Η ΔΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ

Ο τόπος μας πορεύεται με ταχύτητα προς τον συνολικό αφανισμό, σε μία χωρίς σταματημό κατηφόρα, εκεί που έσπρωξαν και όρισαν για το «τραίνο της Ελλάδας» τα αφεντικά του διεθνούς διευθυντηρίου. Αν δεν είχαν επιλέξει για την Ελλάδα την καταστροφή και την ολοκλήρωση της εκμετάλλευσης του τόπου και του λαού της, δεν θα είχαν λειτουργήσει με πράξεις, επιλογές και παραλήψεις οι ίδιοι και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους: η συντεχνία των πολιτικών. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο, δεν ανήκει στο σήμερα, αλλά είναι φαινόμενο πολλών αιώνων. Απλά ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός παρενέβη τα τελευταία χρόνια βίαια μέσα από μια σειρά ύπουλων και επιβεβλημένων εκσυγχρονισμών για να δημιουργήσει τον μύλο που θα αλέσει την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Μια σειρά από γελοίους και προδότες πολιτικούς και εν γένει κυβερνώντες (μην ξεχνάμε τις παρεμβάσεις των στρατιωτικών στην ιστορία του ελληνικού προτεκτοράτου – μπανανία), με σκόπιμες ή άκριτες ενέργειες υλοποίησαν το σχέδιο της καπιταλιστικής ομογενοποίησης και της αχρήστευσης της χώρας μας.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950, παρά τις κεντρικές κατευθύνσεις για καπιταλιστικές δομές στην οικονομία, η Ελλάδα εξακολουθούσε να βιώνει και να λειτουργεί με βάση τις παλαιές, αρχαίες ίσως κοινωνικές δομές. Όχι πως αυτές οι δομές τοπικής αυτονομίας ήταν απαλλαγμένες σειράς προβλημάτων, ακόμα και δεισιδαιμονιών, αλλά ήταν ζυμωμένες με τον τόπο, αφουγκράζονταν τις ιδιαιτερότητές του, λειτουργούσαν ως ένας κατεργασμένος επί χιλιετίες κοινωνικός και παραγωγικός πολιτισμός, που αν μη τι άλλο μπορούσε να εννοήσει και να ικανοποιήσει μια σειρά από ανθρώπινες ανάγκες, να αντιληφθεί την παραγωγική υπόσταση και τα προτερήματα του τόπου και τουλάχιστον να λειτουργεί με μία συνέπεια αειφορίας. Ο ίδιος πολιτισμός γεννημένος στον τόπο αυτό δεν ήταν ξένος προς τη νεωτερικότητα και την εισαγωγή αντιλήψεων και μεθόδων από το εξωτερικό. Απλά είχε την ικανότητα να τις φιλτράρει και να τις προσαρμόζει με επιτυχία στα εσωτερικά, στα ελληνικά δεδομένα. Τα κύματα αστυφιλίας ήταν μετρημένα και η ανάπτυξη της χώρας ισόρροπη.
Όπως αποκάλυψε πριν από 20 περίπου χρόνια ο Ν. Τσόμσκυ, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, δηλ. σε χώρες που ήταν υπαρκτός ο «κίνδυνος» του κομμουνισμού, εφαρμόστηκε ένα σχέδιο μετανάστευσης εσωτερικής και εξωτερικής για να αμβλυνθούν οι κατά τους εμνευστές του σχεδίου κίνδυνοι επαναστατικών αριστερών κινημάτων. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε οι «μεγαλουπόλεις» της χώρας ακολουθούσαν χαμηλούς αριθμούς πληθυσμιακής ανάπτυξης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 υπήρχε ακόμα ζώσα και παραγωγική ύπαιθρος και οι μεγάλες πόλεις είχαν άλλη πληθυσμιακή, κοινωνική και παραγωγική υπόσταση. Η Αθήνα ως πολεοδομικό συγκρότημα κατοικείτο από αστούς, δημοσίους υπαλλήλους και εργάτες, ενώ η μεγαλύτερη ιστορικά αύξηση του πληθυσμού της είχε επέλθει από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Το 1951 η Αθήνα είχε 1.376.000 κατοίκους. Ακολούθησε μέσα σε λιγότερο από σαράντα χρόνια ο τριπλασιασμός του πληθυσμού της και η συγκέντρωση σε αυτή σχεδόν των 2/5 των κατοίκων της χώρας.
Αριθμοί; Δεν είναι μονάχα αριθμοί, είναι και άνθρωποι, άνθρωποι που εγκατέλειψαν σε ένα κύμα μαζικής φυγής την παραγωγική ύπαιθρο και τις επαρχιακές πόλεις και σωρεύτηκαν σε 412 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης (131.000 τ. χλμ. είναι η χαρτογραφική έκταση της Ελλάδας και γύρω στις 300.000 τ. χλμ. η πραγματική). Στην συνέχεια ο διατεταγμένος και άκριτα εφαρμοσμένος «εκσυγχρονιστικός» καπιταλισμός μετέτρεψε την παραγωγική διάσταση της οικονομίας και της ίδιας της Αθήνας σε διάσταση παροχής υπηρεσιών. Πρόκειται ή για μία τεράστια προδοσία ή για την πλήρη ηλιθιότητα, ίσως και τα δύο ανά περίπτωση σε ένα τραγικό μίγμα, τα αποτελέσματα του οποίου πληρώνουμε σήμερα και θα πληρώνουμε για πολλές γενιές στον τόπο μας εάν αυτός δεν αφανιστεί και δεν μετατραπεί σε μία πολιτεία της λήθης.
Το ίδιο τίμημα της έλλειψης παραγωγής και παραγωγικότητας πλήρωσε ο ελληνικός κόσμος, πλήρωσε τούτος εδώ ο τόπος σε όλες τις ιστορικές φάσεις καταστροφής του: Αθήνα, μετά τον «Χρυσό Αιώνα», Ελλάδα συνολικά και βαθμιαία μέχρι τους Μακεδόνες, Ρωμαιοκρατία, Βυζαντινή παρακμή, Τουρκοκρατία (τοπικά). Η έλλειψη παραγωγής αγαθών και η στροφή του πληθυσμού σε μεταπρασίες και πάρεργα καταστρέφει διαχρονικά αυτόν εδώ τον τόπο (όπως κατά βάση κατέστρεψε και πολλούς άλλους λαούς), τον υποδουλώνει, τον κάνει εξαρτώμενο και ανασφαλή. Για την Ελλάδα του ήλιου, του νερού και της θάλασσας, για τον προικισμένο αυτό τόπο που μέσα σε λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα μπορεί να παράγει από τροπικά αγαθά έως αγαθά ψυχρών κλιμάτων, για τον Ελληνα δημιουργό, τον Ελληνα πολίτη μαχητή, που μπορεί να συλλάβει φιλοσοφικά και ουσιαστικά δημιουργικές ιδέες, η σύγχρονη εξέλιξη, η επανάληψη της πικρής ιστορίας της απαξίωσης, της ερήμωσης, της μετανάστευσης είναι μία τραγική συνέπεια της αθλιότητας, της ανεγκεφαλιάς και της προδοσίας της άρχουσας κάστας της χώρας (των «φραγκοφορεμένων»_ που μόνο η σάτιρα του λαϊκού καραγκιόζη και η πέννα του Γ. Σουρή χλεύασε και η επαναστατική δύναμη του λαού μπορεί να αποτινάξει και να ματαιώσει.
Ναι, Ελλάδα σε κάθε ιστορική στιγμή είναι οι Ελληνες που ζουν σε αυτό τον τόπο.
Ναι, πρέπει να ανακαταλάβουμε την χώρα μας γιατί μας την έχουν κλέψει. Πρέπει να διώξουμε το φαύλο συνάφι τους, που έφερε με δολιότητα, μωρότητα και ακρισία την καταστροφή.
Λύση άλλη από το αποφασιστικό ξεθεμελίωμα της φαυλοκρατίας δεν υπάρχουν. Οσο αυτοί υπάρχουν και ελέγχουν τους ανθρώπους, τον λαό και τις κοινωνίες του δεν υπάρχει μέλλον, παρά μόνο καταστροφή.
Ας περισώσουμε τα κομμάτια της χώρας μας, ας ξαναστείλουμε ξανά τους ανθρώπους στην παραγωγή με τρόπους σύγχρονους και δίκαιους, ας ξαναχτίσουμε μια πραγματική δημοκρατία, μια κοινωνία ισότητας και ας δώσουμε στους ανθρώπους την δυνατότητα όχι απλώς να υπάρχουν βολεύοντας κρυφίως το είναι τους σε μια κοινωνία ατομισμών, αλλά να λειτουργούν ως άνθρωποι σε μία κοινωνία ισότητας, που η ίδια καθορίζει το μέλλον της.
Οσοι διαβάζουν κείμενά μου, γνωρίζουν πως δεν γράφω πολιτικές θεωρητικές φανφάρες και κενολογίες, γνωρίζουν πως δεν αρκούμαι στην κριτική. Δεν μπορεί να εξαντλείται η πορεία ενός λαού στην κριτική.
Υπάρχει μοντέλο, υπάρχει ο πρακτικός τρόπος και είναι γρήγορος, άμεσος, ουσιαστικός και σίγουρος για να χτιστεί μέσα σε ελάχιστα χρόνια μια Ελλάδα των Ελλήνων, μια Ελλάδα των ίσων, χειραφετημένων ανθρώπων, που θα είναι αυτάρκης και σίγουρη, που θα παράγει και δεν θα ζητιανεύει, που δεν θα επηρεάζεται από τα παιχνίδια του συστήματος και τον έλεγχο του χρήματος. Αυτό το μοντέλο δεν ανήκει σε αυτόν που το έφτιαξε, ανήκει σε όλους καθώς φτιάχθηκε για αυτούς.
Πάνω σε αυτά, εμείς τα εκατομμύρια των μεμονωμένων σκεπτόμενων Ελλήνων, ας συμφωνήσουμε, ας δώσουμε τα χέρια και ας προχωρήσουμε.

Η 17η του Νοέμβρη είναι μια καλή ημέρα για να διατρανώσουμε την θέλησή μας να φύγουν από την χώρα.