλάξουμε τον τόπο μας, τις ανθρώπινες σχέσεις, και τις κοινωνικές δομές. Τον τρόπο που μπορούμε να το πραγματοποιοήσουμε, να παράγουμε πραγματική γνώση χωρίς εξάρτηση από κεφάλαια, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα και την πραγματική γνωσιακή απελευθέρωση και πνευματική συγκρότηση της νέας γενιάς τον έχω ήδη γράψει, αυτό που περιμένω είναι η ουσιαστική ανταπόκριση της κοινωνίας, κάθε κοινωνίας και κάθε ανθρώπου[4]. Η γνώση αυτή πρέπει να είναι ανοικτή και ελεύθερα προσβάσιμη από όλους, η γνώση αυτή ανήκει στις κοινωνίες που την παράγουν και σε κανέναν ατομικά ή αποκλειστικά.

Ας έλθουμε όμως ξανά στην περιγραφή μιας οικονομίας, μιας κοινωνικής οικονομίας που θα είναι προσανατολισμένη στις βιοτικές, στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και όχι στη φαυλότητα των οικονομικών αξιών. Συνοπτικά εκθέτω όσα άλλου έχω γράψει και αναλύσει. Το πρώτο ζητούμενο μιας τέτοιας οικονομίας είναι η παραγωγική οργάνωση με γνώμονα και στόχο την εσωτερική επάρκεια σε βιοτικά αγαθά. Ο τόπος μας έχει την δυνατότητα να παράγει με πληρότητα, επάρκεια και πλουραλισμό τέτοια αγαθά είτε πρόκειται για τροφή, είτε πρόκειται για ασφαλείς κατοικίες είτε για οτιδήποτε στηρίζει την ζωή. Η προαιώνια παρουσία ανθρώπων στον τόπο μας αποδεικνύει την καταλληλότητά του και την δυνατότητα ελάχιστης ενεργειακής ή φυσικής ανάλωσης.

Η μελέτη των παραγωγικών δυνατοτήτων είναι ένα κομμάτι της διαδικασίας παραγωγής ελεύθερης γνώσης κοινωνικής κυριότητας. Η τελευταία δημιουργεί ένα τεράστιο πλαίσιο ατομικής και κοινωνικής χειραφέτησης και ουσιαστικής προόδου των διανθρώπινων σχέσεων και της κοινωνικής οντότητας της συμβίωσης. Σκεφτείτε μόνοι σας πόσο πολύπλευρα, ολοτικά είναι τα αποτελέσματα. Μέσα από αυτή την γνώση και την αντίληψη του κοινωνικού βιοτισμού, μπορούμε και οφείλουμε να χαράξουμε την στρατηγική για την δημιουργική εργασία όλων των ανθρώπων, την εργασία στηνπραγματικά κοινωνική οικονομία, την οικονομία που θα ανήκει σε όλους και όχι στους λίγους. Ενεργοποιώντας τους ανθρώπους, δίνοντάς τους το δικαίωμα στην ίση απόλαυση των βιοτικών αναγκών, τους απελευθερώνουμε, τους χαρίζουμε την δυνατότητα μιας διαφορετικής κοινωνικής συγκρότησης στο μέλλον.

Η δημοκρατία και ο βιοτικός σοσιαλισμός (ή μόνο βιοτισμός) είναι πνευματικά εργαλεία της ανθρωπότητας, που μπορούν να μας καταδείξουν το μόνο ουσιαστικά μέλλον της και να μας κατευθύνουν προς αυτό. Η πραγματική δημοκρατία, κομμάτι του βιοτισμού, μπορεί να είναι ένα πρώτο βήμα … .





[1] Κάποια από όσα έχω ήδη δημοσιεύσει : ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ,

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΤΟ ΝΕΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜO

ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ … ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΥΡΙΟ,

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,
ΤΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : ΕΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ,


ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,


ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ,



ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ,

ΟΙ ΦΟΥΣΚΕΣ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Ο Φ.Π.Α. … Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ & Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

[2] ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

[3] Οι τελευταίοι, οι κεφαλαιούχοι και οι διαχειριστές τους, μπορούν κάλλιστα να κατηγορηθούν ότι διαμορφώνουν και προκαλούν στους άλλους συνεχείς ανάγκες δανεισμού.

[4] ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ



ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ, Η «ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ» ΤΟΥΣ και ο … Σπηλιωτόπουλος