Δημοκρατία: Ποια δημοκρατία; Επαναπροσδιορισμός του πολιτεύματος

Δημοκρατία σημαίνει το κράτος του Δήμου, ο κραταιός Δήμος που ρυθμίζει τα πράγματα. Ως εκ τούτου, η έννοια της Δημοκρατίας σήμερα είναι ένας ορισμός κίβδηλος, φτιαγμένος για την πόλη κράτος, που στην περίπτωση των Αθηνών, της εποχής του Σόλωνα ο οποίος την θέσπισε, η πόλη είχε 4 δήμους. Αργότερα, ο Κλεισθένης τους 4 δήμους τους έκανε 10 εντάσσοντας τους μέτοικους, δημιουργώντας το πρώτο σύστημα συμφέρουσας αναλογικής, την τριτύα. Από εκείάρχισε ο πρώτος εκπεσμός της.

Ο Ισοκράτης ωρύεται μετα από τα πρώτα χρόνια της ακμής της, της εποχής του Περικλή, ο οποίος ήταν συγχρόνως και η ταφόπλακά της. Οι αναγνώστες μου ας μη με παρεξηγήσουν. Αν δεν ήταν η Ασπασία, η Αθήνα θα ήταν μια ανάμνηση, εάν δεν ήταν οι Σπαρτιάτες, μετα τον πελοποννησιακό πόλεμο δεν θα υπήρχε λίθος επί λίθου από το μένος των συμμάχων. Στους Σπαρτιάτες, στου Δωριείς η Αθήνα χρωστά από τους κίονες της ακρόπολης έως τις Καρυάτιδες και τον Παρθενώνα, που ως γνωστό είναι δωρικού ρυθμού σε λανθάνον Ιώνιο περιβάλλον (βλ.νόμος Διοπείθη).Καταραμένη πόλη ήταν η Αθήνα με τις κουκουβάγιες της, οι οποίες ως γνωστό κρώζουν τα δεινά και ανοίγουν τα φτερά τους βράδυ. Καταραμένη, διότι, η Αθήνα μέσω της Ιωνίας και 5 ανθρώπων που έβαλαν από καρδιάς το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη, ποτέ δεν έφτιαξε τη δημοκρατία ως μηχανή που να δουλεύει. Οι Αθηναίοι επινόησαν τα γρανάζια της, οι Ρωμαίοι τα έβαλαν στη σειρά και δούλεψαν, πάνω σε ισχυρή βάση, το Δίκαιο. Το δίκαιο με τους ρωμαϊκούς κώδικες, που ισχύουν μέχρι σήμερα, είναι η βάση της Δημοκρατίας.Το πολίτευμα αυτό, χωρίς δικαιοσύνη διαλύεται στα εξόν συνετέθη, παίρνοντας τα γρανάζια που πετάγονται εδώ κι εκεί τα κεφάλια των πρωτεργατών της.

Υπεύθυνη για την παρούσα κατάσταση της Ελλάδας και του πολιτεύματος, δεν είναι ούτε οι πολίτες, ούτε οι πολιτικοί. Υπεύθυνη είναι η δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, που δεν είναι γρήγορη και αποδεσμευμένη πλήρως από το σύστημα, είναι ανίκανη να προσδώσει στο λαό την έννοια της αξιοπρέπειας, που είναι το υψηλό παράδειγμα του πολιτεύματος που λέγεται Δημοκρατία. Χωρίς τον παράγοντα αυτό, η Δημοκρατία περπατά σκυφτή και θα προσκυνά τον κάθε τύραννο ή βασιλιά, τον όποιο ιεράρχη, καταλήγοντας στο πιο δουλικό σύστημα που υπαγόρευσε ο νους του ανθρώπου.

Πάμε στον δεύτερο παράγοντα της τροφής της Δημοκρατίας, που είναι αρχικά, το αίμα. Το άγριο αυτό μωρό, που στην αρχή της ζωής της παίρνει κεφάλια και πίνει αίμα, μια κάποια στιγμή πρέπει να αποβάλει τα ρούχα τα μιαρά και να βάλει τον άσπιλο χιτώνα τον λευκό, πίνοντας επιτέλους γάλα. Το γάλα της δημοκρατίας το φτιάχνει η παιδεία.
Δημοκρατία χωρίς παιδεία θα είναι πάντα ένα απεχθές μωρό που την ημέρα θα έχει νεκροφάνεια και το βράδυ θα ανοίγει τάφους. Η παιδεία, προϋπόθεση πρέπει να έχει την ελεύθερη σκέψη, αποδεσμευμένη από το πολίτευμα, για να μπορεί να κρίνει. Η Δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να γίνει ανθρωποκεντρική μηχανή αξίας εάν δεν δομήσει ανεξάρτητη και επισταμένη σκέψη, κρίνοντας πρώτα κατ’ αρχάς, τον ίδιο της τον εαυτό. Η παιδεία στη Δημοκρατία δεν πρέπει να φτιάχνει λακέδες του συστήματος, αλλά επικριτές του. Μόνο έτσι θα γίνει καλύτερη, αποβάλλοντας το βαμπυρισμό της.

Το τρίτο στοιχείο που κρίνω απαραίτητο, είναι το μη απυρόβλητο της εξουσίας. Ο Σόλων ήταν ο πρώτος, και ίσως ο μόνος που θέσπισε ποινές αυστηρότερες από το λαό για όσους παρανομούσαν ενω κατείχαν εξουσία.
Ένας μεθυσμένος πολίτης ήταν απλά ένας μεθυσμένος πολίτης, το πολύ να τον διώχνανε από τον χώρο της συναναστροφής του, ένας μεθυσμένος άρχοντας που κατείχε θώκο εξουσίας, περνούσε σε δίκη και θα έχανε τη θέση του, αυτή είναι η Σολώνεια πρακτική δικαιοσύνη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη δική μας, εάν δεν θεσπιστούν – ενδεικτικά - διπλάσιες ποινές για τους αστυνομικούς, τριπλάσιες για τους πολιτικούς, τετραπλάσιες για τους δικαστές, χαΐρι δεν θα δούμε. Στο ερώτημα «ποιος θα κρίνει τους κρίνοντες», η απάντηση είναι μια: Ο λαός, δια κλήρου. Η κλήρωση απετέλεσε τη βάση της Δημοκρατίας.

Ένα τέταρτο στοιχείο από τα βασικά και θαρρώ το πιο ανθρώπινο, είναι η πολιτεία να εγγυηθεί για τα παιδιά και τις οικογένειες αυτών που πέφτουνε για την πατρίδα. Δεν είναι δυνατόν ένας αεροπόρος να αναχαιτίζει τους επιβουλευτές πάνω από το Αιγαίο και να σκέφτεται τι θα γίνει η γυναίκα και τα παιδιά του άμα σκοτωθεί ΄ εάν θα κοπεί από το ΔΝΤ η σύνταξη προς την οικογένειά του. Τα παιδιά και η οικογένεια των ηρώων της πατρίδας πρέπει να κατέχουν θέσεις τιμητικές και επάξιες του γονιού τους, πλήρως εξασφαλισμένες, στις σπουδές και στη δουλειά. Δεν βλέπω το λόγο γιατί η βουλή να βρίθει από υπαλλήλους που είναι συγγενείς πολιτικών και όχι παιδιών που οι γονείς τους έχουν θυσιαστεί για να μπορούν οι βουλευτές να είναι εκεί μέσα. Αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα, μη το λάβετε ως τέτοιο επακριβώς υπόψη.

Πάμε σε ένα πέμπτο, στο οποίο θα αναφερθούμε διεξοδικά, καθόσον θέλει πολύ συζήτηση και αντίκειται της απλής και δίκαιης αναλογικής. Δεν μπορεί η κάθε ψήφος, του κίναιδου, του σεμνού, του μορφωμένου, του ελεύθερου, του πατέρα 7 παιδιών, του σωστού βιομήχανου ή επαγγελματία που εργάζεται σωστά και του τεμπέλη, να μετρούν το ίδιο. Δεν είναι δυνατόν, αυτός που προσφέρει στον τόπο αξίες, αγωγή, θέσεις εργασίας, και φορολογικά εισοδήματα υψηλά, να μετρά το ίδιο με κάποιον άλλο που δεν τα προσφέρει. Η ισοψηφία και η ισοτιμία θα μου πείτε ότι είναι η ουσία της δημοκρατίας ΄ εν μέρει το δέχομαι,εν μέρει διαφωνώ. Όλα τα μακρινάρια στο χέρι είναι δάχτυλα, άλλο όμως ο αντίχειρας και άλλο ο μικρός. Στην αρχή της Δημοκρατίας, όπως γνωρίζετε τις υψηλές θέσεις τις καταλάμβαναν ανάλογα με τα εισοδήματα, την αρετή και την προσφορά στον τόπο, αφού είχαn εκπληρώσει επάξια τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Υπήρχαν, δηλαδή, προδιαγραφές. Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα, το σύστημα αυτό πρέπει να ξαναγυρίσει, χρειαζόμαστε μάνατζερ, επιτυχημένους, πρότυπα, παιδεία και Έλληνες στο θρήσκευμα, κατά πρώτον. Αυτούς που ο Σωκράτης τους έλεγε «ειδικούς» με αρετή. Δεν είναι περίεργο, που ο Σωκράτης, πολέμιος της δημοκρατίας - όπως αυτή είχε διαμορφωθεί - πέθανε για τη Δημοκρατία, υπακούοντας τη γνώμη των πολλών, παρότι ήταν άδικη, ως πλέρια Δημοκράτης;
Σκεφτείτε τι απάντησε στη γυναίκα του όταν με κλάματα του είπε στη φυλακή «κρίμα, πεθαίνεις άδικα, Σωκράτη»: «Γιατί; θα προτιμούσες να πεθάνω δίκαια;» Σκεφτείτε το καλά αυτό, είναι πολύ μεγάλη φράση.

Αυτές είναι μερικές απλές σκέψεις που ίσως χρησιμεύσουν για μια κοινή ιδεολογική πλατφόρμα της νέκυιας του γένους μας, στο δρόμο προς Ιθάκη.