ΛΑΘΡΟ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ! Ενα θέμα που καίει !

To να κλείσουμε τα σύνορα είναι μια κουβέντα. Τι κάνεις όταν ένα μισοβουλιαγμένο πλοιάριο φθάνει με μισοπνιγμένους 40 πακιστανούς (οι περισσότεροι παιδιά) σε ένα ξερονήσι;

Το να τους επαναπροωθησουμε στον τόπο προέλευσής τους (εφόσον το επιθυμούν) είναι άτοπο. Αν επιθυμούσαν να ήταν εκεί δεν θα είχαν φύγει.

Το να τους προωθήσουμε στον τόπο προορισμού τους (μια Ευρωπαϊκή χώρα) δεν έχει νόημα γιατί οι Ιταλοί θα μας τους γυρίσουν με το ίδιο πλοίο πίσω.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε κατά την άποψή μου είναι:
1. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μετακινήσεις των πληθυσμών από τις φτωχότερες χώρες στις πλουσιότερες είναι ένα παγκόσμιο και διαχρονικό φυσικό φαινόμενο.
2. Οι πλούσιες χώρες ή θα συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και την ευημερία των φτωχότερων χωρών (και μέχρι τότε θα εντάξουν στον ιστό τους μεγάλο αριθμό οικονομικών μεταναστών από αυτές τις χώρες) ή θα δεχθούν μια εξωτερική πίεση με απρόβλεπτες επιπτώσεις.
3. Η Ελλάδα ως χώρα εισόδου στην ΕΕ δεν μπορεί μόνη της να παίξει τον ρόλο του συνόλου των Ευρωπαϊκών χωρών και γιαυτό να κάνουμε σαφες στους αλλους Ευρωπαίους που σφυρίζουν αδιάφορα, ότι αν δεν καθίσουν να λύσουμε το πρόβλημα θεωρόντας τα Ελληνικά σύνορα Ευρωπαϊκα (όπως είναι), βάζοντας το χέρι στην τσέπη, τότε κι εμείς θα κάνουμε όλους τους εισερχόμενους Έλληνες και άρα Ευρωπαίους πολίτες οι οποίοι πλέον νόμιμα θα πάνε στις πλούσιες χώρες για να εργασθούν (φυσικά δεν θα μείνουν εδώ)

ΔΗΛΑΔΗ αν ως χώρα κάνουμε σωστές κινήσεις, το πρόβλημα των λαθρομεταναστών θα λυθεί σε πανευρωπαίκό επίπεδο..

Οι περισσότεροι γνωρίζετε τις απόψεις μου και τις προτάσεις που έχω υποβάλλει.
Θα παραθέσω ένα κείμενο που δεν πρόλαβε να τεθεί ολόκληρο με το κλείσιμο του διαλόγου στον οποίο μετείχαμε οι περισσότεροι.
Το κείμενο δεν περιέχει προτάσεις αλλά κάποιες αναλύσεις.
Τις προτάσεις θα τις θέσω μετά.
Πρώτα από όλα και πριν το κείμενο θα ήθελα να επισημαίνω ότι οι περίσσότεροι από τους σημερινούς νόμιμους μετανάστες ήλθαν στην χώρα παράνομα. Αρα ο σαφής διαχωρισμός κάπου πάσχει.
[

Πριν από ημέρες έγραψα για την διάκριση του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού και του προλεταριακού διεθνισμού από τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλιστικό διεθνισμό και νομίζω ότι πολλά μπορούν να βγουν από την εννοιολογική και ιστορική προσέγγιση.
Η αιτία της μετανάστευσης στις μέρες μας έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται αυτοκρατορική παγκοσμιοποίηση. Αυτή είναι που επεμβαίνει, καταστρέφει την ειρήνη και τις κοινωνικές δομές, καταλαμβάνει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών και μεταστρέφει τις παραγωγικές δομές κάθε τόπου και κράτους. Ακόμα και η τεχνική πρόοδος έχει ως αποτέλεσμα, όχι την συνολική άνοδο μιας κοινωνίας, αλλά την εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους. O διεθνισμός της παγκοσμιοποίησης είναι γνωστός και πρέπει να τον κατανοήσουμε και να τον διαλύσουμε σύντομα.
Περιλαμβάνει:
- Καταχρεωμένα στις δυτικές χώρες και κυρίως τράπεζες κράτη και έθνη που συνεχώς χρεώνονται ολοένα και περισσότερο και υποχρεώνονται να ξεπουλούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους σε δυτικές πολυεθνικές «παγκοσμιοποιημένες» εταιρείες. Αλλωστε τα δανεικά τα διαχειρίζονται στην ουσία οι δανειστές και αυτοί επιλέγουν
- Κυβερνήσεις ανδρείκελων που ακολουθούν πιστά τα συμφέροντα και τις υποδείξεις των αφεντικών του πλανήτη. Οποιος σκέφτεται ή ενεργεί πατριωτικά καθίσταται αντικείμενο κάθε είδους φθοράς και πολέμου.
- Ντόπια κομπραδόρικα κεφάλαια και κεφαλαιούχους που καταπιέζουν ακόμα περισσότερο τους λαούς και αποτελούν μεταπράτες των μεγάλων αφεντικών.
- Κάθετες επεμβάσεις στην παραγωγική διαδικασία και στο παραγόμενο προϊόν με αποτέλεσμα να παράγονται και να καταναλώνονται μόνο παγκοσμιοποιημένα προϊόντα με εργαζόμενους αμειβόμενους με πινάκια φακής και άλλους που δεν έχουν μέλλον καθώς αυτό που έφτιαχναν ή έκαναν καταστρέφεται, δεν έχει αξία και κανείς δεν νοιάζεται για αυτούς.
- Πλήρη προστασία περίεργων ευρεσιτεχνιών των δυτικών εταιρειών. Ετσι ο κάτοικος του Μπαγκλαντές, της Ινδίας και του Πακιστάν απαγορεύεται να κρατήσει σπόρο από την σοδειά του για να σπείρει την επόμενη χρονιά. Αυτός είναι ο νόμος της Monsanto και παραπέρα όσα συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα του νόμου των τραπεζιτών … .
Η ουσιαστική και πολύπλευρη απαξίωση ανθρώπων και τοπικής παραγωγής στον «Τρίτο κόσμο» δημιουργεί στρατιές ανθρώπων απέλπιδων και καταφρονεμένων. Οι βιοτικές τους ανάγκες και η έλλειψή τους καθορίζουν την πορεία τους, την πορεία της επιβίωσης.
Ετσι οι αυτοκρατορίες ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, αλλά για να τελειώνουν και με τους υπηκόους τους, που διανοήθηκαν να γίνουν ίσοι πολίτες, χρειάζονται κάτι άλλο. Εισάγουν τους εξαθλιωμένους του τρίτου κόσμου ως φτηνά εργατικά χέρια, ως dubbing της εργασίας, για να «διαπραγματευτούν» με τους πολίτες της χώρας τους. Όχι μόνο πέφτει το επίπεδο των αμοιβών εργασίας, αλλά και το γενικότερο επίπεδο και οι προσδοκίες, οι διεκδικήσεις των πολιτών, αφού το χειρότερο (όσοι δεν το βιώνουν οι ίδιοι από την έλλειψη εργασίας και εν γένει βιοτικής επάρκειας) είναι πλέον δίπλα τους, είναι ορατό. Ετσι οι κοινωνίες βιώνουν και την παραγωγική απαξίωση (η παραγωγή μεταφέρεται στον τρίτο κόσμο) και την προσωπική απαξίωση των δικαιωμάτων τους και ελπίζουν σε μία παραγωγική ανάταξη την οποία χειρίζονται ανδρείκελα και ανήκει στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Θέσεις εργασίας να είναι και ας είναι ο,τιδήποτε, ας ανήκουν σε όποιον θέλει και με όποιους όρους αυτός θέλει … . Μπροστά στα αδιέξοδα αυτά ψηφίζουν στη νεοαυτοκρατορία της Ευρώπης την δεξιά που υπόσχεται την παραγωγική ανάταξη … .
Η πορεία είναι σαφής και κάπως έτσι πρέπει να εννοηθεί η εισδοχή νέων κρατών στην Ε.Ε. με αμοιβές που προσεγγίζουν αυτές του τρίτου κόσμου … και η πρόθεση η αμοιβή να είναι σε όλη την Ευρώπη ίδια με το κράτος προέλευσης του καθενός.
Η επίθεση της αθλιότητας και της βαρβαρότητας είναι σαφής και πολύπλευρη, πολυμέτωπη. Η τεράστια ανακατανομή, απότοκη της παραγωγικής ανεπάρκειας και του μετασχηματισμού της οικονομίας στις Η.Π.Α. θα είναι παρούσα σε λίγα χρόνια και στην Ευρώπη. Εάν συνεχίσουμε να ζούμε στον κόσμο των τραπεζιτών και των πολυεθνικών (οι ίδιοι ελάχιστοι άνθρωποι κινούν τα νήματα απάντων) οι νεοαυτοκρατορίες των αφεντικών του πλανήτη θα είναι σύντομα γεγονός. Το στίγμα της αντίστασης, της άλλης κοινωνίας το έχω δώσει και θα το ολοκληρώσω μέσα στο καλοκαίρι εκδίδοντας σε βιβλίο την θεωρία των βιοτικών αναγκών.

Είναι σαφές ότι την δουλεία ανά τους αιώνες εκμεταλλεύτηκαν όσοι είχαν τον λόγο και την δυνατότητα να τους αποκτήσουν.
Η δουλεία από την άποψη των βιοτικών αναγκών είναι η συνολική βιολογική εξάρτηση ανθρώπου από ένα άλλο άνθρωπο, δομημένη πάνω σε ένα επίπλαστο νομικό κατασκεύασμα που επικυρώνει την βιοτική στέρηση, που συνίσταται και προκαλείται από την στέρηση της δυνατότητας του δούλου ανθρώπου να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες.
Στην σύγχρονη ιστορία οι νεόδουλοι υπήκοοι της αυτοκρατορικής επιβολής είναι οι άνθρωποι χωρίς δυνατότητα κάλυψης των βιοτικών τους αναγκών (ατομικών και κοινωνικών) ρέπουμε δε συνολικά προς την επαναφορά των αυτών καθεστώτων. Η εισαγωγή εξαθλιωμένων νεόδουλων εξυπηρετεί και αυτό τον σκοπό.
Αν και στην ιστορία της Ελλάδας οι άνθρωποι δούλοι έπαιξαν σημαντικό παραγωγικό ρόλο, οι πρόγονοί μας αποφάσισαν ότι κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι δούλος και το έγραψαν ήδη στα πρώτα συντάγματα του αγώνα της ανεξαρτησίας.
Ανθρώπους που βιώνουν σε ουσιαστικό καθεστώς δουλείας δεν θέλουμε στον τόπο μας, από όπου και εάν προέρχονται.
Επανέρχομαι σε όσα και όπως ξεκίνησα: το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους πείσουμε για όσα συμβαίνουν στον τόπο τους και σε όλο τον πλανήτη.
Τίποτα και κανείς δεν διευκολύνεται από την υποταγή στις εντολές και τις πολιτικές της αυτοκρατορικής παγκοσμιοποίησης που σχεδιάζουν τα αφεντικά του πλανήτη.

.

Σήμερα ο εκπρόσωπος των Πακιστανών στην Ελλάδα, δήλωσε ότι οι συμπατριώτες του στην Αθήνα εγγίζουν το 1.000.000 (μάλλον αβάσιμος ο αριθμός).
Είπε ότι δεν τους πολυενδιαφέρει το τζαμί και ότι έχουν λατρευτικούς χώρους.
Είπε τέλος το κυριότερο : "δώστε από 3.000 Ευρώ στον καθένα, όπως κάνει η Γαλλία και η Ισπανία, για να γυρίσει πίσω, καθώς διαψεύστηκαν οι ελπίδες τους και θέλουν να φύγουν..." . ( σ.σ. το τριχίλιαρο τελικά έχει αποκτήσει συμβολισμό).
Βεβαίως΄τίποτα δεν διασφαλίζει ότι οι λήπτες των τριχίλαρων δεν θα επιστρέψουν ... .
Υπάρχει όμως λύση ενταγμένη στο πλαίσιο εξεύρεσης ουσιαστικής λύσης που υλοποιεί την "επαναπροώθηση" .
Κάτι τέτοιο είχα προτείνει και πριν καιρό ... .
Αντί να δίνουμε αβέβαια χρήματα ας γίνει κάτι ουσιαστικό που θα βοηθήσει τους περισσότερους.
Ας πάει το Ελληνικό κράτος και αντί για τριχίλιαρα να δημιουργήσει στις χώρες αυτές κάποιες επιχειρήσεις, κάποιες παραγωγικές μονάδες.
Εν συνεχεία, ας πάρει τους μετανάστες από εδώ και να τους δώσει εργασία στον τόπο τους.
Ετσι τα χρήματα πιάνουν τόπο για όλους και ελέγχεται και ο πραγματικός επαναπατρισμός τους ... .
Απλές είναι οι λύσεις.

http://tbn0.google.com/images?q=tbn:bkrAZfWY2auDHM:http://www.epikairo.gr/wp-content/uploads/2009/03/voridis.jpg

Αυτός ο τύπος εμφανίζεται σήμερα σαν κεντροδεξιός...
Βορίδης....

Πουπα συμφωνώ σε όλα

Και εγώ συμφωνώ Πούπα.
Θαρρώ όμως ότι πρέπει να επιλέξουμε στρατηγική.
Εχω την υποψία ότι η στρατηγική των ισχυρών της Ε.Ε. είναι άλλη από την δική μας (εάν αυτή καταστεί εθνική στρατιγική).
Μία λύση κρατικών επενδύσεων σε παραγωγικές μονάδες στις χώρες προέλευσης (η κρατική επένδυση είναι δύσκολη λόγω Ε.Ε. στην Ελλάδα, αλλά πιο εύκολη σε τρίτες χώρες !!!) θα έδινε και κάποιες νέες δυνατότητες στην Ελληνική οικονομία -ακόμα και συνεργασιών ή μεικτών παραγωγών (π.χ. ένα μέρος στο Πακιστάν, το υπόλοιπο ή το τελικό προϊόν στην Ελλάδα).
Η ελληνική εξυπνάδα θα θριάμβευε εάν οι "επενδύσεις" καταφέρναμε να γίνουν με λεφτά της Ε.Ε. !!! ας πούμε ως συμμετοχή της Ε.Ε. σε πρόγραμμα επαναπροώθησης !!! (αλλά αυτά προϋποθέτουν έξυπνους και δραστήριους ανθρώπους και όχι ...).
Ούτως ή άλλως μπορεί να γίνει μια προσπάθεια, μια διευρεύνηση της κεφαλαιακής δυνατότητας.
Μην ξεχνάμε πως οι εκεί εταιρείες που θα ιδρύσει το Ελληνικό κράτος (υπό οιανδήποτε νομική μορφή εδώ και εκεί) θα μπορούν μετά να κάνουν και πραγματικές παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα.
Ας ξυπνήσουν μερικά "βόδια" !!! εκτός εάν η πολιτική "βλακωδία" θέλουμε να συνεχιστεί.

Ένα βίντεο για το no border camp που θα γίνει στη Λέσβο αυτό το καλοκαίρι.
http://vimeo.com/5125296
No borders, No nations... αυτό πρέπει να είναι το μόνο όραμα του κάθε προοδευτικού ανθρώπου.

Νίκο μην τσιμπάς στην "αριστερά του Ροκφέλλερ".
Θα σε παρακαλέσω να διαβάσεις την σινδόνη που ακολουθεί (μην ξεχνώ και τις συνήθειές μου)

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

ΜΕΡΟΣ Α"

Οφείλω να ξεκαθαρίσω για κάποια πράγματα για τις απόψεις μου.

Είμαι διεθνιστής.

Τι σημαίνει όμως αυτό πραγματικά;

Α. Ο όρος διεθνισμός περιλαμβάνει κατά την γλωσσολογική, γραμματολογική του ανάλυση (σε όλες τις γλώσσες: Ιnternationalism, Ιnternationalisme, Internationalismus, Ιnternazionalismo, Ιnternacionalismo, интернационализм) την έννοια του "Εθνους".
Το Εθνος ενυπάρχει στον Διεθνισμό, ως συστατικό στοιχείο του όρου, αλλά και της έννοιάς του.
Πράγματι, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε λόγο για διεθνισμό, χωρίς να αναγνωρίζουμε το έθνος και τον ρόλο του στην ιστορία και στο "γίγνεσθαι" κάθε εποχής.

Β. Ο διεθνισμός γεννήθηκε στον 18^ο αιώνα σχεδόν παράλληλα με τις πολιτικές επαναστάσεις και είναι αξιοσημείωτο ότι οι φιλόσοφοι που ενέπνευσαν τις επαναστάσεις αυτές, είναι και οι ιδρυτές του σύγχρονου διεθνισμού, με κορυφαίο τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Ο ίδιος κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός εξάγεται στην υπόλοιπη Ευρώπη με τους πολέμους του Ναπολέοντα και είναι ταυτόσημος και παράλληλα δημιουργός των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του 19^ου αιώνα (στην Ελλάδα, ο Ρήγας Βελεστινλής, ο Ανωνυμος ο Ελλην, ο Αδ. Κοραής εκφράζουν διεθνιστικό εθνικοαπελευθερωτικό πνεύμα). Ο ίδιος επαναστατικός διεθνισμός σύντομα μετατρέπεται σε προλεταριακό επαναστατικό διεθνισμό και σχετικές είναι οι αναφορές σε αυτόν από την Α’ κιόλας «Διεθνή».

Ο διεθνισμός λοιπόν αυτός είναι ένα κίνημα αλληλεγγύης των κατατρεγμένων λαών, εθνών και ανθρώπων, που στηρίζεται στην ύπαρξη των εθνών, προβάλει το δικαίωμά τους να συγκροτούν κράτη με εθνικό χαρακτήρα και προσανατολισμό και με χαρακτηριστικά δημοκρατικής ισότητας μεταξύ των λαών, στηρίζει τους αγώνες των ανθρώπων σε κάθε τόπο για πραγματική δημοκρατία, κοινωνική ισότητα και χειραφέτηση, ελευθερία και ουσιαστικό σοσιαλισμό.

Γ. Υπάρχει και «άλλος διεθνισμός» και γιατί δημιουργήθηκε αυτός ο διεθνισμός;

Γ.1. Για να ανακαλύψουμε τα αίτια και να βρούμε την απάντηση, θα πρέπει να εξετάσουμε την ιστορία του δυτικού κόσμου πριν την ύπαρξη του διεθνισμού αυτού, που θα μπορούσαμε κάλλιστα να τον ονομάσουμε «κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό», ιδίως διότι σύντομα θα εννοήσουμε ότι υπάρχει και άλλος «διεθνισμός» ή «διεθνισμοί».
Ο κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός (ο Ρουσσώ ζητούσε μια παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση με κέντρο τον άνθρωπο) είναι μία ακόμα ιστορική αντίδραση των λαών στο διάβα των αιώνων.
Ως «αντί-δράση» δεν εισάγει ένα εντελώς ρηξικέλευθο φιλοσοφικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, αλλά στρέφεται ενάντια σε κάτι προϋπάρχον, του οποίου επιχειρεί την τροποποίηση ή στην πιο επαναστατική μορφή την κατάργησή του, χωρίς ταυτόχρονα να προβάλει ή να προτείνει κάτι δομικά εντελώς διάφορο.
Σε κάθε «αντί-δράση», οι στόχοι της χαρακτηρίζονται από την εξακολούθηση τελικά της ύπαρξης των προϋφιστάμενων κεντρικών δομών ενός συστήματος, οι οποίες απλώς τροποποιούνται (π.χ. η καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής ενυπάρχει στον σοσιαλισμό, ο κοινωνικός διεθνισμός δεν καταργεί το κράτος και την εξουσία του, φέρνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό ως πολιτειακό μόρφωμα).

Γ.2. Του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού που είναι συνάμα και εθνικοπαελευθερωτικός, προϋπήρξαν άλλοι «διεθνισμοί» (οι ίδιοι «διεθνισμοί» εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα).
Ο ένας κύριος προϋπάρχον «διεθνισμός» είναι ο «αυτοκρατορικός διεθνισμός», αυτός δηλαδή που ισοπεδώνει τις εθνότητες υπό το κράτος ενός προσώπου και μιας εξουσίας : του αυτοκράτορα και της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Οι αυτοκρατορίες του 18^ου αιώνα και πριν από αυτόν είχαν πράγματι ένα κεντρικό στοιχείο διεθνισμού, καταργούσαν την εθνική ταυτότητα και την όποια αξία της έναντι της «υπηκοότητας», η λήψη της οποίας και μόνο ήταν συνυφασμένη με την απόλαυση των όποιων πολιτικών δικαιωμάτων. Οι ίδιες οι αυτοκρατορίες όμως της δυτικής Ευρώπης ήταν δομημένες πάνω σε ένα εθνοτικό στοιχείο. Υπήρχε σε αυτές ένα κυρίαρχο έθνος που λειτουργούσε κυριαρχικά και σωβινιστικά έναντι των λοιπών, ήταν έθνη κατακτημένα από πολέμους. Ετσι παρά την γενική διακήρυξη της ισοτικής υπηκοότητας υπήρχε μία έντονη αντίφαση στην σχέση με την εξουσία και τα άλλα έθνη κάθε αυτοκρατορίας: υπήρχε κυρίαρχο έθνος και κατακτημένα έθνη. Υπήκοοι μεν, μη ίσοι δε, ήταν οι άνθρωποι των αυτοκρατοριών.
Ενας άλλος προγενέστερος διεθνισμός ήταν αυτός της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατικής δράσης. Ο διεθνισμός αυτός, που υφίσταται και στις μέρες μας εντονότατα και ισχυρότατος και περιγράφεται υπό τον όρο «παγκοσμιοποίηση», περιελάμβανε και πάλι την εθνική ισοπέδωση υπό το κράτος ενιαίων μοντέλων νόμων και διοίκησης που φτιάχνονταν για να εξυπηρετούν συγκεκριμένες δραστηριότητες και κοινωνικές εξουσιαστικές δομές.

Η ομογενοποίηση των μηχανισμών εξουσίας και διοίκησης σε σειρά εθνών, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη εθνικές και τοπικές ιδιαιτερότητες, αποτελούσε ένα «αποικιοκρατικό διεθνισμό», που όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε από τον πλανήτη, αλλά εξακολουθεί να υφίσταται.
Εάν λοιπόν θέλει κάποιος να αναλύσει τι είναι η παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να στραφεί στο παρελθόν για να εννοήσει την προέλευση και τους σκοπούς της.

Γ.3. Αντίδραση και ευθεία απάντηση στους παραπάνω «διεθνισμούς» είναι ο «κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός» του 18^ου αιώνα και των αιώνων που ακολούθησαν.
Για αυτό έχει και τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά:
- ανάγει τον άνθρωπο σε κεντρικό στοιχείο της κοινωνίας και όλων των μηχανισμών της και διακηρύσσει την ισότητα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης κοινωνικής δράσης.
- καταργεί τους τίτλους ευγενείας, μάχεται και καταργεί την δουλεία, διακηρύσσει την ισότητα στην κοινωνική συμμετοχή και στην κατοχή των μέσων παραγωγής, τα οποία ανήκουν στην κοινωνία και εξυπηρετούν κάθε άνθρωπο.
- ανάγει το έθνος σε κεντρικό στοιχείο οργάνωσης σε πολιτειακή κρατική οντότητα (έναντι της αυτοκρατορικής ή βασιλικής εξουσίας)
- τα κράτη συγκροτούνται με απόφαση των ομοεθνών ανθρώπων και όχι ως φέουδα, τιμάρια, λατιφούντια ή αυτοκρατορικά εδάφη.
- ονομάζει τους ανθρώπους που ζουν στα όρια της οντότητας αυτής ίσους πολίτες και όχι υπηκόους.
- καθιερώνει την ισονομία και την ισοπολιτεία
- δημιουργεί σύνορα απαραβίαστα και φυλασσόμενα, όπου τηρούνται οι νόμοι που αποφασίζει (έστω στρεβλά) το έθνος, σε αντίθεση με την αποικιοκρατία της ομογενοποίησης.
- δημιουργεί «εθνικές» περιουσίες, κοινόχρηστα πράγματα και συλλογικές κοινωνικές οντότητες και θεσμούς.
- αναγνωρίζει την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων αλλά και των εθνών και μάχεται για την απελευθέρωση αυτών με τους πιο πάνω κοινωνικούς και πολιτικούς όρους, χωρίς την θέληση να επιβάλλει ομογενοποιημένους κανόνες.

Πολλά τα κεντρικά, τα κύρια χαρακτηριστικά του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού, αλλά ακόμα και όσα γράφονται πιο πάνω στρέφονται γύρω από τα ανωτέρω, από κεντρικές θεωρίες που δημιουργήθηκαν και ως αντίδραση σε όσα ταλάνιζαν τον κόσμο και τους ανθρώπους των αυτοκρατοριών και των βασιλείων». Αλλωστε, κάθε ένα από τα ανωτέρω αποτελεί απάντηση – αντίδραση στα χαρακτηριστικά του ισοπεδωτικού διεθνισμού που προϋπήρχε. (συνεχίζεται)

ΜΕΡΟΣ Γ'

Γ.9. Ο δικός μας κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός, πολεμιέται βάναυσα από παντού, ως «αντί-δράση» δεν έχει συγκροτημένο μοντέλο, παρά μόνο γενικές αρχές και μέχρι να εμπεδώσουμε ίσως τον βιοτισμό είναι δύσκολο να βρει τέτοιο. Ομως οφείλουμε να του προσδώσουμε, πέρα από τα ανωτέρω, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για να τον διακρίνουμε πρώτα από όλα από τον «εθνικισμό», αλλά και από την «παγκοσμιοποίηση» και τον «αυτοκρατορισμό».

Για εμάς δεν πρέπει να υπάρχει εθνικισμός, αλλά μόνο πατριωτισμός. Η πατρίδα, είναι ο τόπος με τον οποίο είμαστε βιωματικά δεμένοι, ο τόπος που βιώνουμε και εξυπηρετούμε τις βιοτικές μας ανάγκες και αυτός που μας τις προσφέρει ή μας τις στερεί. Είμαστε προσαρμοσμένοι στον τόπο μας, στις συνθήκες και στις κοινωνίες του. Τον σεβόμαστε, τον αγαπάμε και τον θεωρούμε τον τόπο, όπου μπορούμε να εφαρμόσουμε το κοινωνικό και πολιτικό μας σκοπό, αλλά και εφαλτήριο για να στηρίξουμε άλλους λαούς που προσπαθούν για τους ίδιους σκοπούς, της ισότητας και της απελευθέρωσης. Ετσι ο πατριωτισμός είναι συνυφασμένος με τον κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό και συστατικό του στοιχείο. «Les enfants de la patrie …” τραγουδούσαν οι επαναστατημένοι της Γαλλίας, τα παιδιά της πατρίδας και όχι του «έθνους» …

Ο εθνικισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια tabula rasa στην πραγματικότητα κενή περιεχομένου, όπου η πολιτική δημιουργείται με βάση μια φυλετική ταυτότητα και την υποτιθέμενη ανωτερότητά της. Οι κάθε λογής εκφραστές του, ανέρχονται πάντοτε μέσα από ένα απροσδιόριστο κοινωνικά καθεστώς στήριξης (που καταμαρτυρεί για τους υποψιασμένους πολίτες στήριξη από τις ολιγαρχίες) και σχεδόν ποτέ δεν έχουν θίξει, αλλά επιβάλλουν αριστοκρατίες και ολιγαρχίες.

Η απροσδιόριστη και αβέβαιη «εθνική ταυτότητα» είναι το μοναδικό στοιχείο του και υπό το πρίσμα του, απλώς ενώνονται οι επιλεκτικότητες στην εξυπηρέτηση των βιοτικών αναγκών, στηριζόμενες μόνο στην εθνική ταυτότητα. Πρόκειται για μία χονδροειδή ομαδοποίηση που απαντάται μόνο σε ιδεαλισμούς και θρησκείες. Λες και ανάμεσα στους εθνικιστές Ελληνες δεν υπάρχουν καθάρματα ή προδότες, επειδή αυτοί είναι Ελληνες … ή όσοι δεν είναι Ελληνες, δεν είναι καλοί ή ικανοί άνθρωποι, αλλά κατώτεροι, κακοί, ανάξιοι … .

Γ.10. Για τον πατριωτισμό βέβαια, το εθνικό στοιχείο, είναι απλά ένα εντονότερο και προσφορότερο πεδίο και όργανο αλληλοσυνεννόησης για την περαιτέρω δράση, που στηρίζεται στην γλώσσα και κυρίως στα κοινά βιώματα, ακόμα και στα μοντέλα συμπεριφοράς και στις ιδιαιτερότητες και τα εν γένει χαρακτηριστικά της κοινωνικής οργάνωσης, που πολλά διατηρούνται μακραίωνα ως έθιμα ή κοινωνικά ιστορικά μοντέλα.
Αρα, ο εθνικός χώρος είναι «πολύτιμος» για τον πατριωτισμό, γιατί πέραν της βιοτικής ταυτότητας και των αναγκών, εξυπηρετεί την συνεννόηση για τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα και σκοπούς του κοινωνικού και πολιτικού διεθνισμού, εξυπηρετεί και ενισχύει τις πιθανότητες συνεννόησης για μία κοινή κοινωνική πορεία ισότητας, χειραφέτησης, ελευθερίας.

Γ.11 Στο σύγχρονο σχέδιο της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής παγκοσμιοποίησης, οι μετακινήσεις πληθυσμών από εξαθλιωμένες χώρες και η κατ΄ επιλογή προβολή και στήριξη εθνικισμών (παράλληλα με την όλως αντιφατική πολεμική έναντι κοινωνικών πολιτικών διεθνισμών) αποτελούν σοβαρότατες και κύριες μεθόδους για την επίτευξη των σκοπών του.
Οι μετακινήσεις εξαθλιωμένων πληθυσμών διαταράσσουν την πολιτισμική και πολιτική ενότητα, διαφοροποιούν και ανατρέπουν την κοινωνική πορεία, προσφέρουν νέες διακρίσεις και δυνατότητες εκμετάλλευσης των αντιθέσεων και των αντιφάσεων, καταλύουν την κοινωνική συνοχή και τις κοινωνικές προτεραιότητες και βουλήσεις και τις εμποδίζουν από το να εξελιχθούν σε πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα. Διαστρέφουν δηλαδή, αλλοιώνουν και ματαιώνουν μια κοινωνική πορεία και μία δυναμική (το αυτό και στην χώρα προέλευσης των μεταναστών) εμποδίζοντας την εξέλιξη των ανθρώπων και των κοινωνιών σε ένα τόπο, ακόμα και το όραμα του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού, καθώς η εξάρτηση από τις βιοτικές ανάγκες επανέρχεται σε δυσχερέστερα επίπεδα.
Παράλληλα όμως, συμβάλλουν (και με τον ανωτέρω τρόπο) στην διαμόρφωση αυτοκρατοριών, όπου δεν υπάρχει κοινή κουλτούρα και κοινός πολιτικός στόχος, αλλά μόνο υπήκοοι της αυτοκρατορίας.

Εμάς τους διεθνιστές η εφαρμογή της «ισότητας» μας αναγκάζει να μοιραστούμε τα όσα έχουμε κερδίσει στον αγώνα κατά των ολιγαρχιών και να ξεκινήσουμε ξανά από χαμηλότερη βάση. Οι ίδιοι οι εξαθλιωμένοι είναι βέβαιο ότι θα διεκδικήσουν με κάθε προσωπική θυσία και υποτέλεια την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών. Η εισαγωγή δούλων είναι βέβαιο ότι θα στερούσε από πολλούς Ελληνες την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών, που σήμερα καλύπτουν με την εργασία τους και τους περισσότερους θα τους έκανε περισσότερο πειθήνιους, υπάκοους, εξαρτημένους και μη διεκδικητικούς απέναντι στην θέληση των ολιγαρχιών.

Βεβαίως ούτε κουβέντα πια δεν θα μπορούσε να γίνει για κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό.

Γ.12. Οι ολιγαρχίες «κάνουν την κρίση ευκαιρία» και στην πραγματικότητα δημιουργούν κρίσεις για να φέρουν τον κόσμο στις εποχές της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας, αυτό είναι το αιώνιο μοντέλο της βαρβαρότητάς τους και οι κινήσεις τους σε όλο το πλανήτη, αυτό αποδεικνύουν.
Εκμεταλλεύονται τις πολιτικές αρχές μας για να μας φέρουν πίσω στους αιώνες της δουλείας.
Μιλούν για ισότητα δικαιωμάτων μεταξύ όλων των ανθρώπων για να μας φέρουν όλους στην ισότητα της εξάρτησης και της αγωνίας της κάλυψης των στοιχειωδών βιοτικών μας αναγκών, στην ισότητα της υποταγής. Χρησιμοποιούν την δημιουργία εξαθλίωσης από την ίδια την δράση τους για να την μεταφέρουν και αλλού, να αποσυντονίσουν, να διασπάσουν, να επωφεληθούν.

Γ.13. Ηδη η «αριστερά» ή έστω ένα μέρος της κατευθύνεται προς την μειωτική για όλους απορρόφηση των συνεπειών της δράσης της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.
Αντί να στραφεί στα γενεσιουργά αίτια της κρίσης και να τα πολεμήσει, αποδέχεται κάθε τακτική των ολιγαρχιών και μετέχει των δεδομένων από αυτούς λύσεων στα προβλήματα που αυτός σκόπιμα δημιουργεί.

Είναι περίεργο μάλιστα το ότι η πολιτική δεξιά και η αριστερά συνταυτίζονται στις λύσεις.

Το κοινωνικό πολιτικό διεθνιστικό μας καθήκον επιτάσσει την δημιουργία και διάδοση πολιτικών και κοινωνικών μοντέλων που θα νικήσουν οριστικά την παγκόσμια βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.

Να μπορούν οι άνθρωποι να απολαμβάνουν τις βιοτικές τους ανάγκες στις πατρίδες τους και όλοι μαζί να μετέχουμε σε ένα παγκόσμιο γίγνεσθαι συνεννόησης και ισότητας, δομημένο πάνω στα δικά μας κοινωνικά πρότυπα και δεδομένα, όπου είναι εσώτερη ανάγκη η στήριξη δοκιμαζόμενων λαών και ανθρώπων και το δικαίωμά τους να ζήσουν στον τόπο τους και στις κοινωνίες τους.

Γιατί οι εξαθλιωμένοι μετανάστες δεν είναι ούτε πολιτικοί πρόσφυγες, ούτε κοινωνικοί πρόσφυγες, αλλά θύματα μιας βάρβαρης και άθλιας σκοπιμότητας που τους κατευθύνει εκμεταλλευόμενη τις βιοτικές τους ανάγκες.

Ούτε βέβαια μπορούμε να μιλάμε σήμερα για την στήριξη θεσμών παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ξέρουμε καλά πιο παγκόσμιο διευθυντήριο τους έφτιαξε, πιο είναι το παγκόσμιο σημερινό Status Quo και τις επιδιώξεις του, ότι η ολιγαρχία στελεχώνει τους μηχανισμούς αυτούς με απευθείας επιλογές και αναθέσεις και ποιος είναι ο στόχος τους.

Ο κοινωνικός πολιτικός μας διεθνισμός επιβάλλει την από κοινού δράση για την προστασία του τόπου μας από τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης, την επιμόρφωση των λαθρομεταναστών και την στήριξή τους για να γυρίσουν σύντομα στους τόπους τους και να ανατρέψουν, αυτοί από εκεί (όπου μπορούν να λειτουργήσουν) και εμείς από εδώ την αθλιότητα της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.

Σκεφτείτε : εάν το πρόβλημα του Βιετνάμ ήταν σημερινό δεν θα είχαμε καν πόλεμο με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, αλλά κύματα βιετναμέζων μεταναστών !!!.

ΜΕΡΟΣ Δ'



Γ.14. Οσο για τους ψευδοΜακεδόνες Σκοπιανούς, ο κοινωνικός πολιτικός μας διεθνισμός δεν μπορεί να είναι αλληλέγγυος με τον φασιστικό εθνικισμό τους.

Σκεφτείτε ποιοι τους στηρίζουν και σκεφτείτε πόσο γελοίο είναι οι ίδιοι άνθρωποι της δήθεν αριστεράς να δηλώνουν διεθνιστές προς τους λαθρομετανάστες και να στηρίζουν ταυτόχρονα φασιστικούς ιμπεριαλιστικούς εθνικισμούς (ποιους τελικά στηρίζουν με τις επιλογές αυτές και με τις επιλογές ποιών ταυτίζονται.

Εάν ο λαός των Σκοπίων προβάλει ένα κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό, όπως αυτός που αναλύθηκε πιο πάνω είναι βέβαιο πως δεν θα χρειάζεται καμία διπλωματία για να δώσει λύσεις, αλλά οι λαοί θα καταργήσουν με αλληλοσεβασμό τις δήθεν διαφορές τους και θα καταρρίψουν ιστορικούς μύθους, που δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία αξία ούτε για τους Ελληνες.



Γ.15. Για εμάς ο κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός επιβάλλει τον πολύπλευρο πόλεμο απέναντι στην ιμπεριαλιστική αυτοκρατορική αποικιοκρατία και στα αφεντικά της με οποιαδήποτε μορφή εμφανίζονται οι «πεφωτισμένοι – Μπιλντεμπεργκς» ανά τον πλανήτη για να επαναφέρουν τον ομογενοποιημένο σκοταδισμό τους.

Όχι λοιπόν στους άλλους διεθνισμούς (π.χ. στον διεθνισμό των πολυεθνικών ή των αγορών) και να μάθουμε να τους διακρίνουμε, γιατί και αυτοί υπάρχουν και είναι πιο έντονοι και πιο ύπουλοι.

Η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων από την ίση κοινωνική δράση και την λελογισμένη χρήση του πλανήτη, αποτελεί την απαρχή για ένα μοντέλο κοινωνικής συγκρότησης που μπορεί να απελευθερώσει τον πλανήτη και τους ανθρώπους από τις εξουσίες των ολιγαρχών και τα «θέσφατα» που επί αιώνες δημιουργούν για να τους στηρίζουν.



http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

Δημήτρη, αυτά που γράφεις παροτρύνουν σε σκέψη και όπως καταλαβαίνεις πρέπει να τα διαβάσω αρκετές φορές για να απαντήσω, πράγμα που το κάνω ήδη. Οπότε θα σε ρωτώ ή θα σχολιάζω για αρκετές μέρες! Ενώ μου αρέσει ο ορισμός του "διεθνισμού" όπως τον τοποθετείς, νομίζω ότι αφενός είναι βολικός, αφετέρου μοιραία οδηγεί στον εθνικισμό αφού υπάρχουν έθνη. Είναι βολικός γιατί στην ουσία προτείνεις να υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας και ταυτόχρονα τα δικαιώματα των ανθρώπων στις πατρίδες τους. Φυσικά αν για παράδειγμα δεν είχαμε πόλεμο και φτώχεια, δεν θα έφευγαν 400.000 Έλληνες μέχρι το 1950 για ΗΠΑ... το ίδιο ισχύει σήμερα για άλλους λαούς, οπότε αν εμείς υπερασπιζόμασταν τα διακαιώματά τους, δεν θα είχαμε το πρόβλημα της μετανάστευσης. Ωραίο ακούγεται, αλλά η ουσία είναι ότι δεν μπορείς να επέμβεις σε μια άλλη χώρα και να της υποδείξεις τι θα κάνει, ειδικά όταν υποστηρίζεις τον πατριωτισμό, που σημειωτέον θα πρέπει να τον σεβαστείς και για την χώρα αυτή (δεν μπορείς να είσαι μόνο εσύ πατριώτης).
Επίσης, είσαι υπερ της Ενωμένης Ευρώπης φαντάζομαι όπως η πλειοψηφία. Και το όραμα ήταν η "ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, ιδεών και εμπορευμάτων". Όμως τελικά, αφού τελικά η Ευρώπη δεν υποστηρίζει την παγκόσμια κατάργηση των συνόρων, αποδεικνύεται ότι το όραμα ήταν η ελεύθερη διακίνηση πλουσίων ανθρώπων. Δηλαδή, από την μια υπάρχει το όραμα της ενωμένης ευρώπης και αυτό είναι θετικό, αλλά το όραμα του ενωμένου κόσμου είναι κακό. Με ποιά λογική;

Τέλος, εκεί που διαφωνώ ριζικά είναι με τον πατριωτισμό. Παραθέτω ένα κείμενο από to Ζmagazine που έκανα την μετάφραση για την εφημερίδα Βαβυλωνία (αλλά τα κείμενα υπάρχουν και online http://zbabylonia.blogspot.com/ ). Αυτά πιστεύω βαθιά για τον πατριωτισμό φίλε Δημήτρη. (σημείωση: μεγάλο κείμενο - αλλά νομίζω ότι όπως και εσύ σ΄αυτό το βήμα διαλόγου θα κάνουμε αναλύσεις... και οι αναλύσεις απαιτούν μερικές φορές μεγάλα κείμενα).

Μερικές σκέψεις για τον πατριωτισμό, γραμμένες την
4η Ιουλίου

Ουίλιαμ Μπλουμ

Η σημαντικότερη σκέψη: Έχω κουραστεί και μου προκαλεί εμετό αυτό το πράγμα που αποκαλείται «πατριωτισμός».

Οι Ιάπωνες πιλότοι
που βομβάρδισαν το Πέρλ Χάρμπορ επέδειξαν πατριωτισμό. Οι Γερμανοί που
υποστήριξαν τον Χίτλερ και τις κατακτήσεις του ήταν πατριώτες, που
πάλευαν για τα πάτρια εδάφη. Όλοι οι λατινοαμερικανοί στρατιωτικοί
δικτάτορες, που επιβλήθηκαν στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και
που επανειλημμένα βασάνιζαν ανθρώπους, ήταν πατριώτες που έσωζαν την
αγαπημένη τους χώρα από τον «κομμουνισμό».

Στρατηγός Αγκούστο Πινοσέτ της Χιλής: «Θέλω να με θυμούνται ως έναν άνθρωπο που υπηρέτησε την πατρίδα του». [1]

Π. Μποτά,
πρώην πρόεδρος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική: «Δεν πρόκειται να
μετανοήσω. Δεν πρόκειται να ζητήσω ευνοϊκή μεταχείριση. Ό,τι έκανα το
έκανα για την πατρίδα μου».[2]

Πωλ Ποτ, δολοφόνος του λαού της Καμπότζης: «Θέλω να γνωρίζετε πως ό,τι έκανα, το έκανα για την πατρίδα μου».[3]

Τόνι Μπλερ,
πρώην βρετανός πρωθυπουργός, υπερασπιζόμενος τον ρόλο του στη δολοφονία
εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών: «Έκανα ό,τι θεώρησα πως ήταν σωστό για
την πατρίδα μας».[4]

Δεν θέλω να γίνω βαρετός με την αναφορά όσων έχει πει ο Τζόρτζ Μπους.

Στο
τέλος του Β΄Π.Π., οι Ηνωμένες Πολιτείες έδιναν μαθήματα ηθικής στους
γερμανούς αιχμάλωτους και στον γερμανικό λαό σχετικά με το απαράδεκτο
της δικαιολογίας τους ότι, δηλαδή, «απλώς υπάκουαν στη νόμιμη γερμανική
κυβέρνηση»· δεν έφταιγαν για το ολοκαύτωμα. Για να τους αποδείξουν πόσο
νομικά απαράδεκτος ήταν αυτός ο ισχυρισμός, οι σύμμαχοι του Β΄Π.Π.
κρέμασαν όσους αποτελούσαν εξέχοντα παραδείγματα τέτοιας πατριωτικής
πίστης.

Κάποτε,
μετά από μία συζήτηση, με ρώτησαν: «Αγαπάτε την Αμερική;» Απάντησα:
«Όχι». Και μετά από σκόπιμη παύση μερικών δευτερολέπτων, ώστε οι
ακροατές μου να καταλάβουν την απάντηση, και εν μέσω νευρικών
μουρμουρητών, συνέχισα: «Δεν αγαπώ καμία χώρα. Είμαι πολίτης του
κόσμου. Αγαπώ ορισμένες αρχές, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις
ατομικές ελευθερίες, τη δημοκρατία, ένα οικονομικό σύστημα που βάζει
τους ανθρώπους πάνω από το κέρδος».

Δεν κάνω διακρίσεις μεταξύ του πατριωτισμού και του εθνικισμού. Μερικοί
συγγραφείς εξισώνουν τον πατριωτισμό με την υποταγή κάποιου στη χώρα
του και στην κυβέρνηση, ενώ ορίζουν τον εθνικισμό ως ένα σύνολο
συναισθημάτων εθνικής ανωτερότητας. Όμως, όπως και εάν ορίσει κάποιος
τις δύο αυτές έννοιες, οι ψυχολογικές και συμπεριφορικές
εκδηλώσεις του εθνικισμού και του πατριωτισμού – συμπεριλαμβανομένης
της επίδρασης τέτοιων συναισθημάτων στην καθημερινή πολιτική – δεν
διαχωρίζονται εύκολα· πραγματικά, η μία έννοια δεν μπορεί να υπάρξει
χωρίς την άλλη.
Ο Χάουαρντ Ζιν
έχει ορίσει τον εθνικισμό ως «ένα σύνολο πεποιθήσεων οι οποίες
διδάσκονται σε κάθε γενιά, και σύμφωνα με τις οποίες, η μητέρα πατρίδα
ή τα πάτρια εδάφη αποτελούν αντικείμενο λατρείας και την φλογερή αιτία
για κάποιον να σκοτώσει τα παιδιά κάποιας άλλης μητέρας πατρίδας».[5]
… «Ο πατριωτισμός χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση
ότι όλοι όσοι βρίσκονται σε μία χώρα έχουν κοινά συμφέροντα».[6]

Η
μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών έχει ισχυρά συναισθήματα πατριωτισμού,
που είναι έκδηλα. Τα συναισθήματα αυτά βρίσκονται βαθύτερα κρυμμένα
στους πιο «προοδευτικούς» και «σοφιστικέ» πολίτες, αλλά είναι σχεδόν
πάντοτε εκεί, έτοιμα να φουντώσουν.

Ο Αλέξις Ντε Τοκβίλ,
γάλλος ιστορικός του 19ου αιώνα, έγραψε σχετικά με τη μακροχρόνια
παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες: «Είναι αδύνατο να υπάρξει μία πιο
ενοχλητική και φλύαρη μορφή πατριωτισμού. Κουράζει ακόμη και εκείνους
που είναι διατεθειμένοι να τον σεβαστούν».[7]

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ)

Ο Τζόρτζ Μπους,
ο πρεσβύτερος, όταν έδωσε αμνηστία στον πρώην υπουργό Άμυνας Κασπάρ
Γουαινμπέργκερ και σε 5 ακόμη άτομα που σχετίζονταν με το σκάνδαλο της
παράνομης πώλησης όπλων στο Ιράν για τη χρηματοδότηση των Κόντρας,
δήλωσε: «Κατ' αρχάς, τα κίνητρά τους είχαν κοινό παρονομαστή τον
πατριωτισμό, ανεξάρτητα εάν οι ενέργειές τους ήταν σωστές ή λάθος».[8]
Πρόκειται
για ένα πρωτόγονο αδύνατο σημείο μίας κοινωνίας που θέλει να λέγεται
λογική. Οι ΗΠΑ είναι η χώρα με τον περισσότερο πατριωτισμό και
θρησκοληψία στον αποκαλούμενο ανεπτυγμένο κόσμο.

Αυτό
το φαινόμενο του αμερικανικού πατριωτισμού μπορεί να κατανοηθεί
καλύτερα ως η σημαντικότερη περίπτωση μαζικής υστερίας στην ιστορία,
στην οποία το πλήθος λατρεύει την ισχύ της χώρας του, που είναι
υπερδύναμη, ως υποκατάστατο για την παντελή έλλειψη εξουσίας πάνω στην
καθημερινή του ζωή. Ο πατριωτισμός, όπως η θρησκεία, καλύπτει την
ανάγκη των ανθρώπων για κάτι μεγαλύτερο με το οποίο να μπορούν να
συνδέσουν στενά την προσωπική τους ζωή.

Έτσι
και αυτήν την 4η Ιουλίου, αγαπητοί αμερικανοί συμπολίτες μου, μερικοί
από εσάς θα σηκώσετε τις γροθιές σας ψηλά και θα φωνάξετε: « U! S! Α!
U! S!
Α!» Και θα παρελάσετε με τις σημαίες σας και με τις εικόνες του
αγάλματος της ελευθερίας. Αλλά, γνωρίζετε ότι ο γλύπτης του αγάλματος
έδωσε σ’ αυτό, το πρόσωπο της μητέρας του, μιας αυταρχικής και
αδιάλλακτης γυναίκας, η οποία είχε απαγορεύσει ένα άλλο παιδί της να
παντρευτεί έναν Εβραίο;

«Ο πατριωτισμός», σύμφωνα με τη διάσημη φράση του Δρ. Σάμουελ Τζόνσον «είναι το έσχατο καταφύγιο των καθαρμάτων». Ο Αμβροζέ Μπίρς, θέλοντας να διαφοροποιηθεί, είπε ότι είναι το πρώτο καταφύγιο.

«Πατριωτισμός
είναι η κατηγορηματική πεποίθηση ότι αυτή η χώρα είναι ανώτερη απ’ όλες
τις άλλες, επειδή γεννηθήκατε σ’ αυτή». Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο

Τζορτζ Όργουελ:
«Οι πράξεις θεωρούνται καλές ή κακές, όχι ανάλογα με το ποιόν τους,
αλλά ανάλογα με το ποιος τις κάνει. Και δεν υπάρχει, σχεδόν, κανένα
είδος φρικαλεότητας που να μην γίνεται πιο ηθικό και να μην
ωραιοποιείται, όταν διαπράττεται από “εμάς”, ακόμα και όταν πρόκειται
για βασανιστήρια, ομηρίες ανθρώπων, καταναγκαστικά έργα, μαζικές
εκτοπίσεις, φυλακίσεις χωρίς δίκη, παραποίηση στοιχείων, δολοφονίες, βομβαρδισμούς αμάχων». Ο
εθνικιστής όχι μόνο δεν αποδοκιμάζει τις αγριότητες που διαπράττει η
χώρα του, αλλά έχει μια ύποπτη ικανότητα να μην τις μαθαίνει καν.[9]

«Ο
όρκος πίστης στην πατρίδα είναι χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών κρατών
και όχι των δημοκρατιών» υποστηρίζει ο Ντέιβιντ Κέρτζερ, ένας
ανθρωπολόγος του πανεπιστημίου Μπράουν, που ειδικεύεται στις πολιτικές
τελετουργικές πράξεις. «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη δημοκρατία εκτός
από τις ΗΠΑ, στην οποία να ορκίζονται πίστη στην πατρίδα».[10] Ή,
θα μπορούσε να προσθέσει, όπου οι πολιτικοί επιδεικνύουν τον
πατριωτισμό τους, φορώντας κονκάρδες με τη σημαία της χώρας. Ο Χίτλερ
επέκρινε τους γερμανούς Εβραίους και τους κομμουνιστές για τον
διεθνισμό τους και την έλλειψη εθνικού πατριωτισμού. Ο Φύρερ και ο
Μουσολίνι απαιτούσαν οι «αληθινοί πατριώτες» να δίνουν όρκο δημόσια και
να επιδεικνύουν την υποταγή τους στις πατρίδες τους. Οι μεταπολεμικές
δημοκρατικές κυβερνήσεις των δύο χωρών κατέβαλαν σημαντικές προσπάθειες
για να ελαχιστοποιήσουν τέτοιες επιδείξεις εθνικής υπερηφάνειας.

(Παραδόξως,
ο αμερικανικός όρκος πίστης στην πατρίδα γράφτηκε το 1889 από τον
Φράνσις Μπέλαμυ, ένα ιδρυτικό μέλος της κοινωνίας των χριστιανών
σοσιαλιστών· μια ομάδα προτεσταντών υπουργών που υποστήριζαν ότι «οι
διδασκαλίες του Ιησού Χριστού οδηγούν άμεσα σε κάποια μορφή ή μορφές
σοσιαλισμού».)

Μετά
από τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν το 1979, διαβάζαμε στον Τύπο
ότι «πλέον, επικρατεί μεγάλος βαθμός πατριωτισμού στη Σοβιετική Ένωση,
επειδή
στις ενέργειες της Μόσχας δεν αντέδρασε κανείς, και έτσι έδειξε ποια
είναι η πραγματική δύναμη σε εκείνο το μέρος του κόσμου».[11]
Καθ'
όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και ιδιαίτερα στο τελευταίο μισό,
αναπτύχθηκε πολύ ο εθνικισμός στον κόσμο. Τον δίδασκαν στα σχολεία, τον
τόνιζαν οι εφημερίδες, πολλοί υποκρίνονταν, τον διακήρυτταν και τον
τραγουδούσαν. Εξελίχθηκε, τελικά, σε ένα τερατώδες ψέμα, το οποίο
επέβαλε το σκότος στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι άνθρωποι έφτασαν σε
σημείο να θεωρούν ότι το να μην έχει κανείς εθνικότητα είναι τόσο
ανάρμοστο, όσο το να παρουσιάζεται γυμνός δημοσίως. Οι ασιατικοί λαοί,
που δεν είχαν ακούσει ποτέ προηγουμένως για «εθνικότητα», υιοθέτησαν
την έννοια όπως υιοθέτησαν τα τσιγάρα και τα καπέλα». Χ. Γουέλς, Άγγλος συγγραφέας

«Η
ίδια η ύπαρξη του κράτους απαιτεί την ύπαρξη κάποιας προνομιούχας τάξης
ανθρώπων, η οποία να ενδιαφέρεται διακαώς για την προάσπισή του. Και
αυτό που ονομάζεται πατριωτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από το σύνολο
των συμφερόντων αυτής της τάξης». Μιχαήλ Μπακούνιν, ρώσος αναρχικός.
«Εμένα, μου φαίνεται ότι είναι φρικτή ταπείνωση να ελέγχεται η ψυχή μου από τη γεωγραφία». Τζόρτζ Σανταγιάννα, αμερικανός εκπαιδευτικός και φιλόσοφος.

Ο William Blum είναιβετεράνοςδημοσιογράφοςκαιέχειγράψει, μεταξύάλλων, ταβιβλία, Killing Hope: US Military and CIA Interventions Since World War 2, Rogue State: A Guide to the World's Only Superpower.

Κτηνοτρόφοι συνελήφθησαν για βασανισμό μεταναστών
Πύργος



Πρωτοφανές κρούσμα ρατσισμού στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Δύο κτηνοτρόφοι κατηγορούνται ότι βασάνισαν και λήστεψαν δύο αλλοδαπούς στη συνέχεια τους έδεσαν πίσω από δίκυκλο και τους έσυραν στο κέντρο του χωριού για ...παραδειγματισμό, επειδή νόμιζαν ότι έκλεψαν αιγοπρόβατα από το αγρόκτημα τους. Οι κλοπές ωστόσο ουδέποτε είχαν δηλωθεί στην αστυνομία.
.................

Είναι να ντρέπεσαι μερικές φορές που ζεις σε αυτήν τη χώρα

Νίκο γειά σου
Λογικά θα πρέπει να το ξαναδιαβάσεις.
Κάθε λαός βιώνει ένα δικό του "πατριωτισμό" που μπορεί να φαντάζει σέ άλλους και ως εθνικισμός.
Ομως οι διαφορές μπορούν να γίνουν σαφείς.
Να γράψω δυό λόγια πριν προχωρήσω παρακάτω ... .
Βρες ένα βιβλίο του Τσομσκυ λέγεται "Ετος 501, Η κατάκτηση συνεχίζεται ..." Γράφει για το οργανωμένο σχέδιο των Η.Π.Α. να προκαλέσουν μεταναστεύσεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πάμε παρακάτω ...
Πατριωτισμός θα έπρεπε να είναι η βιοτική σύνδεση του ανθρώπου με το τόπο και την κοινωνία του.
Μεγαλώνουμε σε ένα τόπο και μια κοινωνία και προσαρμοζόμαστε σε αυτή, εξαρτόμαστε από αυτή, ακόμα και "εξελισσόμαστε" από αυτή.
Η σύνδεση αυτή, που σε ένα λαό είναι συνδεδεμένη με τα βιώματα, την συναντίληψη και την δυνατότητα συνεννόησης/λόγου μπορεί να αποκληθεί πατριωτισμός.
Σκέψου ότι ένας άνθρωπος που γεννιέται, εάν δεν είναι "Χ"εθνής θα είναι απλά υπήκοος και υπηκόους έχουν και θέλουν μόνο οι αυτοκρατορίες.
Ενα ακόμα: μην μπερδεύουμε την πατρίδα με το κράτος. Η πατρίδα είναι τόπος, είναι βίωμα, είναι κοινωνία ... το κράτος είναι πολιτειακό εξουσιαστικό μόρφωμα.
Η "αριστερά" έχει αλλοτριωθεί από τους ίδιους ανθρώπους από τους οποίους έχει αλλοτριωθεί και η "δεξιά". Αυτοί ενεργούν σε όλο το φάσμα της πολιτικής, για αυτό η αριστερά έχει καταντήσει παιδική χαρά και ξενέρωμα.
Το κατάλαβαν καλά στην δεκαετία του '60 και έτρεξαν να ορίσουν και το σύστημα και το αντισύστημα έτσι πολλά "αντί-πράγματα" πέρασαν στην λογική του κατεστημένου και αλλοτριώθηκαν.
Για μένα η λύση είναι το "έτερο-σύστημα".
Δεν δαγκώνουμε σε κανένα δόλωμα, γιατί αυτοί παίζουν και τους "καλούς" και τους "κακούς" .
Απλά δημιουργούμε ένα σύστημα που αυτοί δεν χωράνε μέσα !!!

.

Για να το "εμπεδώσουμε"

Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Και πάλι, με την αίρεση ότι θα υπάρξει μια λεπτομερής δήλωση του Προέδρου του Πα.Σο.Κ., να σας πω ότι καταρχάς εμείς διαχωρίζουμε απολύτως το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης από τη νόμιμη μετανάστευση. Λέμε ότι, για τους νόμιμους μετανάστες, πρέπει να υπάρξει μια πολιτική ενσωμάτωσης, που δεν υπάρχει σήμερα.

Για παράδειγμα, οι μετανάστες δεύτερης γενιάς είναι αδικαιολόγητο στα 18 τους χρόνια να βρίσκονται ξεκρέμαστοι, μην έχοντας την ελληνική υπηκοότητα, όταν δεν έχουν άλλη πατρίδα και, πολλές φορές, δεν μιλούν και άλλη γλώσσα.

Στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, όμως, υπάρχει ένα μείζον ζήτημα φύλαξης των συνόρων, και εδώ η κυβέρνηση, αντί να προσλαμβάνει αγροφύλακες, θα έπρεπε να ενισχύσει περαιτέρω το Σώμα των συνοριοφυλάκων, που εμείς φτιάξαμε, ή το Λιμενικό Σώμα.

Υπάρχει ένα ζήτημα ένταξης του θέματος αυτού στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ατζέντα, γιατί η Ελλάδα είναι τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και εδώ, σας έδωσα ένα παράδειγμα πριν στο πώς θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε, μαζί με άλλες πρωτοβουλίες.

Υπάρχει ένα ζήτημα καλύτερων υποδομών υποδοχής των λαθρομεταναστών, διότι σύμφωνα με διεθνείς Οργανισμούς, που έχουν μελετήσει τις συνθήκες στη χώρα μας, δεν μας τιμά αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή για τους λαθρομετανάστες.

Ορίστε τρία απτά παραδείγματα. Και σε αυτά, προσθέτω βεβαίως την ενεργοποίηση ή, αν θέλετε, την εφαρμογή της διμερούς συμφωνίας που υπάρχει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, που υπογράφηκε επί Πα.Σο.Κ. και η οποία δυστυχώς είναι απολύτως αδρανής επί Νέας Δημοκρατίας.

Και ας προβληματιστούμε

Oταν ένα τέτοιο σοβαρό θέμα όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά με την πάροδο του χρόνου μεγαλώνει στις διαστάσεις του , κι όταν πρώτος αρχίζει να σέρνει το χορό η να «βαράει» τα βιολιά ο ΛΑ.Ο.Σ. τότε αναγκάζεται να παρασύρεται η κοινωνία σε μια δίνη άτοπων συμπερασμάτων και η κυβέρνηση σε ευκαιριακές λύσεις περισσότερο για τις εντυπώσεις και λιγότερο για την ουσία αυτού καθαυτού του προβλήματος.

Το αποτέλεσμα ολων αυτών είναι η σύγχυση που επικρατεί στα κόμματα και στους πολίτες. Τα κόμματα ψελλίζουν προχειρότητες προγραμμάτων, συμφωνούν ότι η κατεδάφιση αυθαιρέτων δεν είναι «επιχείρηση βαρβαρότητας η εγκληματικό πογκρόμ» συμφωνούν ότι οι καταυλισμοί είναι εστίες μολύνσεων χωρίς συνθήκες υγιεινής , η κυβέρνηση καταφεύγει σε θεαματικές σκούπες στις προβληματικές γειτονιές θελοντας να περάσει ένα μήνυμα αποφασιστικότητας και πυγμής χωρίς όμως καμία επεξεργασμένη μεταναστευτική πολιτική .

Η βοήθεια του τύπου η των ΜΜΕ περισσότερο αποπροσανατολίζει παρά βοηθάει στο πρόβλημα με αποτέλεσμα να μπερδεύει και τον πολίτη που η θα τα βάλει με τους μετανάστες η με τον τύπο η θα παίρνει την κατάσταση στα χέρια του όπως στη Μανωλάδα με τους ιδιωτικούς βασανισμούς η θα επικροτεί το γκρέμισμα μιας παραγκούπολης που στήθηκε πριν από 12 χρόνια και που φυσικά ηταν ένα μεγάλο πρόβλημα σαν απότοκο και της διακυβέρνησης και του Πα.Σο.Κ. η θα καλλιεργείται ενας άκρατος φανατισμός .

Το πρόβλημα είναι μεγάλο και σύνθετο. Κανένας νόημων δεν θα διαφωνήσει με τα μύρια όσα προβλήματα μας δημιουργούν καθημερινά οι λαθρομετανάστες Η λύση δεν είναι να τους ρίχνουμε στην πυρά η στη θάλασσα , ούτε να καταφεύγουμε σε αυτοδικίες. Κανένας δεν ασχολήθηκε με τις καταγγελίες αυτών των ανθρώπων για βασανισμούς από λιμενικούς, για λαδώματα δημοσίων υπαλλήλων που τους τρώνε ολες τους τις οικονομίες υποσχόμενοι άδειες παραμονής που έχουν ηδη λήξει.

Το επίκεντρο όμως του προβλήματος εχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και όχι ζώα. Όταν λοιπόν αποφασίζουν να στείλουν τις μπουλντόζες η αρχίζουν τις σκούπες θάπρεπε πρώτα να φροντίζουν και που θα τους μετεγκαταστήσουν σε ανθρώπινες και όχι ζωώδεις συνθήκες.

Γιατι και οι μετανάστες άνθρωποι είναι που το σύστημα της παγκοσμιοποίησης και εμφανούς ανισότητας τους αφαιρεί το δικαίωμα να ζήσουν στον τόπο τους και στις κοινωνίες τους. Μια προοδευτική κοινωνία πρέπει να τους στηρίξει να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους για να δώσουν μεσα από το δικό τους σπίτι τις μάχες τους. Ο Καρατζαφερικός φανατισμός που έχει παρασύρει πάρα πολλούς όχι μόνο δεν ωφελεί αλλα θα μας εκθέσει και διεθνώς σαν χώρα γιατί άυριο τα πράγματα σίγουρα θα είναι χειρότερα.