ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ?????

Ως απειλή για την εθνική κυριαρχία της χώρας παρουσίασε χθες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου το δημοσιονομικό αδιέξοδο κατηγορώντας τη Ν.Δ. ότι ευθύνεται για την κατάσταση αυτή, γιατί «εξέθεσε την Ελλάδα στις πιέσεις των διεθνών πιστωτών της και την παρέδωσε με μειωμένη εθνική κυριαρχία».

Πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτή τη δήλωση και πώς να εμβαθύνει στο νόημα της και στο μήνυμα που ήθελε να της προσδώσει όταν μέσα σε αυτήν δυο σοβαρές για την αυριανή μας επιβίωση λέξεις τα κυριαρχικά μας δικαιώματα η η εθνική μας κυριαρχία κινδυνεύουν να μας οδηγήσουν αυτή τη στιγμή σε στιγμές πανικού ,τρέλας και υστερίας?

Εύλογα αναρωτιέται ο καθένας. Εχουμε χρεοκοπήσει, έχουμε ξεπουληθεί, είμαστε στην εντατική ο θάνατος μας είναι προδιαγεγραμμένος και μας το λένε με κομψό τρόπο.

Ασφαλώς και η ΝΔ ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση (όπως και οι δικές μας προηγούμενες κυβερνήσεις) αλλα ειδικά η Δεξιά τα τελευταία πέντε χρόνια εξώθησε την κατάσταση στα άκρα. Τώρα το αντιλήφθηκαν αυτό οι κυβερνώντες μετα από 65 ημέρες? Πρίν δεν ήξεραν τίποτε?

Η εθνική μας κυριαρχία στο νομισματοπιστωτικό κομμάτι εχει περιορισθεί προ αμνημονεύτων ετών όταν εκχωρήσαμε τη νομισματική, την οικονομική, την αγορανομική, η την τελωνειακή εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τι θα αλλάξει λοιπόν σήμερα? Με την επιτήρηση θα περιορισθεί κι άλλο η κρατική εξουσία σε τομείς όπως η φορολογία, οι δαπάνες, ο προϋπολογισμός, οι οποίοι οσονούπω θα εκχωρηθούν και αυτές. Και σε λίγα χρόνια βουτηγμένοι στα χρέη θα μας αγοράσουν όπως είμαστε, με τις πλατείες μας, τα νησιά μας τα μνημεία μας και τα σπίτια μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα
Υπο καθεστώς λοιπόν επιτήρησης και αύριο με τους «μπαμπούλες» του ΔΝΤ όχι μόνο δεν μπορείς να αποφασίσεις κυριαρχικά αλλα ούτε να εφαρμόσεις τις πολιτικές που επιθυμείς, αγνοώντας τις κοινοτικές υποδείξεις και αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Γιαυτό λοιπόν κατά τον πρωθυπουργό στόχος της κυβέρνησής του είναι να ελέγξει το τεράστιο έλλειμμα, να επαναφέρει τη δημοσιονομική σταθερότητα, να προωθήσει την ανάπτυξη της χώρας, διότι μόνον έτσι, όπως είπε, «η Ελλάδα δεν θα κινδυνεύσει να χάσει κυριαρχικά της δικαιώματα». Που σημαίνει σφίξτε το ζωνάρι πάλι, σας κόβω μισθούς, σας αυξάνω τους φόρους για να βγούμε από την κρίση.

Όλα αυτά για το οικονομικό μπάχαλο (που θα συμφωνήσω ότι έτσι και χειρότερα είναι όπως ετσι και χειρότερα προοιωνίζεται το μαύρο μέλλον μας ), όφειλε ο πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή να βγεί και να τα πεί στον Ελληνικό λαό και ευθαρσώς να δεχθεί ότι έκανε λάθος στις προεκλογικές εκτιμήσεις του . Αντί γιαυτό ,βλέπει μεν το πρόβλημα από κάποια μεριά, αλλα δεν προτείνει και λύσεις λέγοντας στο υπουργικό συμβούλιο ότι η κυβέρνηση θα ακολουθήσει το πρόγραμμα της. Χαρήκαμε πολύ για το νέο . Τότε γιατί μας τα λέτε κε πρόεδρε, για να μας προετοιμάσετε για τα χειρότερα που θα μας βρούν η για να μας θίξετε τις ευαίσθητες χορδές μας?

Όταν θίγεται η εθνική κυριαρχία σου (σιγά δηλαδή το νέο, εδώ στο Αιγαίο μας πήραν και τα σώβρακα) σαν άνθρωπος των ρήξεων και τομών βγες και πές στο λαό που σε ψήφισε και ΣΕ ΠΙΣΤΕΨΕ ποιος σε πιέζει να τα κάνεις , τι χρωστούμενα πληρώνεις κι αν θέλεις βγάλε μας από την Ευρωπαική Ενωση προκαλώντας άυριο ένα δημοψήφισμα αν έχεις τα κότσια.

ΤΑ ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΔΕΝ ΩΦΕΛΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ

Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα τα έχουν πουλήσει –εκχωρήσει προ πολλού ολες οι κυβερνήσεις μέσω της συνθήκης της Λισαβόνας, του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, κ.ο.κ

Με βάση τα παραπάνω η χθεσινή του δήλωση στην επιεική της έκφραση χαρακτηρίζεται ατυχής και στην αυστηρή της θλιβερη και παραπλανητική γιατί στην προσπάθεια τους να περάσουν τα νέα αντιλαικά μέτρα παίζουν με το πατριωτικό φιλότιμο μας αφού «το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική μας κυριαρχία για πρώτη φορά από το 1974».

Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα τα χάνουμε σύν τώ χρόνω δεν μας λένε κάτι καινούργιο. Τα συνταγματικά μας δικαιώματα, το δικαίωμα στην εργασία, στην ικανοποίηση των βιοτικών μας αναγκών, τα ατομικά μας δικαιώματα είναι που πρέπει να υπερασπιστούμε. Για τη σημερινή οικονομική κατάσταση και το αδιέξοδο ο μόνος που δεν ευθύνεται είναι ο πολύπαθος λαός. Όπως δεν ευθύνεται για τις υπέρογκες δαπάνες του κρατικού τομέα ,των βουλευτών και των διοικητων των 500.000 € (ακόμη μερικοί ΝΔίτες είναι στις θέσεις τους) που αν τις μαζεύατε όπως υποσχεθήκατε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα

ΣΤΑΜΑΤΕΙΣΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ.

ΤΟΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΣΚΕΤΟ ΚΟΥΡΕΛΙ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ?

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΠΕΡΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΣΤΑΜΑΤΕΙΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΤΕ

ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ "ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ," ΜΑΘΗΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ.

Αλλα σταματείστε να κοροιδεύετε.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Το πόσο απροετοίμαστοι ήταν να κυβερνήσουν η στο πόσο χαλαρά την έχουν δεί φαίνεται από τις παραπάνω δηλώσεις. Σίγουρα αν δεν έχουν πάθει τη νόσο του vertigo , είναι σε πλήρη σύγχυση. Μετά από συνεχείς διαβουλεύσεις συνεχίζουν να υπνοβατούν.

Όταν καλείς τον κόσμο σε εγρήγορση και του ανάβεις τα φυτίλια γιατί κινδυνεύει η εθνική μας κυριαρχία μην περιμένεις ντε και καλά να σου βγούνε όλα πρίμα και να υποταχθεί ο λαός σε αυτό που εσύ προσδοκάς να πετύχεις.

Τέτοιες δηλώσεις που αν δεν έχουμε και το ανάλογο τσαγανό να τις υλοποιήσουμε καλά είναι πρώτα να βουτάμε τη γλώσσα μας στο φτωχό μυαλουδάκι μας (αλλα που τέτοιο)

Γιατί ο λαός αν τη δεί διαφορετικά στα μισόλογα σου (αφού σε πίστεψε και σου λέει ότι για να το λέει κάτι ξέρει ο άνθρωπος των «τομών και ρήξεων») κι αφού κινδυνεύουν τα κυριαρχικά του δικαιώματα, θα σου ξαναβγεί στους δρόμους(ενεκεν του πατριωτικού του φιλότιμου) , κι άντε μετά να τον μαζέψεις που αλλιώς τα υπολόγιζες να σού βγούν με τη «συναίνεση» κι αλλιώς σου βγαίνουν.

Το πολύ πολύ να φωνάξεις τους πραιτωριανούς του Μιχαλάκη να τους μαζέψουν.

Η επανάσταση και η κάθε επανάσταση κε Πρόεδρε εχει και το κόστος της. Μάθε να σημαδεύεις σωστά και μετα να αποφασίζεις τι θα κάνεις

ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ. Μας το διδάσκει η ζωή

ΑΔΟΞΟ ΚΑΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΟ

Ειδικά οι σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Διάλεξε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Την αλήθεια η τις παλινωδίες ?

Να σου υπενθυμίζω ότι ο ευτραφής κύριος της ΝΔ που όπως έλεγε τον φάγανε τα συμφέροντα ,οι νταβατζήδες και οι αμερικάνοι αναπαύεται στη Ραφήνα

Εσένα όταν θα αποσυρθείς πάλι στο Καστρί ποιοι θα σε έχουν κατασπαράξει? Τους ξέρεις?

Η Ιλιάδα

Μεταφρασμένη από τον Αλέξ. Πάλλη

(σ.σ. Είναι η ποιητική μετάφραση και σας καλώ να την διαβάσετε ολόκληρη. ΄Στον Ατρέα προσθέστε κάπου ένα "ν" )

Α

	Μούσα, τραγουδά το θυμό του ξακουστού Αχιλέα, τον έρμο ! π' όλους πότισε τους Αχαιούς φαρμάκια, και πλήθος έστειλε ψυχές λεβέντικες στον Άδη οπλαρχηγώνε, κι' έθρεψε με τα κορμιά τους σκύλους
5	κι' όλα τα όρνια (του Διός έτσι είχε η γνώμη ορίσει), απ' την αρχή σαν πιάστηκε με το γοργό Αχιλλέα τ' Ατρέα ο πρωταφέντης γιος και χώρισαν οι διό τους. Πιός τάχα λες τους έσπρωξε θεός να λογοφέρουν; Του Δία ο γιος και της Λητός, που με τον Αγαμέμνο
10	θύμωσε κι' έρηξε κακή μες στο στρατό πανούκλα, και κόσμος πέθαινε, γιατί στο λειτουργό το Χρύσα δε θέλησε τ' Ατρέα ο γιος λίγη σπλαχνιά να δείξει.
	Γιατί ήρθε αφτός στα γλήγορα των Αχαιών καράβια να λευτερώσει θέλοντας την κόρη του, και πλούσια είχε μαζί του ξαγορά, και κράταε στα διό χέρια πάς στο χρυσόφτιαστο ραβδί, τ' Απόλλου τα στεφάνια,
15	κι' όλους τους άλλους Αχαιούς θερμοπερικαλούσε, μα τα πρωτάτα πιο πολύ, τους διό τους γιους τ' Ατρέα « Τ' Ατρέα οι γιοί κι' οι άλλοι εσείς χαλκοπλισμένοι Αργίτες, » σ' εσάς να δώσουνε οι θεοί να μπείτε στου Πριάμου » το κάστρο, και στα σπίτια σας με το καλό να σύρτε·
20	» όμως κι' εμένα δώστε μου την κόρη μου, και πάρτε » την ξαγορά της, έτσι ο γιος να σας βοηθάει του Δία ! »
	Τότες με σέβας φώναξαν οι άλλοι Αργίτες όλοι « πάρτε την ώρια ξαγορά, το γέρο σπλαχνιστείτε ! » μα αφτή η βουλή δεν τ' άρεσε του βασιλιά Αγαμέμνου,
25	παρά τον έδιωξε άσκημα κι' είπε σφιχτό 'να λόγο « Τήρα εγώ, γέρο, μη σε βρω τριγύρω στα καράβια » για τώρα ν' αργοστέκεσαι για πίσω να κοπιάσεις, » μη δε σε σώσει ούτε ραβδί ούτε θεού στεφάνι. » Την κόρη δεν τη δίνω εγώ !... παρ' όταν πια γεράσει
30	» απ' την πατρίδα της μακριά, στο σπιτικό μου, στ' Άργος, » τη μέρα με τον αργαλιό, τη νύχτα στο πλεβρό μου... » Μα σύρε ! μη μ' ανάφτεις πια αν θες γερός να φύγεις ! »
	Είπε, κι' ο γέρος σκιάχτηκε κι' αγρίκησε το λόγο. Και πήρε με βαριά ψυχή την αμμουδιά άκρη άκρη
35	του πολυτάραχου γιαλού, κι' έτσι όλο με κατάρες της πυκνοπλέξουδης Λητός το γιο περικαλούσε « Άκου με, αργυροδόξαρε, εσύ που διαφεντέβεις » την Κίλλα με το τόσο βιός και το νησί της Χρύσας, » και που φυλάει την Τένεδο τ' ανίκητό σου χέρι. » Σμιθέα ! αν στόλισα κι' εγώ την όμορφη εκκλησά σου,
40	» αν σούκαψα καμιά βολά μεριά γιομάτα πάχος » αρνιών και τάβρων, ξάκουσ' τον τώρα μου αφτό τον πόθο· » με σαϊτιές σου οι Δαναοί τα δάκρια ας μου πλερώσουν ! »
	Είπε, και την κατάρα εφτύς συνάκουσε ο Απόλλος. Και βράζοντας οχ του βουνού κατέβηκε τις ράχες,
45	με το δοξάρι κρεμαστό και τη σαϊτοθήκη. Βρόντηξαν, όταν με θυμό τινάχτηκε, οι σαίτες στις πλάτες του. Και πάγαινε θολός σα μάβρη νύχτα, Έπειτα αλάργα κάθεται απ' το στρατό και ρήχνει, κι' άχησε ο κρότος σκιαχτερός οχ τ' αργυρό δοξάρι.
50	Μουλάρια πρώτα θέριζε κι' ασπροτριχάτους σκύλους, μα και τους άντρες έπειτα με τις πικρές σαΐτες βαρούσε· κι' όλο καίγανε πολλές φωτιές νεκρώνε.
	Μέρες εννιά πυκνόπεφταν μες στο στρατό οι σαΐτες, μα αφτού στις δέκα συντυχιά κηρύχνει ο Αχιλέας,
55	γιατί τον φώτισε η θεά, η κρουσταλλόκορφη Ήρα, τι θλίβουνταν τους Αχαιούς σα θώραε που πεθαίνουν. Κι' οι κράχτες σαν τους φώναξαν και μαζωχτήκαν όλοι, σηκώθηκε ο γοργόποδος γιος του Πηλιά κι' έτσι είπε « Τ' Ατρέα γιε, τώρα πια εμείς θαρρώ τη στράτα πάλι
60	» θα πάρουμε και πίσω ομπρός στα σπίτια μας θα πάμε, » πρώτα απ' το θάνατο αν σωθεί κανείς μας, αν είναι έτσι » να μας θερίζει ο πόλεμος και να μας τρώει η πανούκλα. » Μον έλα κάνας λειτουργός ας ρωτηθεί ή προφήτης, » ή κι' ονειράτων ξηγητής —κι' αφτά τα στέλνει ο Δίας— » που να ξηγήσει τι μαθές μας χόλιασε έτσι ο Φοίβος,
65	» μην τούλειψε εκατοβοδιά, μην τάμα ξεχασμένο, » αν θέλει μαλλιαρά απ' αρνιά και τάβρους ίσως τσίκνα » να λάβει, κι' απ' το φοβερό χαμό να μας γλυτώσει. »
	Έτσι είπε αφτός και κάθησε. Κι' απάνου τότε ο Κάρχας σηκώθη, ο πιο βαθύτερος απ' τους προφήτες όλους
70	που κάτεχε όλα — τωρινά, στερνά, και περασμένα— και με τη μαντοσύνη του, που ο γιος του Δία ο Φοίβος τον προίκισε, έδειξε της Τριάς το δρόμο στα καράβια. Αφτός με το σοφό του νου τους μίλησε έτσι κι' είπε « Γιε του Πηλέα, ας θες εγώ, του Δία αγαπημένε,
75	» να πω τ' Απόλλου το θυμό, του προφυλάχτη αφέντη, » καλά, στον λέω· όμως και συ ορκίσου μου και τάξε » να με βοηθήσης πρόθυμα με λόγο και κοντάρι. » Κάποιος θαρρώ θα πειραχτεί που τους Αργίτες όλους » τους ξεπερνάει σε δύναμη κι' ο λόγος του αγρικιέται.
80	» Γιατί νικάει ο άρχοντας μ' αδύναμο αν μαλώσει, » και το θυμό του αν καταπιεί εκείνη εκεί την ώρα, » όμως φυλάει μες στην καρδιά το πάθος του, ως να πάρει » στερνά μιά μέρα γδικιωμό. Μόν τήρα αν θα με σώσεις. »
	Και τότε ο φτερουγόποδος τ' απάντησε Αχιλέας
85	« Άφοβα πες και θαρρετά τί προφητιά κατέχεις. » Τι νά ! μα το μυριάκριβο του Δία γιο, που, Κάρχα, » περικαλιέσαι εσύ και λες της μοίρας τα γραμμένα, » άντρας κανείς, εγώ όσο ζω κι' έχω ανοιχτά τα μάτια, » στο τάζω, χέρι φονικό δε σου σηκώνει εσένα
90	» εδώ στον κάμπο, ουδέ κι' αφτόν αν πεις τον Αγαμέμνο » που απ' όλους πρώτος βασιλιάς παινιέται εδώ πως είναι. »
	Τότες πια θάρρεψε ο βαθύς προφήτης και τους είπε « Δεν τούλειψε εκατοβοδιά, τάμα όχι ξεχασμένο, » μόνη αφορμή 'ναι ο λειτουργός π' αδίκησε ο αφέντης,
95	» τι απόρριψε την ξαγορά και του βαστάει την κόρη. » Για τούτο ο Φοίβος συφορές μας έστειλε, κι' ακόμα » θα στείλει· και τη φονικιά πανούκλα δε θα πάψει » πριν πάλε του πατέρα της τη μαβρομάτα κόρη » απλέρωτη αξαγόραστη την ξαναδώκει πίσω,
100	» πριν στείλουμε εκατοβοδιά και του θεού στη Χρύσα. » Τότ' ίσως μαλακώσει πια και ξανασάνουμ' όλοι. »
	Είπε κι' αφτός και κάθησε. Και τότε ο Αγαμέμνος τ' Ατρέα ο γιος σηκώθηκε, ο δυνατός αφέντης, αφρίζοντας, κι' απ' το θυμό τα μάβρα σωθικά του φουσκώναν, κι' έχυνε φωτιές το μάτι του και σπίθες.
105	Του Κάρχα πρώτα τούρηξε μιά άγρια ματιά και τούπε « Κακομηνήτη, πρόσχαρο ποτές δε μούπες λόγο ! » Πάντα αγαπάει δυσάρεστα να προφητέβει ο νους σου, » κι' ένα καλό μήτ' έκανες, μήτ' είπες στη ζωή σου. » Τώρα στ' ασκέρι πάλι ομπρός λαλείς και προφητέβεις
110	» πως τάχα τόσες συφορές για αφτό τους στέλνει ο Φοίβος, » τι εγώ στην πλούσια ξαγορά δεν έστερξα της κόρης, » που κάλια αυτή τον πύργο μου να μου στολίζει θέλω. » Ναι, κι' απ' τ' απάρθενό μου εγώ τήνε προκρίνω τέρι, » την Κλυταιμήστρα, τι μαθές χειρότερη δεν είναι
115	» στα κάλλη, μήτε στο κορμί, στη γνώση, και στα χέρια. » Μα κι' έτσι πίσω πρόθυμα τη δίνω αν είναι ανάγκη· » δε θέλω εγώ να χάνεται, μόν να σωθεί ο στρατός μας. » Κάνα άλλο εμένα όμως πρεσβιό κοιτάξτε να μου βρείτε, » αμέσως τώρα ! Τεριαστό δεν είναι εγώ μονάχα » έτσι να μένω. Και θαρρώ αφτό το βλέπετ' όλοι,
120	» πως η δική μου τώρα η νια μισέβει σ' άλλα χέρια. »
	Μα τότε ο φτερουγόποδος τ' απάντησε Αχιλέας « Τ' Ατρέα ξακουσμένε γιε, αχόρταγ' αρχηγέ μας, » πώς άλλο να σου δώσουν θες πρεσβιό τα παληκάρια; » Δεν ξέρω πουθενά πολύ αμοίραγό μας πράμα.
125	» Δοθήκανε όσα πήραμε πατώντας τόσες χώρες, » κι' είναι ντροπής απ' το λαό ξανά να μαζωχτούνε. » Μόν άσ' την τώρα εσύ τη νιά στο Φοίβο, και κατόπι » διπλά θα σ'τα πλερώσουμε και τρίδιπλα αν ο Δίας » φέρει έτσι και κουρσέψουμε κάνα άλλο πλούσιο κάστρο. »
130	Τότες του κάνει ο δυνατός αφέντης Αγαμέμνος « Μη δα εσύ πούσαι γνωστικός, θεόμορφε Αχιλέα, » καμώνεσαι έτσι, κι' έφκολα δε με γελάς, δεν πείθεις. » Ή τη δική σου τάχα νια για νάχεις στην καλύβα, » με θες να κάθουμαι έτσι εγώ μ' εδώ αδιανά τα χέρια » κι' αφτή μού λες στον τόπο της ναν τήνε στείλω πίσω;
135	» Καλά, αν μου δώσουν τα παιδιά καμιά άλλη ομορφοπούλα, » τέτια όπως μου ποθεί η καρδιά, ισάξια αφτής που χάνω· » αλλιώς, μονάχος τότε εγώ πηγαίνω και του Αία » ή τη δική σου παίρνω νιά, ή του Δυσσέα ακόμα » θα πάω να πάρω... κι' έπειτα ας χολοσκάει που πάθει !
140	» Όμως αφτά κι' άλλη φορά τα ξαναμελετάμε· » τώρα ένα ελάτε ας ρήξουμε στη θάλασσα καράβι, » κράξτε και νάφτες διαλεχτούς, βάλτε τα βόδια μέσα, » βάλτε και την κρινόθωρη του Χρύσα θυγατέρα, » και καπετάνιος ένας μας ας σύρει απ' τους αρχόντους,
145	» ο Αίας είτε ο Δομενιάς είτε ο σοφός Δυσσέας, » ή εσύ, τ' αψύτερο κορμί απ' όλους, Αχιλέα, » για να μερώσεις το θεό με των σφαχτών την τσίκνα. »
	Τότες τον χαμοκοίταξε και τούπε ο Αχιλέας « Ώχου μου αδιαντροπρόσωπε, κορμί με δίχως πίστη,
150	» πώς λες θ' ακούσει πρόθυμα το λόγο σου κανείς μας » κι' ή σ' ανοιχτό πια πόλεμο θα τρέξει ή σε καρτέρι; » Τι εγώ δεν ήρθα απ' αφορμή των ασπιστάδων Τρώων » να πολεμήσω εδώ, γιατί δε μούφταιξαν εμένα· » μήτ' άλογα μου μ' άρπαξαν ποτές τους μήτε βόδια,
155	» μήτ' έκαψαν μου τα σπαρτά και τα βαθιά περβόλια » κάτου στη Φτιά, γιατί πολλά στη μέση μας χωρίζουν, » θες κορφοβούνια απλόσκιωτα θες θάλασσα αφρισμένη· » μόν για δικό σου διάφορο, ξαδιάντροπε, εγώ βγήκα » μαζί σου, για να βρεις εσύ, κακόσουρτε, απ' τους Τρώες
160	» κι' ο αδερφός σου ξεζημιά. Αφτά δεν τα θυμάσαι, » μόν τ' αψηφάς! Και τώρα δα με φοβερίζεις κιόλας » να πάρεις με το χέρι σου την κόρη, που για κείνη » αίμα έφτυσα και που ο στρατός μούχει χαρίσει εμένα. » Ίσο μ' εσένα μερτικό ποτές μου δεν κερδίζω » κάθε που πάρουμε καμιά των Τρώων πλούσια χώρα·
165	» μόν όθενε αίμας και σπαθί, νά! ετούτα εδώ τα χέρια » δουλέβουν πρώτα, μα αν γενεί και μοιρασά, εσύ παίρνεις » τα πιο πολλά, με λίγο εγώ, χωρίς παράπονο όμως, » πίσω γυρνάω, κι' ας έλιωσα τους Τρώες πολεμώντας. » Και τώρα φέβγω! τι πολύ πιο βολετό να σύρω
170	» καλιά μου με τους λόχους μου, τι αψήφιστος το βλέπω » εδώ πως δε θα μάσω βιός και θησαβρό μεγάλο. »
	Τότες του λέει ο δυνατός αφέντης Αγαμέμνος « Ώρα καλή σου αν σ' έπιασε πόθος να πας ! Για μένα » δε σου προσπέφτω, μη θαρρείς, να μείνεις· έχω κι' άλλους
175	» εδώ βοηθούς μου, μάλιστα το βαθυγνώστη Δία. » Απ' όλους πιο σε μάχουμαι τους αρχηγούς εσένα, » τι πάντα θες λογοτριβές, θες φόνους και πολέμους. » Τάχα μου αν είσαι δυνατός, αν παλικαροσύνη » κάνας θεός σε προίκισε, στη Φτιά, αν ορίζεις, σύρε » μ' όλο σου το στρατό μαζί, και πρόσταξε όσο θέλεις
180	» τους Μυρμιδόνες· ειδέ εγώ δε νιάζουμαι αν θυμώνεις, » δεν τρέμω αν φέβγεις. Κι' άκουσε το λόγο που σου κραίνω· » μιάς πίσω και μου τη ζητάει τη Χρυσοπούλα ο Φοίβος, » μ' αθρώπους και καράβι μου εγώ θαν του τη στείλω, » μα στο καλύβι σου θαρθώ κι' ατός μου θα σου πάρω
185	» τη νιά σου, τη ροδόσταχτη Βρισούλα, για να μάθεις » σαν πόσο εγώ σε ξεπερνώ, να τρέμει ακόμα κι' άλλος » όμιος μου εμένα έτσι ανοιχτά να μου προβάλνει κι' ίσος.»
	Είπε, κι' εκείνος άναψε ν' ακούσει τέτιο λόγο, και του διπλόφερε η καρδιά στα λογγωμένα στήθια,
190	ή να τραβήξει απ' το μερί το κοφτερό λεπίδι, να αναστατώσει τη βουλή, το βασιλιά να σφάξει, ή να σωπάσει την καρδιά και το θυμό να πνίξει. Μα εκεί π' αφτά τ' ανάδεβε μες στης καρδιάς τα βάθια κι' όξω απ' τη θήκη γύμνωνε τη σπάθα, νά τη ! φτάνει
195	η Αθηνά οχ τον ουρανό, τι στάλθηκε απ' την Ήρα, που συλλογή ίση και των διό τους είχε κι' ίση αγάπη. Και στέκει πίσω του, του αρπάει τα καστανά μαλλιά του, σ' αφτόν μονάχα φανερή, ανέφαντη στους άλλους. Σάστισε εκείνος και γυρνάει, και ξάφνου αναγνωρίζει
200	την Αθηνά που ξάστραφταν τα φοβερά της μάτια. Και κράζοντάς την της λαλεί διό φτερωμένα λόγια « Κόρη του Δία σκιαχτερή, γιατί ήρθες τώρα πάλι ; » μη θες να δεις την αψηφιά του βασιλιά Αγαμέμνου ; » Εγώ 'να λόγο θα σου πω που ίσως τον δεις να γίνει·
205	» σα γλήγορα οι περφάνιες του στον Άδη θαν τον πάνε. »
	Τότες τ' απάντησε η θεά, του Δία η θυγατέρα « Ήρθα οχ τον ουρανόνε εγώ να πάψω το θυμό σου, » αν θες ν' ακούσεις, κι' η θεά μ' έχει σταλμένα η Ήρα, » που συλλογή ίση και των διό σας έχει κι' ίση αγάπη.
210	» Μον έλα πάψε ! κι' άσ' τη εκεί τη σπάθα στο φηκάρι. » Μα αν θες με λόγια, στόλισ' τον όσο ζητά η καρδιά σου, » γιατί το λόγο που θα πω θαν τόνε δεις να γίνει· » για αφτή την προσβολή διπλά και τρίδιπλα μιά μέρα » δώρα θα λάβεις· μοναχά βαστάξου κι' άκουσέ μας.»
215	Και τότε ο φτερουγόποδος της απαντά Αχιλέας « Ας γίνει ο λόγος σας, θεά ! κι' ας είμαι έτσι πνιγμένος » απ' το θυμό κατάκαρδα, τι πιο καλά να γίνει· » αν τους θεούς ακούς, κι' αφτοί σού συχνακούν τον πόθο.»
	Έτσι είπε, και σταμάτησε τη σταλωμένη χούφτα πας στ' αργυρό σπαθόχερο και μέσα στο φηκάρι
220	έσπρωξε πάλι το σπαθί, με δίχως ν' απιθήσει στον ορισμό της Αθηνάς. Και του Διός η κόρη πίσω πετάει στον Έλυμπο, στου Δία τα παλάτια, εκεί να σμίξει τους θεούς και τις θεές τις άλλες.
	Κι' εκείνος τότες ξαναρχής γυρνάει στον Αγαμέμνο με τις βλαστήμιες, κι' ο θυμός δεν τόνε παραιτούσε
225	« Ά κρασοζάλιστο κορμί που σκύλας έχει μάτια, » μα τ' αλαφιού καρδιά! ποτές δε σου βαστάει εσένα » να βγεις μαζί με το στρατό τους Τρώες να χτυπήσεις, » ή μετά μάς τους αρχηγούς σαν πάμε σε καρτέρι· » χάρος αφτό σου φαίνεται στο νου σου και λαχτάρα. » Α ναί, πολύ καλύτερα ν' αρπάζεις τις γυναίκες
230	» μες στο πλατύ στρατόπεδο, κανείς σα σε πειράξει. » Ναί! λαοφάγος βασιλιάς, γιατί δειλούς ορίζεις· » αλλιώς, αφτή σου η αρπαγή θα σούταν κι' η στερνή σου. » Μα άκου το λόγο που θα πω, τον όρκο που θ' αμώσω. » Μά ετούτο τα ραβδί που πια ποτές κλωνιά και φύλλα
235	» δε βγάζει μιάς και κόπηκε απ' τον κορμό στο λόγγο, » μήτ' άθια, γιατί τούφαγε τη φλούδα και τα φύλλα » τριγύρω ο κοφτερός χαλκός, και τώρα το κρατάνε » στα χέρια οι δημογέροντες και στ' όνομα του Δία » δικάζουν το λαό, κι' αφτόν βαρύ τον έχουν όρκο,
240	» ναι θάρθει μέρα οι Δαναοί ν' αποθυμήσουν όλοι » τον Αχιλέα· τότε εσύ και μ' όλο σου τον πόνο » δε θα μπορείς, σ' το λέω, καμμιά βοήθια ναν τους δώκεις, » σαν πέφτουνε απ' του Έχτορα το χέρι αλωνισμένοι, » και μες στα στήθια σου η καρδιά θα λαχταράει, θα λιώνει » που ντρόπιασες το πιο γερό των Αχαιών κοντάρι.»
245	Είπε, και χάμου το ραβδί αγριόθυμος τινάζει με χρυσοκάρφια κεντητό, κι' έπειτα πάει καθίζει. Κι' εκείθε ο άλλος φρένιαζε. Τότες πετιέται ολόρθος ο χρυσολάλος Νέστορας με τη γλυκιά τη γλώσσα, που κι' από μέλι τούχυνε φωνή πιο ζαχαρένια.
250	Είχε ιδομένες διό γενιές ως τότες να περάσουν στην Πύλο, που γεννήθηκαν κι' αντρώθηκαν στα χρόνια πριν τα δικά του, κι' όριζε τότες γενιά των τρίτων. Αφτός με λόγια γνωστικά τους μίλησε έτσι κι' είπε « Ώ τί κακό που πλάκωσε μεγάλο την πατρίδα!
255	» Πώς θα πετάξει απ' τη χαρά ο Πρίαμος κι' οι γιοί του, » πόσο και κάθε Τρώϊκη ψυχή θ' αναγαλλιάσει, » να θε τα μάθουν όλα αφτά, πως τρώγεστε έτσι οι διό σας, » εσείς που πρώτοι στο σπαθί και στη βουλή είστε πρώτοι! » Μα να μ' ακούστε· και τους διό σάς ξεπερνάω στα χρόνια.
260	» Γιατί στη νιότη μου έσμιξα εγώ με θεριομάχους » καλύτερούς σας, μα ποτές αφτοί δε μ' αψηφούσαν. » Γιατί σαν τέτιους ήρωες δεν είδα ακόμα, μήτε » θα δω σαν ένα βασιλιά Καινιά, σαν ένα Δρύα, » σαν το δεινό Πολύφημο, τον Ξάδη, τον Περίθο,
265	» σαν το Θησιά λες πούμιαζε θεός απ' τα ουράνια. » Είταν εκείναι οι πιο γεροί της γης παλικαράδες· » γεροί είτανε και με γερούς χτυπιούνταν, με βουνήσα » θεριά, κι' ο κόσμος σάστισε το πώς τα ξεκληρούσαν. » Μ' αφτούς τότε έσμιξα κι' εγώ σαν έφτασα οχ την Πύλο,
270	» πέρα από τόπο μακρινό, τι μ' έκραξαν μονάχοι. » Και πολεμούσα τότε εγώ στο μέρος τα δικό μου· » όμως δε θρέφει τώρα η γης θνητό που θα μπορούσε » να βγει μ' εκείνα τα θεριά. Τέτιοι ήρωες εμένα » στις συβουλές μου πρόσεχαν, τα λόγια μου αγρικούσαν. » Μα λέω ακούστε με κι' εσείς και δε θα μετανιώστε.
275	» Κι' εσύ μην παίρνεις, άκου με, κι' ας δύνεσαι, την κόρη, » παρά άσ' την μιάς και δόθηκε στον Αχιλιά απ' τους άντρες· » πάλε όμως με το βασιλιά κι' εσύ να λογοφέρνεις » μη θέλεις του Πηλιά εσύ γιε, κι' αντίμαχος να στέκεις. » Ίσοι δεν είμαστε όλοι μας του βασιλιά που ο Δίας » τον δόξασε και κυβερνάει βαστώντας το ραβδί του.
280	» Αν είσαι παλικάρι εσύ, θέϊσσα αν έχεις μάννα, » μα σούναι αφτός ανότερος, τι πιο πολλούς ορίζει. » Μα έλα, Αγαμέμνο, πάψε εσύ ! Ναι, χάρη σ' το γυρέβω, » μη το θυμό του, ας άναψε, συνεριστείς, που πάντα » σαν κάστρο αυτός ασάλεφτο μας στέκει στους πολέμους.»
285	Τότες του λέει ο δυνατός αφέντης Αγαμέμνος « Ναι, γέροντα, όλα γνωστικά τα μίλησες και δίκια. » Μα αφτός εδώ να πάντα του πρωτιά γυρέβει απ' όλους. » σ' όλους μας θέλει κεφαλή, σ' όλους να στέκει αφέντης, » σ' όλους να δίνει προσταγές, και πιός θα τα σηκώσει ;
290	» Κι' αν οι αθάνατοι θεοί τον κάνανε αντριωμένο, » για αφτό και πρέπει προσβολές να ξεστομά απ' τη γλώσσα ;»
	Μα τότες τον αντίσκοψε και τούπε ο Αχιλέας « Άναντρο αλήθια θάμουνα κορμί και τιποτένιο, » αν πάντα ναι σου φώναζα, μόλις το στόμα ανοίξεις·
295	» σ' άλλους παράγγελνέ τα αφτά, δεν είναι αφτά για μένα!
297	» Μα ετούτο ακόμα θα σου πω κι' εσύ στο νου σου βάλ' το. » Τ' άρματα δε θα πάρω εγώ να χτυπηθώ μαζί σου, » μ' εσένα εδώ είτε κι' άλλο σας. κανένα, για την κόρη, » τι εσείς τη δώκατε κι' εσείς την παίρνετε μου πίσω·
300	» μα απ' τ' άλλα πούχω στο γοργό και μάβρο μου καράβι » δε θα μ' αγγίξεις τίποτα χωρίς τη θέλησή μου. » Ειδέ έλα, αν θες, δοκίμασε, για ναν να το δουν κι' εδώ όλοι... » το μάβρο σου αίμα γλήγορα θα βάψει το κοντάρι. »
	Έτσι σα μάλωσαν οι διό με θυμωμένα λόγια,
305	σηκώθηκαν, κι' η συντυχιά χωρίζει στα καράβια. Κι' ο Αχιλέας πάγαινε των καλυβιών το δρόμο αντάμα με τον Πάτροκλο και τους δικούς του αθρώπους· κι' ο Αγαμέμνος έρηξε στη θάλασσα 'να πλοίο, και λαμνοκόπους διάλεξε ως είκοσι ανομάτους, κι' έμπασε μέσα τα σφαχτά του Φοίβου, και κατόπι
310	έφερε μέσα κι' έκατσε την ώρια Χρυσοπούλα· και μέσα πήγε κι' αρχηγός μπήκε ο σοφός Δυσσέας.
	Μπήκαν λοιπόν κι' αρμένιζαν αφτοί στο κύμα απάνου.
	Πρόσταξε τότε ο γιος τ' Ατριά να ξαγνιστούνε οι άντρες, και γύρω αυτοί ξερύπιζαν και στο γιαλό πετούσαν
315	τους ρύπους, κι' έσφαζαν σωστά βοϊδότραγα του Φοίβου κοντά στην πολυτάραχη ακρογιαλιά· κι' η τσίκνα· στριφοκλωθούσε, στον καπνό τριγύρω, ως στα ουράνια.
	Τέτιες αφτοί είχανε δουλιές μες στον πλατύ τον κάμπο. Και την αμάχη ο βασιλιάς δεν ξέχανε απ' την ώρα που στη βουλή φοβέρισε τον ξακουστό Αχιλέα,
320	μον τον Ταρθύβη φώναξε και το γοργό Βρυβάδη, που κράχτες του και παραγιούς τους είχε μπιστεμένους « Αμέτε στ' Αχιλέα οι διό, και μέσα οχ την καλύβα » πάρτε απ' το χέρι τ' όμορφο και φέρτε μου κορίτσι. » Μα αν δεν τη δώσει, ξεκινώ με πιο πολλούς, κι' ατός μου
325	« την παίρνω εγώ. Σαν πιο βαρύ αφτό θαρρώ θαν τούρθει...»
	Έτσι είπε και τους έστειλε με θυμωμένα λόγια. Κι' άθελα οι κράχτες τράβηξαν σιμά σιμά την άκρη του στειροτρύγητου γιαλού, και στο καραβοστάσι των Μυρμιδόνων φτάσανε κι' ως τις καλύβες πέρα. Κι ήβραν αφτόν που κάθουνταν κοντά σ' ένα καλύβι
330	και πλοίο του, ουδέ χάρηκε μπροστά του σαν τους είδε. Μα εκείνοι ομπρός στον αρχηγό με δείλια και με σέβας σταθήκανε, ουδέ τούκραιναν κι' ουδέ τον χαιρετούσαν. Μα αφτός στο νου του τόνιωσε γιατί ήρθαν και τους είπε « Καλό στους κράχτες, των θεών κι' αντρών μαντατοφόρους !
335	» Σιμώστε... δε μου φταίτε εσείς, μου φταίει ο Αγαμέμνος » που για την κρινομάγουλη σάς στέλνει βρυσοπούλα. » Μον έλα, θεογέννητε Πάτροκλε, βγάλ' την κόρη » και δώσ' τη τους να τήνε παν. Κι' ας είναι αφτοί μαρτύροι » μπρος στους αθάνατους θεούς και στους θνητούς αθρώπους
340	» και στο σκληρό το βασιλιά, αν καμιά μέρα πάλι » μ' έχουν ανάγκη απ' άσκημη λαχτάρα το στρατό τους » να σώσω... Τι ζαβώθηκε και πήρε δρόμο εκείνος, » μηδέ κατέχει μιά σταλιά να δει κι' ομπρός και πίσω, » πώς θαν του πολεμά άβλαβος εκεί ο στρατός στα πλοία. »
345	Είπε, κι' ακούει ο Πάτροκλος τα λόγια του συντρόφου, και βγάζει τη ροδόθωρη κοπέλα απ' το καλύβι και τους τη δίνει ναν την παν. Κι' αυτοί γυρνούσαν πίσω στον κάμπο, κι' άθελα μαζί κι' η κόρη περπατούσε.
	Κι' ο Αχιλέας τότε ομπρός καθίζει στ' ακρογιάλι
350	παράμερα, κι' έκλαιγε εκεί, απ' τους συντρόφους χώρια, αλάργα προς τα πέλαγα θωρώντας. Και τα χέρια άπλωσε και τη μάννα του συχνοπερικαλούσε « Μάννα μου, αφού με γέννησες και λιγοχρονισμένο, » ας είταν καν του Κρόνου ο γιος, ο βροντορήχτης Δίας, » να με τιμούσε· μόνε αφτός σταλιά δε με λογιάζει.
355	» Γιατί τ' Ατρέα τώρα ο γιος, ο πρωταφέντης τ' Άργους, » μεγάλο μούκανε άδικο· γιατί με βιά μού πήρε » κι' έχει τη νιά μου που πρεσβιό μούχε ο στρατός χαρίσει. »
	Είπε θρηνώντας, κι' άκουσε τα λόγια η κυρά μάννα, πούταν στα βάθια του γιαλού στου γέρου της πατέρα, και βγήκε σαν αντάρα εφτύς απ' το ψαρύ το κύμα
360	και στο πλεβρό του κάθησε. Κι' ενώ δακρολογούσε, τον χάιδεψε έτσι τρυφερά και τούπε αγαπημένα « Τί κλαις, παιδί μου; τί κακό σου πίκρανε τα σπλάχνα; » Πες το, να ξέρουμε κι' οι διό, και μυστικό μην τόχεις. »
	Τότες με βαριοστεναγμούς της είπε ο Αχιλέας
365	« Ξέρεις —τι να σ' τα λέω αφτά;— και τάχα δεν τα ξέρεις ; » Πέρα στη Θήβα πήγαμε, στ' Αητιού την πολιτεία, » που την κουρσέψαμε, κι' εδώ το φέραμε το πράμα. » Αφτό το μοίρασε ο στρατός με δίκιο ανάμεσό του, » και χώρισαν του βασιλιά την ώρια Χρυσοπούλα.
370	» Ο Χρύσας τότε, ο λειτουργός του προφυλάχτη Απόλλου, » ήρθε από πέρα ως στα γοργά των Αχαιών καράβια » να λεφτερώσει θέλοντας την κόρη του, και πλούσια » είχε μαζί του ξαγορά, και κράταε στα διά χέρια, » πάς στο χρυσόφτιαστο ραβδί, τ' Απόλλου τα στεφάνια, » κι' όλους τους άλλους Αχαιούς θερμοπερικαλούσε,
375	» μα τα πρωτάτα πιο πολύ, τους διό τους γιους τ' Ατρέα. » Τότες με σέβας φώναξαν οι άλλοι Αργίτες όλοι » 'πάρτε την ώρια ξαγορά, το γέρο σπλαχνιστείτε !' » μα αφτή η βουλή δεν τ' άρεσε του βασιλιά Αγαμένου, » μόνε τον έδιωξε άσκημα κι' είπε σφιχτό 'να λόγο.
390	» Έτσι οργισμένος έφυγε ο γέρος πίσω πάλι, » κι' ο Φοίβος τότες ξάκουσε του γέρου την κατάρα, » τι είταν αγαπημένος του πολύ, και στους Αργίτες » έρηξε αρρώστια φοβερή, που απανωτοί οι στρατιώτες » πεθαίναν, κι' έπεφταν παντού οι θεϊκές σαΐτες » μέσα στον κάμπο τον πλατύ. Μας λέει τότε ο προφήτης,
385	» σαν που τους κάτεχε βαθιά, τους ορισμούς τ' Απόλλου. » Πρώτος προβάλλω εφτύς εγώ το Φοίβο να μερώσουν· » μα πήρε ο βασιλιάς φωτιά, κι' όρθιος μεμιάς πετιέται » και μιά φοβέρα μούρηξε που κι' είναι κανωμένη. » Τι με καράβια παν τη μιά στη Χρύσα οι μαβρομάτες
390	» Αργίτες έχοντας μαζί για το θεό σφαχτάρια, » και την κοπέλα οι Δαναοί που μούδωκαν εμένα, » ήρθαν πολιώρα οι κράχτες του και πίσω μού την πήραν. » Μα βόηθα, μάννα, εσύ, αν μπορείς, τον αντριωμένο γιο σου. » Σύρε να πάς στον Έλυμπο και να περικαλέσεις
395	» το Δία, αν την καρδιά άλλοτες, ή μ' έργατα ή με λόγο, » μιά στάλα τού τη γλύκανες. Γιατί στο σπιτικό μας » σ' άκουσα εγώ πολλές φορές να λες και να παινιέσαι » πως δα το μαβροσύγνεφο του Κρόνου γιο, μονάχη » μες στους θεούς, τον γλύτωσες απ' άσκημη λαχτάρα, » τότες που θέλανε οι θεοί οι άλλοι —ο Ποσειδώνας,
400	» η Ήρα, κι' η θεά Αθήνα— ναν τόνε τριχοδέσουν. » Μα απ' τις τριχιές εσύ, θεά, ναν τον γλυτώσεις πήγες. » κι' απάνου φώναξες γοργά τον εκατοχεράτο, » που Μυριοδύναμο οι θεοί τον λεν —οι άντρες όμως » Αιγαίο— γιατί στη δύναμη νικάει και το γονιό του·
405	» αφτός στο Δία κάθησε σιμά καμαρωμένος, » κι' εκείνοι χέρι τράβηξαν απ' τον πολύ τους φόβο. » Μα θύμισέ του τώρα αφτά, και κάτσε εκεί, και πιάσ' του » το γόνα, μήπως τους οχτρούς θελήσει να βοηθήσει, » κι' εκείνους γύρω στο γιαλό και στο καραβοστάσι » ναν τους στρυμώξει με σφαγή μεγάλη, τους Αργίτες,
410	» που έτσι να νιώσουν τ' όφελος του βασιλιά τους όλοι, » και έτσι να δει το κρίμας του κι' ο γιος τ' Ατρέα ακόμα » που ντρόπιασε το πιο γερό των Αχαιών κοντάρι.»
	Και τότες δάκρια χύνοντας απολογιέται η Θέτη « Αχ γιε μου, τί σ' ανάθρεφα τον πικρογεννημένο ;
415	» Ας ζούσες δίχως καν καημούς και δάκρια στα καράβια, » αφού κοντέβει η ώρα σου, πολύ μακριά δεν είναι. » Μόν τώρα πιο λιγόζωος και πιο πικρός απ' όλους » μούγινες. . . θάτανε η στιγμή κακή σα σε γεννούσα. » Μα αφτό το λόγο σου να πω του βροντορήχτη Δία
420	» μόνη θα πάω στον Έλυμπο το χιονοσκεπασμένο, » μήπως πειστεί. Μόν κάθου εσύ εδώ στα πλοία τώρα, » και βάστα πάντα το θυμό και μην αγγίζεις μάχη. » Τι τούχουνε στον Ωκιανό τραπέζι οι Αιθιόποι, » και πήγε ο Δίας απ' τα ψες κι' όλοι οι θεοί μαζί του·
425	» όμως σε μέρες δώδεκα πάλι είναι να γυρίσει, » και τότες στο χαλκόστρωτο τον πύργο του θα τρέξω » να πέσω ομπρός στα πόδια του, και θαν τον πείσω θέλω !»
	Έτσι είπε κι' έφυγε, κι' αφτόν τον άφισε στον κάμπο γιομάτο οργή που τ' άρπαξαν με ζόρι κι' άθελά του
430	την ομορφοζωσμένη νιά.
	Και τότες ο Δυσσέας στη Χρύσα ζύγωνε μαζί με τα σφαχτά τ' Απόλλου. Και μπαίνοντας μες το βαθύ λιμάνι, τα πανιά τους διπλώνουν και μες στο γοργό καράβι τ' απιθώνουν, και το κατάρτι στρώνουνε στην κοίτη ξαμολώντας
435	τα ξάρτια, κι' ως πιο μέσα εκεί στ' αραξοβόλι λάμνουν. Κι' όξω τα βάρια ρήχνουνε και δένουν την πρυμάτσα, όξω κι' ατοί τους βγαίνουνε πάς στου γιαλού την άκρη, και βγάζουν όξω τα σφαχτά που φέρνανε του Φοίβου, κι' η Χρυσοπούλα όξω πηδάει μέσα απ' το τρεχαντήρι.
440	Και φέρνοντάς την στο βωμό ο γνωστικός Δυσσέας, στα χέρια του γερο-γονιού τη δίνει και του κάνει « Γέρο, στη Χρύσα ο βασιλιάς με στέλνει να σου φέρω » την κόρη, κι' εκατοβοδιά να σφάξουμε του Φοίβου, » για ναν του σπλαχνιστεί η καρδιά τους Αχαιούς που τώρα
445	» στον κάμπο πολυστέναχτες τους έστειλε λαχτάρες. »
	Είπε, και του την έδωκε στα χέρια· το παιδί του το πήρε ο γέρος με χαρά. Κι' αφτοί γοργά τριγύρω στον ομορφόχτιστο βωμό αράδιασαν τα βόδια, κι' έπειτα χερονίφτηκαν και πήραν τα κριθάρια.
450	Τότες παράκληση άρχισε ο Χρύσας ναν τους κάνει με δυνατόφωνη λαλιά και χέρια σηκωμένα « Άκου με, αργυροδόξαρε, εσύ που διαφεντέβεις » την Κίλλα με το τόσο βιός και το νησί της Χρύσας, » και που φυλάει την Τένεδο τ' ανίκητό σου χέρι. » Κι' άλλοτες πριν συνάκουσες τη δέησή μου εμένα » και για το δίκιο μου έστρεξες τους Αχαιούς στον κάμπο
455	» και παίδεψες σπαραχτικά· και τώρα πάλι, αφέντη, » περικαλώ σε, ακόμα αφτόν τον πόθο ξάκουσέ μου· » λυπήσου πια τους Αχαιούς και διώξε την πανούκλα. »
	Είπε, και την παράκληση ξακούει ο γιος του Δία.
	Έτσι σαν είπαν δέηση κριθάρι πασπαλώντας, πρώτα σηκώνουν των βοδιών τις κεφαλές, τα σφάζουν,
460	τα γδέρνουν, κόβουν τα νεφρά, και τα διπλοτυλίγουν με σκέπη, πρώτα των θεών σα χώρισαν το μέρος. Κι' απάνου ο γέρος τάκαιγε σε σκίζες περιχώντας ξανθό κρασί· κι' οι νιοι κοντά πεντόσουγλα κρατούσαν. Απέ η φωτιά σα χώνεψε και φάγανε τα σπλάχνα,
485	λιανίζουν τ' άλλα κρέατα και τα περνάν στις σούγλες, τα ψήνουν όμορφα, όμορφα κι' απ' τη φωτιά τα βγάζουν, Και τη δουλιά σαν τέλιωσαν και τοίμασαν τραπέζι, τρων, και δε λείπει τίποτα που να ποθεί η καρδιά τους. Τέλος σα χόρτασαν καλά γερό με φαγοπότι,
470	πιάνουν οι νιοι κι' εφτύς πιοτό γιομίζουν τα κροντήρια ίσα ως στα χείλια, κι' έπειτα γύρω κερνάν να πιούνε, αφού τ' Απόλλου τούσταξαν με τα ποτήρια πρώτα. Έτσι όλη μέρα με χαρές μαλάκωναν το Φοίβο, του προφυλάχτη ψέλνοντας και το χαριτωμένο δοξολογώντας γιατρεφτή· κι' άκουγε αφτός με γλύκα.
475	Κι' ο ήλιος σα βασίλεψε και πήρε το σκοτάδι, τότες στου ξύλου πλάγιασαν κοντά το παλαμάρι.
	Κι' έφεξε η ροδοδάχτυλη νυχτοθρεμένη Αβγούλα, και τότες πια τα πρύμισαν πίσω να παν στον κάμπο. Κι' ο Φοίβος τους προβόδισε με ένα αγεράκι πρύμο,
430	και τότε οι νάφτες έστησαν απάνου το κατάρτι και τ' άσπρο ανοίξανε πανί, και το πανί στη μέση απ' τον αγέρα φούσκωσε, και γύρω στην καρίνα αχούσε σαν αρμένιζαν τ' αφροντυμένο κύμα, κι' έτρεχε το καράβι ομπρός οργώνοντας το κύμα. Και πια σαν ήρθαν στον πλατύ των Αχαιώνε κάμπο,
485	τράβηξαν όξω στην ξηρά το μελανό καράβι, ψηλά στον άμμο, με μακριά το στήλωσαν φαλάγγια, κι' ατοί τους γύρω σκόρπισαν στα πλοία και καλύβια.
	Ωστόσο εκείνος κάθουνταν στα πλοία χολιασμένος ο γιος ο φτερουγόποδος του ξακουστού Πηλέα,
490	δίχως σε προεστών βουλή ποτές του να ζυγώνει, δίχως να πάει σε πόλεμο, μόν τούλιωναν τα σπλάχνα πούμενε αφτού, και τις σφαγές ποθούσε και τις μάχες.
	Μα τέλος πια σαν πέρασαν ως μέρες διό και δέκα, να κι' οι παντοτινοί θεοί στον Έλυμπο γυρνούσαν
495	όλοι μαζί, κι' ομπρός ομπρός ο Δίας περπατούσε. Κι' η Θέτη τις παραγγελιές δεν ξέχασε του γιου της, μόν βγαίνει μέσα απ' του γιαλού το κύμα, κι' ανεβαίνει πρωΐ πρωΐ στον Έλυμπο και στα μεγάλα ουράνια. Και βρήκε χώρια απ' τους λοιπούς θεούς το γιο του Κρόνου πας στου μυριόκορφου βουνού την άκρη καθισμένο.
500	Και έκαστε ομπρός του, τούπιασε με το ζερβύ της χέρι το γόνα, και με το δεξύ τού αγγίζει το πηγούνι κι' έτσι τον πρωταφέντη γιο περικαλάει του Κρόνου « Αφέντη Δία, αν άλλοτες μες στους θεούς με λόγο » ή μ' έργο εγώ σ' ωφέλησα, αχ κάνε μου μιά χάρη !
505	» Βοήθα τα γιο μου... αφτός ζωή στον κόσμο σαν τους άλλους » δεν έχει, μα κι' ο βασιλιάς, τ' Ατρέα ο γιος, να τώρα » μεγάλο τούκανε άδικο· γιατί με βιά τού πήρε » κι' έχει τη νιά του που πρεσβιό τούχε ο στρατός χαρίσει. » Μα εσύ καν Δία, βόηθα τον, βαθύβουλε Ελυμπήσε, » κι' ως τότες δίνε δύναμη στους Τρώες, δίνε νίκες,
510	» ως που στο γιο μου οι Δαναοί να παν και να προσπέσουν. »
	Είπε, μα δεν της έκρινε ο συγνεφοσυνάχτης, μόν ώρα κάθουνταν πολλή δίχως να βγάζει λέξη. Κι' η Θέτη καθώς τούπιασε το γόνα, το βαστούσε πάντα σφιχτά, και ξαναρχής δεφτέρωσε το λόγο « Πες πια το ναι έτσι αληθινά και τάξ' το μου, ή κι' αρνήσου —
515	» και τί σε μέλει αν αρνηθείς ; — να μάθω θέλω εμένα » πόσο πιο λίγο απ' τους λοιπούς θεούς με λογαριάζεις. »
	Τότες βαριά στενάζοντας τής είπε ο γιος του Κρόνου « Κακές, πολύ κακές δουλιές μ' ανοίγεις με την Ήρα, « και σύχυσες, σα με κεντάει με τα πικρά της λόγια·
520	» που κι' έτσι εκείνη αδιάκοπα μπρος στους θεούς μαλώνει » και μου φωνάζει πως βοηθάω τους Τρώες στους πολέμους. » Μόνε τραβήξου τώρα εσύ μήπως σε νιώσει η Ήρα, » κι' εγώ θαν τα φροντίσω αφτά να γίνουνε. Όμως στάσου » να σκύψω το κεφάλι μου, για να συχάσει ο νους σου.
525	» Δεν έχω πιο σημαντικό με τους θεούς σημάδι, » τι το φυλάω ασάλεφτο κι' αληθινό, και πάντα » θα γίνει ότι κι' αν τάξω εγώ κουνώντας το κεφάλι. »
	Έτσι είπε ο Δίας, και κουνάει τα μελανά του φρύδια, και γύρω στο θεοτικό κεφάλι ανασαλέβουν
530	τ' αθάνατα του τα σγουρά, κι' ο βούναρος τραντάζει.
	Έτσι σαν τα μιλήσανε, χωρίζουνται. Κι' η Θέτη πηδά απ' τ' ολόφωτο βουνό μες στου γιαλού τα βάθια, κι' ο Δίας πάει στον πύργο του. Κι' όλοι οι θεοί μπροστά του αντάμα προσηκώθηκαν απ' τα καθίσματά τους,
535	μήτε αποκότησε κανείς να μείνει σαν τον είδαν που σίμωνε, μόν όλοι τους στέκουν μπροστά του ολόρθοι.
	Τότε έτσι ο Δίας κάθησε στο θρόνο του. Κι' η Ήρα τον είδε κι' ένιωσε βουλές πως σκάρωσε μαζί του η Θέτη, του θαλασσινού η θυγατέρα γέρου, κι' εφτύς με λόγια αγγιχτικά να του μιλάει αρχίζει
540	« Με πιόν, μαργιόλε, απ' τους θεούς είχες κουβέντες πάλι; » Πάντα αγαπάς, σα βρίσκουμαι μακριά, ν' αποφασίζεις » κρυφά από μένα, και ποτές δε βάσταξε η ψυχή σου » νάρθεις μονάχος να μου πεις μιά λέξη απ' τις δουλιές σου. »
	Τότες της είπε των θεών κι' ανθρώπωνε ο πατέρας
545	« Ήρα, δα κάθε μου σκοπό να μάθεις μην τ' ολπίζεις· » θαρρώ θαν τόβρεις δύσκολο κι' ας σ' έχω και γυναίκα. » Μα αν είναι τίποτα σωστό ν' ακούσεις, από σένα » δε θάν το μάθει πριν κανείς, μήτε θεός μήτ' άντρας· » μα κι' ότι θέλω απ' τους θεούς να λογαριάσω χώρια,
550	» αφτό μην το ψιλορωτάς, μην το συχνοξετάζεις. »
	Τότες τού λέει η δέσποινα, η μαρμαρόλαιμη Ήρα « Καλέ, τί κάθεσαι και λες, γιε φοβερέ του Κρόνου ; » Και τόσο δα δε σ' αρωτώ, δε σε ζαλίζω ως τώρα, » μόνε ότι θέλεις, ήσυχος μπορείς και συλλογιέσαι.
555	» Όμως πολύ είμαι ανησυχή μη σ' έπεισε ν' αλλάξεις » η Θέτη, του θαλασσινού η θυγατέρα γέρου· » τι ήρθε κοντά σου σύνταχα και σούπιασε το γόνα, » και μ' όρκο εσύ της έταξες, το βλέπω, να βοηθήσεις » τον Αχιλιά, και Δαναούς