Ακόμα και αν θέλαμε να δουλεύαμε περισσότερο...

Εδώ και τριάντα χρόνια περίπου, στην οικονομική σκέψη κυριάρχησαν οι
θεωρητικοί της προσφοράς.
Με λίγα λόγια, ενώ ο Κέινς στη «Γενική Θεωρία» του (1936) τόνιζε
το γεγονός ότι στις καπιταλιστικές οικονομίες της αγοράς η οικονομική
επέκταση ερχόταν πάντα αντιμέτωπη με προβλήματα αδυναμίας της ζήτησης,
τα οποία οφείλονταν κατά κύριο λόγο στην ανεπάρκεια των επενδυτικών
δαπανών ή στην επιθυμία για υπερβολική αποταμίευση (ή στην απαίτηση για
υπερβολικά επίπεδα κέρδους), στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι ιδέες
του Μίλτον Φρίντμαν και των διαδόχων του, τις οποίες συμμερίζονταν σε
μεγάλο βαθμό οι αυτοαποκαλούμενοι «νεοκεϊνσιανοί» οικονομολόγοι,
κατόρθωσαν να επιβάλλουν ένα είδος επιστροφής στην κλασική οικονομική
σκέψη του 19ου αιώνα για την οποία (σε μακροπρόθεσμο επίπεδο) ουσιαστικά
υπάρχουν μονάχα προβλήματα προσφοράς.

Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, οι δυσκολίες με τις οποίες βρίσκεται
αντιμέτωπη η οικονομική μεγέθυνση δεν οφείλονται στην ανεπάρκεια της
ζήτησης για τα παραγόμενα προϊόντα, αλλά στην ανεπάρκεια διαθέσιμων
πόρων οι οποίοι θα διατεθούν για την αύξηση της παραγωγής. Το γεγονός
ότι δεν διαθέτουμε αρκετή οικονομική ευημερία (η οποία μετριέται με
κριτήριο το ΑΕΠ) οφείλεται στο γεγονός, είτε ότι έχουμε έλλειψη
εργατικού δυναμικού (είτε σε αριθμό, είτε όσον αφορά την απαιτούμενη
κατάρτιση), είτε ότι έχουμε έλλειψη κεφαλαίων ή φυσικών πόρων, είτε...
ότι μας λείπει η απαιτούμενη τεχνική πρόοδος για να συνδυάσουμε όλους
αυτούς τους πόρους με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα έτσι ώστε να αυξηθεί
η παραγωγικότητα. Μέσα σε αυτό το «σύνολο των κούφιων ιδεών που
προβάλλονται με την ονομασία "οικονομία της προσφοράς"» (για να
ξαναθυμηθούμε την επιτυχημένη διατύπωση του Πολ Κρούγκμαν), η πλέον
παράδοξη ιδέα είναι χωρίς αμφιβολία εκείνη που αποδίδει ένα μέρος των
σημερινών προβλημάτων μας στην... έλλειψη εργατικού δυναμικού. Κι όμως,
αυτό ακριβώς κατόρθωσε η κυρίαρχη οικονομική σκέψη, να ερμηνεύσει την
ανεργία, όχι με την ύπαρξη πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, ούτε και με
την ανεπάρκεια της οικονομικής δραστηριότητας που οφείλεται στην
ασθενική ζήτηση, αλλά με την ανεπάρκεια του διαθέσιμου εργατικού
δυναμικού!

Σύμφωνα με αυτή τη λαμπρή διανοητική κατασκευή, εάν, κάποια
στιγμή, υπάρχουν μέσα στην οικονομία χέρια δίχως απασχόληση (τα οποία
δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχει ανεργία), αυτό συμβαίνει γιατί, στην
πραγματικότητα, δεν είναι διαθέσιμα να εργαστούν. Υποτίθεται δε ότι αυτό
το εργατικό δυναμικό ενθαρρύνεται να παραμείνει άπραγο από το σύνολο
των θεσμών του κοινωνικού κράτους οι οποίοι, είτε του επιτρέπουν να ζει
χωρίς να εργάζεται, είτε το παρακινούν σε υπερβολικές διεκδικήσεις και
το αποτρέπουν από το να δεχτεί τους μισθολογικούς όρους που οι εργοδότες
θεωρούν συμφέροντες. Υποτίθεται ότι οι εργαζόμενοι οχυρώνονται πίσω από
τους θεσμούς που προστατεύουν τη μισθωτή εργασία (συνδικάτα, επιδόματα
ανεργίας, επιδόματα προς τους φτωχούς, μειωμένα τιμολόγια των οργανισμών
κοινής ωφέλειας για τους άνεργους, ανάληψη της υγειονομικής τους
περίθαλψης από το κοινωνικό σύνολο, κ.λπ.) και σνομπάρουν τους
εργοδότες, οι οποίοι δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να τους προσφέρουν
αρκετά υψηλούς μισθούς έτσι ώστε να τους δελεάσουν όλους για να
εργαστούν... Αν έκαναν κάτι τέτοιο οι εργοδότες, θα κατέγραφαν ζημίες.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το γεγονός ότι υπάρχει ανεργία οφείλεται στο
ότι ο κόσμος δεν θέλει να δουλέψει: άρα, πρόκειται όντως για ζήτημα
προσφοράς ή «διαθεσιμότητας πόρων» όπως προτιμούν να λένε.

Είναι απίστευτο το πόσο ανθεκτική έχει αποδειχθεί αυτή η σκέψη
του 19ου αιώνα, κι απ' ό,τι φαίνεται δεν θα κατορθώσουμε να την
ξεφορτωθούμε εύκολα. Πράγματι, φαίνεται ότι η απότομη κατάρρευση της
ζήτησης που ακολούθησε τη χρηματοοικονομική κρίση και μας οδήγησε στην
πιο θεαματική ύφεση που βιώσαμε από τη δεκαετία του 1930 δεν ήταν αρκετή
για να ξαναβρεί τη χαμένη της λάμψη η «σκέψη της ζήτησης». Αντίθετα, η
Ευρώπη παγιδεύεται ακόμα περισσότερο μέσα σε μια πολιτική μισθολογικού
αποπληθωρισμού, αναγκάζοντας τους μισθωτούς της να βρίσκονται σε διαρκή
ανταγωνισμό με το σύνολο των εργαζομένων όλου του πλανήτη (ο Ντέιβιντ
Κάμερον, ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός στη Βρετανία, εξήγγειλε την
επανέναρξη των διαπραγματεύσεων της Ντόχα για τη φιλελευθεροποίηση του
παγκόσμιου εμπορίου στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου),
οργανώνοντας στο εσωτερικό των «συνόρων» της -γιατί δεν τολμούν να
χρησιμοποιήσουν αυτή τη λέξη- έναν ανταγωνισμό μισθολογικού κόστους
ανάμεσα στους εθνικούς χώρους που αναζητούν αγορές για να εξάγουν τα
προϊόντα τους. Επιπλέον, εδώ και μερικές εβδομάδες, η Ευρώπη οργανώνει
ένα διαγωνισμό δημοσιονομικής λιτότητας ανάμεσα στις χώρες-μέλη της...

Το δε «μεγάλο βραβείο» του διαγωνισμού θα απονέμεται σε εκείνες
τις χώρες στις οποίες η χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους θα γίνεται με
επιτόκια χαμηλότερα από τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών επιτοκίων (κι όπως
εύκολα καταλαβαίνει κανείς, θα πρόκειται για ένα παιχνίδι δίχως τέλος).

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τον παραλογισμό της θεωρίας της
προσφοράς, ας θέσουμε το ζήτημα με τον εξής τρόπο. Τι θα έλεγαν οι
ευρωπαίοι ηγέτες μας, αυτοί που ακούνε μονάχα τους οικονομολόγους που
συμμερίζονται την κυρίαρχη σκέψη, εάν το σύνολο των ευρωπαίων μισθωτών
έπαιρνε τα λόγια τους τοις μετρητοίς και -επιθυμώντας να συμπαραταχθεί
μαζί τους- άρχιζε να διαδηλώνει φωνάζοντας: «Συμφωνούμε με τη λιτότητα
και, για να αποδείξουμε την καλή μας θέληση, σας γνωστοποιούμε ότι
επιθυμούμε να παραταθεί το όριο για τη συνταξιοδότησή μας στα 70 έτη!
Καταλάβετέ μας, θέλουμε όλοι να δουλεύουμε μέχρι τα 70 μας...» Δεν είναι
δύσκολο να φανταστεί κανείς το εμβρόντητο ύφος όλων εκείνων που δεν
χάνουν ευκαιρία για να εγκωμιάσουν τη λιτότητα. Γιατί, έπειτα από ένα
-σύντομο αναμφίβολα- ρίγος χαράς, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πρόβλημα
της εξασφάλισης θέσεων εργασίας για όλους αυτούς τους μανιακούς της
δουλειάς.

Ξαφνικά, η προσφορά εργασίας θα αυξανόταν κατά 10% περίπου
μάλιστα, αυτή η προσφορά θα προστίθετο στην ήδη υπάρχουσα ανικανοποίητη
προσφορά εργασίας (δεδομένου ότι η ανεργία στην Ευρώπη ανέρχεται στο
10%). Ισως τότε να αναγκάζονταν να ομολογήσουν έντρομοι ότι η προσφορά
εργασίας δεν δημιουργεί θέσεις απασχόλησης, ακριβώς όπως το μάζεμα των
μανιταριών στο δάσος δεν προκαλεί το φύτρωμα περισσότερων μανιταριών.
Γιατί, πράγματι, η ποσότητα της δουλειάς δεν εξαρτάται από την προθυμία
κάποιων να εργαστούν, αλλά από τη ζήτηση προϊόντων από καταναλωτές που
μπορούν να πληρώσουν γι' αυτά, και από την παραγωγή αυτών των προϊόντων
από επιχειρήσεις που αναζητούν το κέρδος.

Τότε, μέσα σε μια στιγμή πνευματικής διαύγειας, αυτοί οι
οικονομολόγοι και οι πιστοί μαθητές τους που κηρύσσουν τη λιτότητα θα
συμφωνήσουν ότι είναι καιρός να φανταστούμε ένα σενάριο επιστροφής του
πληθωρισμού στην Ευρώπη. Τι καλά που θα ήταν αν κατορθώναμε να φτάσουμε
σε αυτό το σημείο! Τότε, θα είχε ήδη επιτευχθεί το δυσκολότερο μέρος του
εγχειρήματός μας: γιατί η ζήτηση για ένα παρόμοιο σενάριο θα προκαλούσε
σίγουρα την αντίστοιχη προσφορά!

Του Laurent Cordonnier
Από την Κυριακάτικη "Ε"

Επισκέπτης

Τί να πεί κανείς για την «σχιζοφρένεια» του καπιταλισμού ?

Εκτός όμως των σχιζοφρενεικών τάσεων το καπιταλιστικό σύστημα και οι ντόπιοι υπηρέτες του, διαθέτει και τεράστια υποκρισία, που υποθέτει ότι δέν θα προσεχθεί απο τον Ελληνικό λαό.

«Προς υπεράσπιση του ΠΑΜΕ στα λιμάνια

Γιατί δεν είναι του γούστου μας η ίδια κακόγουστη και συνεχώς επαναλαμβανόμενη Άρια από όλα τα έντυπα και τηλεοπτικά μέσα. Γιατί η έντεχνα διαμορφωμένη γνώμη της πλειοψηφίας μας κάνει καχύποπτους. Γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη γνώμη που ασπάζεται αβίαστα η πλειοψηφία γενικώς. Γιατί 9 στα 10 bestsellers είναι κακή λογοτεχνία. Γιατί δεν χρειάζεται να συμφωνούμε με όλες τις απόψεις και τακτικές του ΠΑΜΕ για να το αντιμετωπίζουμε με εντιμότητα. Γιατί το ΠΑΜΕ αποδεικνύεται ως το μοναδικό ανάχωμα στη λαίλαπα που σαρώνει αυτήν την εποχή τον τόπο. Γιατί η Δικαιοσύνη στην περίπτωση του ΠΑΜΕ κινείται με ταχύτητα φωτός ενώ με βατοπέδια, ομόλογα, ζήμενς, χρηματιστήρια κ.α. κινήθηκε με τον ρυθμό αγχωμένης διαβητικής χελώνας.
Δεν χτυπάμε, δεν συκοφαντούμε το ΠΑΜΕ στα λιμάνια, κρατάμε αρκετές επιφυλάξεις για ορισμένες τακτικές του στην ταλαιπωρία αθώων επιβατών, όμως βρίσκω περίεργο, φάλτσο και ύποπτο αυτή την εποχή στεντόρειες κραυγές του τύπου «πλήττεται ο τουρισμός μας» να καλύπτουν σε ένταση τους λυγμούς που βγαίνουν από τα σπλάχνα ενός βάρβαρου «Μνημονίου» που ισοπεδώνει τις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Ποιο από τα δύο απαξιώνει την αξιοπρέπεια εκατομμυρίων ανθρώπων, το αγωνιστικό πείσμα του ΠΑΜΕ και το «πλήττεται ο τουρισμός μας» ή κηδεμονία και τα μέτρα της «τρόικας». Διαλέγετε και παίρνετε, εσείς οι ορισμένοι Αριστεροί που καταδικάζετε το ΠΑΜΕ εντονότερα, με μεγαλύτερη ευκολία από τους υπόλοιπους που ούτως ή άλλως δεν θα έκαναν κάτι διαφορετικό…Είναι κρίμα να μην περιορίζεστε στην –νόμιμη κατά τα άλλα- κριτική σας προς τις τακτικές των ναυτεργατών του ΠΑΜΕ και να συντάσσεστε με τους κοινούς συκοφάντες που στηρίζουν όλο αυτό το σαθρό οικονομικό στερέωμα.»

(Απόσπασμα απο την όχι μόνο ενδιαφέρουσα οπτική αλλά και, κατα την γνώμη μου, απόλυτα σωστή άποψη του μπλογκ Ροίδη Εμμονές εδώ

Γιατί πράγματι, είναι δυνατόν να σκίζουμε τα ρούχα μας για την αντισυνταγματικότητα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ του (μέχρι και στην φυλάκα θέλουν κάποιοι να το στείλουν...) και να κλείνουμε τα μάτια σε αυτή την παράγραφο του μνημονίου που έσπευσε να υπογράψει η κυβέρνηση τσολάκογλου ?

«Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια – διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση».

Παράγραφος 11 του Παραρτήματος 4 του «Μνημονίου».

Μήπως όμως θάπρεπε να κλείσουμε τα μάτια χάριν της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού (που θίγεται απο τις πράξεις του ΠΑΜΕ και των ναυτεργατών) ενώ ταυτόχρονα κρατάμε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά στους εφοπλιστάδες που τάχα μου σκίζονται για το εθνικό συμφέρον ?????

«Τα κέρδη των πλοίων απαλλάσσονται πλήρως: 1. από οποιοδήποτε φόρο εισοδήματος 2. από κάθε φορολογία ή υπεραξία που μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε από την πώληση πλοίου, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης είτε από άλλη αιτία 3. από τον φόρο εισοδήματος (των καθαρών κερδών) ή μερισμάτων κάθε ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας που εκτός από τα πλοία έχει κι άλλες εκμεταλλεύσεις

Απαλλάσσονται από φόρο τα πλοία: 4. κατηγορίας Α που ναυπηγούνται στην Ελλάδα 5. κατηγορίας Α που υφίστανται επισκευές και οι δαπάνες καλύπτονται με εισαγωγή συναλλάγματος (μέχρι 50%) 6. κατηγορίας Β (κατά 2/3) τα νεώτερα των 20 ετών και τα 10-15 ετών (τα νηολογημένα σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους) 7. κατηγορίας Β καθώς και φορτηγά ηλικίας κάτω των 10 ετών 8. φορτηγά κάτω των 30 ετών 9. κατηγορίας Β που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα 10. κατηγορίας Α μικρότερα των 10 ετών 11. όλα τα κατηγορίας Α που εκτελούν δρομολόγια μεταξύ ελληνικών και ξένων λιμανιών αλλά και όλα που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα

Απαλλάσσονται επίσης:
12. από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα 13. το ίδιο ισχύει και για εισόδημα που δημιουργείται από εκμετάλλευση πλοίων και στο εξωτερικό και μάλιστα την απαλλαγή απολαμβάνουν και όλοι οι συνέταιροι και οι μέτοχοι 14. από κάθε τέλος και τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του ισχύοντος από το 1975 νόμου 15. από το φόρο κύκλου εργασιών και από τα τέλη κυκλοφορίας τα τουριστικά επαγγελματικά πλοία ή πλοιάρια και οι βενζινάκατοι επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης 16. από κάθε φόρο ή τέλος ή εισφορά το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές ελληνικών πλοιοκτητριών υπό ελληνική σημαία. Ακόμα και τα έγγραφα που συντάσσονται για τη διανομή κερδών, τα δάνεια και τις καταθέσεις, οι εγγραφές και τα δικαιολογητικά απαλλάσσονται από όλα τα παράβολα. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε όλοι τα παράβολα που πληρώνουμε για ένα απλό παπάκι ή τα παράβολα που πληρώνει ο μετανάστης για μια άδεια παραμονής.

Μειώνεται ο φόρος: 17. Στα πλοία Α και Β κατηγορίας που αργούν λόγω ελλείψεως εργασίας ή επισκευών ή άλλης αιτίας 18. κατά 50% σε πλοία και κρουαζιερόπλοια Α και Β κατηγορίας 19. κατά 60% σε επιβατικά πλοία, μηχανοκίνητα και ιστιοφόρα 20. κατά 75% στα αλιευτικά πλοία 21. κατά 50% στα Β κατηγορίας πλοία 10-20 ετών…»

(Απόσπασμα επίσης απο το πιό πάνω αναφερόμενο μπλόγκ)

Πιθανότατα όμως να χρειάζεται να υιοθετήσουμε την Παγκάλειο θεωρία περί κακού και διαβολεμένου ΚΚΕ, που επιθυμεί να αποκτήσει ένα νεκρό για να δοξαστεί (σημερινές δηλώσεις στο πρωινό του ΜΕΓΚΑ) ! Και επόμενα να πρέπει να καθήσουμε όλοι στα αυγά μας και να μήν απεργούμε ούτε και να διαδηλώνουμε για να μήν δοξαστεί το ΚΚΕ και να δοξάζονται οι αντιλαικοί μονόδρομοι του παν-κάλου και του τσολάκογλου!

Ε, λοιπόν εγώ αρνούμαι να συμπεριληφθώ στην κατηγορία του ηλίθιου που δέν καταλαβαίνει ότι πρέπει να στείλει το ΚΚΕ στον καιάδα για να διαπρέψουν ανενόχλητοι στην λαμογιά, την απατεωνιά, το μεγαλοκλέψιμο και το στραγγάλισμα οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος, οι μεγαλοεφοπλιστάδες και μεγαλοβιομήχανοι.

Οπως επίσης αρνούμαι να συμπεριληφθώ στην κατηγορία του ηλίθιου ξεχασιάρη, που δέν θυμάται καθόλου την προεκλογική συμπόρευση του τσολάκογλου στις απεργίες και διαδηλώσεις για τον νόμο Πετραλιά, ούτε και τις επανειλλημένες εκκλήσεις του πρός το ΚΚΕ για συμπόρευση και συνεργασία (πάλι προεκλογικά)!

Τότε ο Πάγκαλος και οι θεωρίες του πού ήταν ?

Τότε το ΚΚΕ ήταν καλό καγαθό και τώρα είναι προδοτικό ?

Οσες διαφωνίες και άν έχει κάποιος για την τακτική ή την στρατηγική του ΚΚΕ για ένα πράγμα δέν μπορεί να το κατηγορήσει : Για ψεύτη.

Το ΚΚΕ απο τα γενοφάσκεια του ποτέ δέν έκρυψε την αντικαπιταλιστική κοσμοθεωρεία του και βαδίζει, όπως αυτό νομίζει και φαντάζεται, πρός αυτή την οπτική.

Η κυβέρνηση τσολάκογλου όμως, που χρησιμοποίησε σοσιαλιστικές παρόλες που δέν πίστευε, μόνο και μόνο για να υποκλέψει την ψήφο του ελληνικού λαού, και μόλις βούτηξε την εξουσία έκανε τα ακριβώς αντίθετα, αυτή και μόνο αυτή είναι και ψεύτρα και κλέφτρα και αντισυνταγματική!

ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ........στον αγύριστο και ακόμα παραπέρα!

» Οι χρεωκοπημένοι τραγουδάνε ακόμα!
» ΝΤΟΡΑ : ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΣΧΕΤΟΥΣ (και όπου πιάσει)