ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ Α-ΛΑ Πα.Σο.Κ.

Στο site του Πα.Σο.Κ., υπό τον τίτλο : "Πράσινη Ανάπτυξη - Οι Προτάσεις | Κείμενο διαλόγου" βρήκα αυτό το κείμενο.
Τώρα τι κείμενο διαλόγου είναι αυτό;
Ας τον κάνουμε εμείς τον διάλογο :

"Ημ. Δημοσίευσης : 14/07/2009 12:00

31/3/2009
Καμπάνια, Περιβάλλον, Πράσινη ανάπτυξη
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να υιοθετήσουμε ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης για τη χώρα. Ένα πρότυπο ανάπτυξης που υπηρετεί τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες. Εμείς στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, θέτουμε ως πρώτη προτεραιότητα, αλλά και υποχρέωσή μας να οδηγήσουμε τη χώρα με ασφάλεια μέσα από τις προκλήσεις του 21ου αιώνα και να εξασφαλίσουμε σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα καλύτερες συνθήκες ζωής και δημιουργίας.

Κεφάλαιο 1 | Η κατάσταση σήμερα

Η διεθνής και η ελληνική πραγματικότητα
1.Η παγκόσμια κρίση

2.Η μεγάλη πρόκληση της κλιματικής αλλαγής

3.Οι μεγάλες αλήθειες για την Ελλάδα
Το νέο αναπτυξιακό πρότυπο
Η ανάγκη για ολοκληρωμένες λύσεις
Οι τρεις μεγάλες προγραμματικές προτεραιότητες
Κεφάλαιο 2 | Τρεις μεγάλες προτεραιότητες

Κλίμα και ενέργεια - Οι προτάσεις μας
1.ΑΠΕ

2.Εξοικονόμηση

3.Συμπαραγωγή

4.Υπόλοιποι ενεργειακοί τομείς

Αναδιάρθρωση στους παραγωγικούς τομείς Οι προτάσεις μας
1.Γεωργία

2.Αλιεία

3.Τουρισμός

4.Πολιτισμός

5.Πράσινη επιχειρηματικότητα - Μεταποίηση και τριτογενής τομέας
Οικονομία στους φυσικούς πόρους και πράσινες υποδομές – Οι προτάσεις μας
1.Νερά
2.Προστατευόμενες περιοχές
3.Δάση
4.Απορρίμματα
5.Μεταφορές – Ακτοπλοΐα
6.Δομημένο περιβάλλον

Κεφάλαιο 3 | Πολιτικές και εργαλεία

Οι πολιτικές και τα οικονομικά εργαλεία για τη μετάβαση στο πράσινο αναπτυξιακό πρότυπο Οι προτάσεις μας
1.Αναδιανομή
2.Περιβαλλοντικές πολιτικές και οικονομικά εργαλεία

Το ΕΣΠΑ ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης
Νέα θεσμική οργάνωση και αποκεντρωμένος τρόπος παραγωγής, διαχείρισης, χρήσης και προστασίας των φυσικών πόρων – Οι προτάσεις μας
Κινητοποίηση του κόσμου. Το κοινωνικό μας κεφάλαιο για να πετύχουμε την στροφή στο πρά σινο αναπτυξιακό πρότυπο – Οι προτάσεις μας
Κεφάλαιο 4 | Η ευθύνη μας

Καλύτερες επιλογές από κράτος, επιχειρήσεις, πολίτες
Το κόστος της μη δράσης"

Θέμα: Μια πρώτη κριτική Τρι Ιουλ 14, 2009 3:24 pm

Για να αρχίσουμε λοιπόν ... .
Πρώτα από όλα η χάραξη αξόνων δεν μπορεί να αποτελέσει κείμενο διαλόγου ... .
Αλλά ας πούμε ότι αποτελεί ... και ας βάλουμε τα λιθαράκια μας και τα καρφάκια μας.

Παρατηρώ τα ακόλουθα:
α) Τέτοιο πρόγραμμα έχει και η Ν.Δ.
β) Διαχειριστική πολιτική λογική. Αυτοί που χάραξαν τους άξονες είναι δεξιοί. Να μας ρωτούσαν πρώτα για τους άξονες και τις κεντρικές πολιτικές επιλογές. Θα τους στοίχιζε λιγότερο ... .
γ) Η ΔΕΗ είναι απούσα !!!
δ) Οι «συμπαραγωγές» - συμπράξεις καταδεικνύουν σε ποιούς θα ανήκει στην πραγματικότητα και ποιοί μπαίνουν έντονα στο παιχνίδι ... .
ε) Καμία σοσιαλιστική προοπτική, κανένα κοινωνικό πλάτεμα της παραγωγικής βάσης, η ενέργεια θα ανήκει πλέον στις ολιγαρχίες.
Στ) Ένα αποκαλυπτικό τρίπτυχο (γράφει): «Καλύτερες επιλογές από κράτος, επιχειρήσεις, πολίτες» . Δεν έχουμε κράτος και πολίτες έχουμε ανάμεσα και τις «επιχειρήσεις» … .
ζ) Καμία επιστημονική ή πολιτική τεκμηρίωση των επιμέρους θεμάτων … . Αντι να ζωγραφίζει το κίνημα, πετάει ένα χαρτί και αφήνει τους επιχειρηματίες να κάνουν ό,τι θέλουν στον «βωμό της πράσινης ανάπτυξης».

Αποδεικνύεται (δυστυχώς) για μία ακόμα φορά ότι αυτοί που χαράζουν τις πολιτικές στο Πα.Σο.Κ. είναι για πράσινα κλάματα. Μιζέρια, τεράστια μιζέρια, απουσία πολιτικής και ιδεών, απουσία κάθε έννοιας σοσιαλισμού και ριζοσπαστικότητας.
Αυτή την «ανάπτυξη» δεν την θέλω, δεν την μπορώ …
Πράσινη ανάπτυξη και τρίχες κατσαρές !!!

Το περιβάλλον ... δεν είναι παράμετρος και ο όρος είναι άστοχος ... το "περιβάλλον" είναι μία ολότητα η οποία μας συμπεριλαμβάνει ... άρα δεν μας περιβάλλει, αλλά μας καθορίζει ήτοι φύση ... .
Η τακτική του καπιταλισμού να κερδίζει από την εκμετάλλευση - κλοπή της φύσης είναι γνωστή. Αντί να πληρώσουν στις κοινωνίες τα σπασμένα της κλοπής, τις καλούν να τους συνδράμουν στην κατοχή της φύσης από τις ολιγαρχίες, με έξοδά τους.
Η φύση για όλους, είναι ένα καλός στόχος για τον σοσιαλισμό, αλλά ζητούνται σοσιαλιστές ... .

Το θέμα γίνεται άκρως ενδιαφέρον και μας προκαλεί να ενσκήψουμε στη σοβαρότητα του ένεκα των δύο λέξεων –προκλήσεων που εμπεριέχει και που σε πολλές περιπτώσεις λόγω άγνοιας και ΠΟΛΥΧΡΗΣΙΑΣ από οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο πολιτικάντη η πολιτικό, παραπλανούν τον πολίτη

Είναι οι λέξεις «πράσινη» και «ανάπτυξη». Όχι απαγορευτικές χρήσης απο οιονδήποτε ,αλλα ικανές να στοχοποιήσουν το Πα.Σο.Κ. λόγω χρώματος ,αλλά κάνοντας ταυτόχρονα συμμέτοχους-οραματιστές αυτής της προσπάθειας ακόμη και τους δεξιούς. Από το new deal των Αμερικάνων, τις καλές προθέσεις της ΕΟΚ επι του θέματος μέχρι τα άρθρα του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Economist ( για τις πράσινες επενδύσεις , την πράσινη καινοτομία κ.ο.κ.) και ειδικότερα με τις προσεγγίσεις των συντηρητικών σε ένα θέμα ιδιαίτερα ελκυστικό , ήπιο ,χωρίς ιδιαίτερες ρήξεις και ανατροπές-και γιαυτό τραβηχτικό-που αναγκάζουν στο τέλος τις λέξεις και τις έννοιες να σωριάζονται στο έδαφος βιασμένες, αιμόφυρτες και δολοφονημένες από ανθρώπους της συντήρησης ,που δεν θα έπρεπε να τις μεταχειρίζονται.

Μεσα σε ολο αυτό το συρφετό των αναλύσεων , ας μη θεωρήσουμε κατ αρχή ως πανάκεια την πράσινη ανάπτυξη και ας δούμε τι είναι αυτό που προτείνει το κόμμα και που –πρωτίστως-θα το κάνει να διαφέρουν οι θέσεις του από τον ΣΥΡΙΖΑ η τους Οικολόγους και κυρίως να το καταλάβει ο απλός κόσμος.

Εχουμε άλλωστε ξαναπεί ότι δεν μένουμε στις διαπιστώσεις και στα ευχολόγια. Το θέμα είναι οι προτάσεις και οι προοπτικές-συγκεκριμένες- υλοποίησης τους

Τι διαπιστώνεται κατά την ταπεινή μου γνώμη απο όλα αυτά?
Ότι κάτι "πιασάρικο" θέλουν να πούν αλλα δεν μας τα λένε καλά γιατί τα ίδια και ίσως και παραπάνω θα μπορούσε να μας πεί και η ΝΔ. Κανένας δεν θα διαφωνήσει ούτε για το περιβάλλον και τη σημασία του ούτε για τη στρεβλή οικονομική ανάπτυξη της χώρας .Αν πράσινη ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας σε τομείς που είναι το μέλλον της χώρας, όπως οι κατασκευές, οι μεταφορές, ο τουρισμός, τα γεωργικά μας προιόντα, την καθαρή ενέργεια, τις νέες τεχνολογίες και τον πολιτισμό πως ΤΕΛΙΚΑ εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα και η ευημερία της κοινωνίας μας ?

Αν όπως είπε ο Προεδρος « η κρίση αποτελεί ευκαιρία για την ανατροπή ενός αναπτυξιακού μοντέλου, που, όπως είπε, πνέει τα λοίσθια και οτι «Πρέπει να πούμε τέρμα στο κράτος – θεατή, που παραδίδει κάθε δημόσιο αγαθό βορά στην κερδοσκοπία, να προχωρήσουμε προς μία ανάπτυξη, που βάζει όρια στη βουλιμία της άναρχης αγοράς και έχει ως επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας και του περιβάλλοντος» θα ήθελα να μάθω τον τρόπο με τον οποίο η πράσινη ανάπτυξη είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για αλλαγή του σημερινού ελληνικού κράτους από τον πελατειακό στον πράσινο σχεδιασμό, στη συμμετοχική παραγωγή ενέργειας, στη συμμετοχική οικονομία και δημοκρατία.»

Η μετάβαση κατά το Πα.Σο.Κ. στο πράσινο αναπτυξιακό πρότυπο θα γίνει με οικονομικά και θεσμικά εργαλεία, όπως η πράσινη φορολογική μεταρρύθμιση με ισχυρή δημόσια επένδυση στην έρευνα, την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, με τη δημιουργία του «Πράσινου Ταμείου» και τη συμμετοχή του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, που θα χρηματοδοτεί τη βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος.
Δεν είναι λίγο συγκεχυμένες οι παραπάνω θέσεις?

Πως θεωρούν σαν βασικό εργαλείο ανάπτυξης το ΕΣΠΑ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς) όταν αυτό έτσι ή αλλιώς αποτελεί το έγγραφο αναφοράς για τον προγραμματισμό των Ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εθνικό επίπεδο για την περίοδο 2007-2013 ? και τι θα αλλάξουν πάνω σε αυτό , όταν οι βασικοί αξονες του ψηφίστηκαν στο Ευρ. Συμβούλιο το 2005 στη βάση των προδιαγραφών - περιορισμών των νέων Κανονισμών και προέκυψε με βάση τις αναπτυξιακές ανάγκες ανά τομέα και Περιφέρεια στην επόμενη περίοδο, συνεκτιμώντας τις ανάγκες ολοκλήρωσης των συνεχιζόμενων έργων της προηγούμενης περιόδου και τις απαιτήσεις για δράσεις που εξυπηρετούν τη Στρατηγική της Λισσαβώνας οπου καθορίσθηκαν οι Στρατηγικές Κατευθυντήριες Γραμμές

Το ΕΣΠΑ σαν βασικό εργαλείο ανάπτυξης το θεωρεί και η ΝΔ και γιαυτό άρχισε την προδημοσίευση των κοινοτικών προγραμμάτων

Εν ολίγοις: Η προχειρότητα και αοριστολογία σε όλο της το μεγαλείο

Να προσθέσω ότι στο site του Πα.Σο.Κ. υπάρχει και η θετική τοποθέτηση του Στ. Δήμα (γνωστού πολιτικού της Ν.Δ. και νυν επιτρόπου της αυτοκρατορίας) για πράσινη ανάπτυξη του Πα.Σο.Κ..
Εάν υπήρχε ίχνος σοσιαλισμού στην πρόταση ο Δήμας πιστεύω πως θα ήταν απέναντι ... .

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ

Η θεωρία των βιοτικών αναγκών είναι θεωρία της φύσης. Διαλαμβάνει την φύση και τους νόμους της ως τους κεντρικούς νόμους που καθορίζουν και την ανθρώπινη ύπαρξη.
Για την θεωρία των βιοτικών αναγκών ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της φύσης και ορίζεται από τους φυσικούς νόμους . Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και για τον λόγο αυτό η έννοια περιβάλλον (αυτή δηλαδή που ουσιαστικά και ασυναίσθητα πολλές φορές διαχωρίζει τον άνθρωπο από την φύση) είναι άχρηστη και καταδεικνύει αρνητικούς βλακώδεις και εξωπραγματικούς διαχωρισμούς. Μιλάμε για το «περιβάλλον» και η έννοια καταδεικνύει την πεποίθηση ότι άλλη είναι η φύση του ανθρώπου, αυτή στην οποία βιώνει και ενεργεί και κάτι διαφορετικό και διακριτό είναι το «περιβάλλον». Η διάκριση αυτή είναι κλασσική στον άνθρωπο της πόλης και έχει άμεση σχέση με τις δομές του καπιταλισμού και της αγοράς του.
Ας αφήσουμε όμως την βλακώδη παραφροσύνη του καπιταλισμού για να επιστρέψουμε στον βιοτισμό. Είναι ευνόητο ότι η φύση αποτελεί ένα αναπόσπαστο σύνολο ακόμα και ένα σύστημα νόμων και δυνάμεων. Κομμάτι της και εξαρτώμενο αυτής είναι ο άνθρωπος. Η επινόηση μηχανισμών που αφορούν την φύση δεν έφερε καμία νίκη στον άνθρωπο και μάλιστα οριστική … ο δρόμος είναι μακρύς. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει την φύση, απλά μπορεί να ελέγχει μερικές από τις συνέπειες της ενέργειας, που ενυπάρχει σε αυτή και να αξιοποιεί προς όφελός του άλλες. Αυτό δεν σημαίνει ότι διαχωρίζεται από τη φύση, ότι αποτελεί μία ετερότητα σε σχέση με αυτή. Η φύση πολυποίκιλα τον ελέγχει και τον καθορίζει καθώς ως έμβιο ον υπακούει αδήριτα σε όλους τους φυσικούς νόμους της οντότητάς του. Η φύση είναι το μεγαλύτερο «κράτος» για τον άνθρωπο, είναι αυτή που καθορίζει την ζωή του μέσα από τους νόμους της.
Ας πάμε λοιπόν στο επόμενο στάδιο της κοινωνικής διάρθρωσης: την πολιτική για την φύση στο μέρος που ο άνθρωπος μπορεί να χαράξει τέτοιες πολιτικές.
Η υπάρχουσα κατάσταση είναι γνωστή σε όλους και καθορίζεται από τις παραγωγικές λογικές του καπιταλισμού και των καπιταλιστών. Η φύση και ο άνθρωπος μαζί είναι για τους καπιταλιστές αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Η λειτουργία και η ιδεολογία είναι σαφής και δεδομένη: εκμετάλλευση των πάντων, εκμετάλλευση ανθρώπου (και της φύσης του) από άνθρωπο. Ισως επειδή η φύση δεν έχει στόμα να μιλήσει άμεσα, επειδή δεν της αναγνωρίζονται δικαιώματα ούτε ικανότητα δικαίου και δεν έχει χέρια για να πνίξει άμεσα μερικούς, ούτε μπορεί να διαχωρίσει ανάμεσα σε καλούς και κακούς, κατέστη ιδιαίτερα πρόσφορη για εκμετάλλευση.
Εδώ η θεωρία των βιοτικών αναγκών μπορεί να προσφέρει την τομή της αλήθειας: Ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει της φύσης αξιοποιώντας τις δυνατότητές, της εφόσον η χρήση αυτή γίνεται για την κάλυψη βιοτικών του αναγκών και μόνο. Τα υπόλοιπα είναι καταστροφικά, όπως καταστροφική πολύπλευρα είναι και η υπερεκμετάλλευση αυτής. Είναι καταστροφική η κατανάλωση οξυγόνου και φυσικών πόρων για να παράγονται βιομηχανικά σκουπίδια που δεν καλύπτουν βιοτικές ανάγκες. Είναι καταστροφική η ξύλευση των δασών για να παράγεται χαρτί ή η εκχέρσωσή τους για να παράγονται βιομηχανικά προϊόντα ή να δημιουργούνται τεράστιες ιδιοκτησίες. Η πολιτική θέση είναι σαφής: η φύση είμαστε όλοι μας, η φύση ανήκει σε όλους εξίσου. Κατά συνέπεια η φύση δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά.
Η πρακτική της πολιτικής οικονομίας του βιοτισμού είναι επίσης σαφής: παράγω τις βιοτικές μου ανάγκες και τις παράγω με τον τρόπο αυτό που δεν επιβαρύνει καθόλου την φύση σε οποιοδήποτε επίπεδο. Εάν δεν έχω ως ανθρωπότητα αυτές τις τεχνικές προσπαθώ να τις ανακαλύψω και μέχρι τότε δεν παράγω ή παράγω όσο λιγότερο μπορώ για να μπορέσω να κληροδοτήσω στις επόμενες γενιές ένα βιώσιμο πλανήτη. Οι παραπάνω τεχνικές και δεξιότητες δεν ανήκουν επίσης σε κανένα ξεχωριστά, αλλά, αφού αφορούν την φύση ανήκουν επίσης σε όλη την ανθρωπότητα.
Οι βλακοπαράφρονες του καπιταλισμού, τα ζώα των υψηλών βαθμίδων της άθλιας πυραμίδας, υποστηρίζουν ότι με την βιοτεχνολογία μπορούμε να ξεπεράσουμε την φύση. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να επιταχύνουν ή να διαστρέφουν την εξέλιξη των οντοτήτων που συναπαρτίζουν την φύση. Δεν είμαι δαρβινιστής, αλλά είναι βέβαιο ότι μέσα στην γήινη σφαίρα λειτουργούν κανόνες εξέλιξης των ειδών, αλλά και των ίδιων των φυσικών δυνάμεων. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε με τα αισθητήριά μας και την μέχρι σήμερα γνώση μας το σύνολο της λειτουργικής και οντολογικής υπόστασης του πλανήτη, ούτε καν τον μηχανισμό του, τις δυνάμεις τις και τις αιτίες δημιουργίας τους, πάρα μόνο αρκούμαστε σε χονδροειδείς διαπιστώσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ποια εξελικτική διαστροφή και εξέλιξη θα προκαλέσουν τα προϊόντα της βιοτεχνολογίας, ποια θα είναι η «αντίδραση» στο σύστημα δυνάμεων που ονομάζεται φύση. Μέλημα των παραγωγών βιοτεχνολογίας δεν είναι βέβαια η κάλυψη βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, αυτό είναι το μέσο που τους οδηγεί στο κέρδος και στην κυριαρχία επ’ αυτών και την εκμετάλλευσή τους. Κανείς δεν γνωρίζει, εάν μετά από χρόνια καλλιέργειας μεταλλαγμένων φυτών δεν θα αναπτυχθούν «χαλύβδινα ανίκητα όντα», κανείς δεν γνωρίζει πως τα υπάρχοντα όντα συμβάλλουν στην διατήρηση της ζωής και στην συγκράτηση φυσικών δυνάμεων, κανείς δεν έχει συλλάβει καν την δύναμη της εντροπίας ή την δύναμη εξέλιξης των μεταλλαγμένων οντοτήτων. Κάποιοι έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα τεράστιο και μη δυνάμενο να ελεγχθεί πείραμα, βλάκες του καπιταλισμού που δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν να συλλάβουν, ούτε νοιάζονται για τις συνέπειες. Η παραφροσύνη τους πρέπει να ελεγχθεί και να εκμηδενιστεί μαζί με τους ίδιους. Ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες δημιουργώντας τεχνητές βιοτικές ανάγκες για να τις καλύψουν μέσα από την ματαιοδοξία της πυραμίδας και των ορισμών της.
Δεν είμαι οπαδός του πρωτογονισμού, δεν είμαι πριμιτιβιστής, το αντίθετο, αλλά αυτό το αντίθετο ορίζεται από τον σεβασμό στην φύση, από την αντίληψη ότι είμαστε κομμάτια της και δεν μπορούμε να την παραδώσουμε προς εκμετάλλευση σε κανένα γιατί έτσι την χάνουμε και χάνουμε την ίδια την ζωή μας και κανείς δεν θα μας συγχωρήσει για αυτό.
Ας διαφύγουμε λοιπόν από την βλακώδη καπιταλιστική λογική και ας χτίσουμε το μέλλον μας μέσα από την φύση μας.

H έννοια της πράσινης ανάπτυξης εσχάτως βιάζεται ποικιλοτρόπως "κατα συρροήν και κατ εξακολούθησιν " ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ (βεβαίως και δεν εννοώ τους παρόντες )

Σήμερα άκουγα κάποιο μεγαλοτραπεζίτη που θέλοντας να διαφημίσει το μαγαζί του πουλώντας δάνεια για τα φωτοβολταϊκά μας μιλούσε κι εκείνος για την πράσινη ανάπτυξη !!!!

Οπως βλέπετε "βρήκαμε παπά να θάψουμε καμιά δεκαριά" κι οταν ολοι καπηλεύονται έννοιες και ιδέες προς ίδιον συμφέρον έκαστος για ενα θέμα πολυποίκιλο και πολυσήμαντο που θα έπρεπε να στηρίζεται σε δημοκρατικές ιδέες και συμμετοχή και οχι σε αοριστολογίες , τό μόνο που έχω να κάνω είναι να πάψω να συζητάω τις προτάσεις τους αφού στην πορεία του δείχνει να εκφυλίζεται .

Το μέλλον θα το κτίσουμε μόνοι μας σύντροφοι και οχι με την καπιταλιστική λογική οπως λέει κι ο φίλος μας ο Δημήτρης πιό πάνω

Το ζήτημα είναι ότι πατεντάρουν στην κοινωνία τον τίτλο ... έτσι ο κόσμος θα αρχίσει να ακούει πράσινη ανάπτυξη και να τρέχει σε αντίθετη κατεύθυνση ... .

Επισκέπτης

Nα σκεφτεις οτι εγω αρχισα να κοβω χορτα!!!!!

Αμα τα βράσεις πάρε με τηλέφωνο να έλθω να πεθάνουμε μαζί.

Επισκέπτης

Tωρα ειναι καλοκαιρακι ενταξει,τον χειμωνα ομως που ολα μαραινονται πως θα εχουμε την πρασινη αναπτυξη??

Κι ομως πράσινη ανάπτυξη υπο προυποθέσεις (π.χ. διαρκούντος του καύσωνα ) μπορεί να υπάρξει.

Στην άνοδο των πωλήσεων της Heineken...

Πιάσε δυο πράσινες για αρχή μάστορα!!!!!!!!! drunken

Επισκέπτης

Δεν βλέπω να ειστε σοβαροί

Επισκέπτης

Και εσυ τι εισαι σαν επισκεπτης...ελεγκτης σοβαροφανειας?????????

Πέρκο η τεχνολογία σε ξεπέρασε.
Υπάρχει ρουφιανομηχανισμός ... .

Επισκέπτης

Δεν βλεπω να εισαι σοβαρος!!!!!

Χαίρομαι που λειτουργεί γενικώς τόσο καλά το σύστημα χάριν της τεχνολογίας που μας έχει ξεπεράσει προ πολλού και μέσω του μηχανισμού αυτής.

Ειναι και μια ευκαιρία, ενα τέστ να άποκαλυφθεί η σοβαρότης μας χωρίς έωλα επιχειρήματα (και η δική μας σοβαρότης ...και της τεχνολογίας ..βεβαίως..βεβαίως)

Καλό και δροσερό Σ/Κ .Ελπίζω ο Αίολος να σας ανοίξει τους δροσερούς ασκούς του ..

Κι αφήστε την πράσινη ανάπτυξη να περιμένει..

Επισκέπτης

Καλο Σ/Κ Γιωργο και σε εσενα,αλλα μεταξυ μας δεν εισαι και εσυ καθολου σοβαρος!!!

ΝΑΙ "μεταξύ μας" Γιάννη ομολογώ τώρα που το ξαναβλέπω και το ξανασκέπτομαι δεν είμαι καθόλου σοβαρός.

[b]Για να θυμηθούμε και τον Καβάφη (καμία σχέση με τον Καντάφι!!!)[/b]
[ Το ξέρω που για να επιτύχει κανείς ]

Σημειώματα ποιητικής και ηθικής

Tο ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Kαι όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα.
Aς εξηγηθώ καλλίτερα. Mε αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης· δηλ. 1/2 ώρα, ή μια ώρα, ή δυο ή 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα.
Άλλως, με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging).
Aλλά δεν κάμνει.
Δυσκολεύει τες δουλειές.
Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Aυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Mούτρα, σέρια ζωωδώς· πού να αστειευθούν· αφού δεν καταλαμβάνουν. Tα σέρ[ι]α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γιαυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.
O αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν.
Γι’ αυτό κ’ εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Hύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου. Eσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.
(Γ.Π. Σαββίδης, «Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής», Μικρά Καβαφικά, Β´, Ερμής, 1987)

Καλά, μην το παίρνεις και τόσο ΣΟΒΑΡΑ !!!! (χαχαχα)

να τους πεις οτι ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ , υπαρχει "πρασινος" / "οικολογικος" τροπος ζωης και λειτουργιας της κοινωνιας ...

ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ,, για ποιον ρε παλικαρια ? για τους κολλητους σας παλι ? για τους βιομηχανους ? για ποιον ??? εαν ΘΕΤΕ να ειστε ΤΙΜΙΟΙ , ΠΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΕΡΔΟΣ , για νας καταλαβαινει και ο κοσμος ...

οσο αφορα το πασοκ , που για μενα λιγες ειναι η μερες του (οσο αφορα την δικη μου υποστηριξη) εχει εναν μονοδρομο , που εαν θελει την ψηφο μου θα πρεπει

α) επιδοτηση εως και 100% την εγκατασταση φωτοβολταϊκων , ανεμογενητριων και αλλων εναλακτικων πηγων ενεργειας , κλιμακοτα αναλογα με το εισοδημα του πολιτη
100% για εισοδημα εως 12.000
80% για εισοδημα εως 20.000
60% για εισοδημα εως 30.000
50% για εισοδημα εως 50.000
και απο εκει και πανω ΚΑΘΟΛΟΥ , λεφτα εχουν

β) να κοψει τις μλκιες περι επιδοτησης απο την δεη που ΑΓΟΡΑΖΕΙ ακριβα και ΠΟΥΛΑ φτηνα , εκτος εαν θελουν να την κλεισουν , πραγμα καθολου απιθανο λογω της μλκιας που κουβαλαν

γ) επιδοτηη ή δημιουργια κρατικου εργοστασιου παραγωγης ηλεκτρονικων οχηματων σε συνεργασια με toyoya ή honda που ειναι ΤΟΠ στον κλαδο, αντικατασταση του στολου ολων των δημοσιων συγκοινωνιων

και πολλα αλλα που βαριεμαι να γραφω ... και ολα αυτα ως ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ και οχι αναπτυξη και κουραφεξαλα...

Ο καπιταλισμός έχει κατηγορηθεί ως το σύστημα που "εκμεταλλεύεται" την φύση δι' ίδιον όφελος.

Η θεώρηση αυτή είναι κατά την γνώμη μου λάθος.

Και ο απλός άνθρωπος "εκμεταλλεύεται" την φύση δι' ίδιον όφελος.

Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι κομμάτι της φύσης, είναι μέρος της και δεν μπορεί αυτό να αποτελεί στοιχείο οποιασδήποτε έννοιας «εκμετάλλευσης». Ο άνθρωπος ζει μέσα στην φύση, όπως κάθε ζωικό είδος. Εκτός εάν κάποιοι θεωρούν εκμετάλλευση το γεγονός ότι αναπνέουμε οξυγόνο, τρεφόμαστε με φυτά και κρέας, αφοδεύουμε κλπ... δηλ. κάνουμε ό,τι κάνουν όλα τα άλλα θηλαστικά και είδη ζωής εν γένει στην φύση. Είναι δεδομένο ότι οι πιο πάνω λειτουργίες αποτελούν εξυπηρέτηση της φύσης, αφού πλαστήκαμε ώστε να έχουμε αυτές τις βιοτικές ανάγκες.

Ο καπιταλισμός κάνει στην πραγματικότητα κάτι άλλο: εκμεταλλεύεται τις ανθρώπινες ανάγκες παράγοντας "αξίες" και "υπεραξίες" και βλέπει τα αγαθά υπό την θεώρηση αυτή και μόνο. Στην τύφλωση αυτή της «αξιακής» θεώρησης των πάντων, καταπατά ή αδιαφορεί για τα δεδομένα της φύσης και δεν εννοεί τις αυθύπαρκτες φυσικές αξίες, διότι αυτές δεν υπάρχουν για αυτόν.

Για τον καπιταλισμό είμαστε εργατοώρες, αποδοτικότητα, κόστος εργασίας, κέρδος, καταναλωτές, αξίες, πελάτες και χίλια δύο άλλα που ακούτε από τους εκφραστές του και έχουν όλα «αξιακό» περιεχόμενο και θεώρηση.

Ανθρωποι πάντως με την βιολογική έννοια και κομμάτια της φύσης δεν είμαστε για αυτούς. Ισως να είμαστε κομμάτια του καπιταλιστικού συστήματος, εξαρτήματα και γρανάζια, υποζύγια και σφάγια, όμως ανθρώπινα όντα με την πραγματική έννοια του όρου, δεν είμαστε.

Ο καπιταλισμός λοιπόν "αξιοποιεί" την φύση (με όλα τα είδη που βιώνουν σε αυτή) με ένα όφελος, που διανέμεται αντίστοιχα με την μορφή της πυραμίδας που ο ίδιος πάντοτε έχει. Αυτό κάνει: μόνο "αξιοποιεί", δηλ. λογίζει τα πάντα ως "αξίες" με οικονομικό περιεχόμενο ή αντίκρυσμα. Αντίστοιχα, ο καπιταλισμός κατανέμει τις ζημίες από την αξιοποίηση στην πυραμίδα του κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο από τον τρόπο με τον οποίο κατανέμει το "όφελος".

Την επιβάρυνση, τις ζημίες της "αξιοποίησης" τις πληρώνουν περισσότερο και πάντα όσοι πολλοί βρίσκονται στην βάση της πυραμίδας. Οι ευρισκόμενοι στην ανώτερη βαθμίδα της πυραμίδας έχουν τους τρόπους να αποφεύγουν την "εγκληματική μπόχα", που οι ίδιοι προκαλούν "αξιοποιώντας" την φύση. Όταν μάλιστα οι συνεκτικοί αρμοί της πυραμίδας : η εξουσία και οι νόμοι της, λειτουργούν για να «τιμωρήσουν» κάποιες ακρότητες, που προκύπτουν από την αδιαφορία της «αξιοποίησης» (δεν αναφέρομαι καθόλου στο παρόν στον μηχανισμό δημιουργίας των νόμων και στην επάρκεια τους, ούτε καν στον σκοπό τους, διότι οι νόμοι π.χ. απλώς μπορούν να ρυθμίζουν τους κανόνες μεταξύ των «αξιοποιούντων» και τίποτα περισσότερο ), όταν π.χ. κάποιος καταλαμβάνεται να ρίχνει τοξικά απόβλητα στα ποτάμια για να μην χρεωθεί το κόστος άλλης επεξεργασίας τους, τότε και πάλι μετακυλύουν το κόστος λειτουργίας των κανόνων, των θεσμών στην κοινωνία της πυραμίδας, ανεβάζοντας τις «αξίες» και τις «υπεραξίες» στην διαδικασία «αξιοποίησης» που αυτοί κάνουν. Μάλιστα, η ανάγκη, η βιοτική ανάγκη αποφυγής των συνεπειών από τις ζημιές, κάνει τους ανθρώπους ολοένα και περισσότερο εξαρτώμενους από το σύστημα: π.χ. θέτω τον εαυτό μου ως αντικείμενο εξάρτησης και περαιτέρω εκμετάλλευσης για να πάρω ένα σπίτι σε περιοχή με καλύτερες συνθήκες από πλευράς μόλυνσης για να μεγαλώσουν σε καλύτερο περιβάλλον τα παιδιά μου κλπ. .

Εχω γράψει ότι πρέπει να καταργήσουμε τις «αξίες» και τις «υπεραξίες» πάνω στα αγαθά και να συνδέσουμε τα αγαθά απευθείας με τον άνθρωπο. Αυτό είναι ένα από τα κεντρικά ζητούμενα της κοσμοθεωρίας μου, της θεωρίας των βιοτικών αναγκών. Η ανάλυση της παραπάνω παραγράφου μπορεί να αποτελέσει για κάποιους σοβαρό ερέθισμα για να εννοήσουν το τι συμβαίνει και οπωσδήποτε εξηγεί πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Για εμένα θέτει κάτι περισσότερο, την αναγκαιότητα κατάργησης του καπιταλισμού και όλων των «αξιοποιητικών» συστημάτων που προηγούνται χρονικά αυτού και πιθανόν να τον συνεχίσουν ή να τον αντικαταστήσουν.

Είπαμε και είδαμε, ότι ο καπιταλιστής κατά την διαδικασία «αξιοποίησης» της φύσης και των όντων της, αδιαφορεί στην πραγματικότητα για αυτή και ενδιαφέρεται μόνο για τις «αξίες» και «υπεραξίες» που μπορεί να παράγει από αυτή. Ο καπιταλιστής και ο καπιταλισμός γνωρίζει μόνο δύο έννοιες (οι οποίες στηρίζονται άμεσα στις «αξίες» του και προέρχονται από αυτές) είναι οι έννοιες του «κέρδους» το + και το αρνητικό αντιστοιχό της η έννοια της «ζημίας», το - .

Οι δύο αυτές έννοιες μεταφράζονται στον εγκέφαλο του καπιταλιστή πάντοτε σε «αξίες», διότι αυτές και μόνο διατρέχουν το σύστημα λειτουργίας του.

Ο γνωστός σε όλους πραγματικός σκοπός του καπιταλιστή είναι να μεγιστοποιήσει την συσσώρευση και νόσφιση «αξιών», δηλ. το κέρδος, να συγκεντρώσει συνεπώς για το εαυτό του όσο το δυνατόν περισσότερες «αξίες» από την κοινωνία (ο καπιταλιστής ποτέ δεν παράγει κάτι που δεν έχει «αξία»). Για να το πράξει αυτό αναγκαίο είναι να ελαχιστοποιήσει τις «ζημίες». Η κύρια μέθοδος του καπιταλισμού λέει η κλασσική του σχολή, πως είναι να αποφεύγει την παραγωγή ζημιών. Εγώ θα έλεγα κάτι άλλο : ότι η κύρια μέθοδός του αποδέχεται τις ζημιές ως αναγκαίο επακόλουθο της λειτουργίας του για να υπάρξει κέρδος (η ύπαρξη κέρδους προϋποθέτει την ύπαρξη ζημιών) και συνεπώς η κύρια μέθοδός του είναι να φορτώνει τις ζημίες σε άλλους και πρώτος και ανήμπορος να αντιδράσει στην πυραμίδα του, είναι το έδαφος που την στηρίζει : η ίδια η φύση πέραν του ανθρώπου (ο καπιταλισμός στηρίζεται στην φύση και για να «αξιοποιήσει» τις βιοτικές ανάγκες). Μετά την φύση έπονται τα υπόλοιπα, τα ανθρώπινα σκαλοπάτια της … .

Αντιλαμβανόμενος πολύ νωρίς ο καπιταλιστής, ότι η διάθεση των ζημιών είναι μια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει σε αντιδράσεις ή σε αναγκαστική απόρριψή του από τις κοινωνίες του πλανήτη, άρχισε να σκέπτεται κάτι εντελώς διαφορετικό: την «αξιοποίηση» των ζημιών και την θεώρησή τους ως «κέρδος» για τον ίδιο (ένα πρόσφατο κορυφαίο παράδειγμα είναι η «αξιοποίηση» των επισφαλειών των στεγαστικών δανείων στις Η.Π.Α. και αλλού με την έκδοση των περίφημων «τοξικών ομολόγων»). Το σχέδιό του προχώρησε εδώ και πολλές δεκαετίες στο στάδιο της εκμετάλλευσης της αντίδρασης για όσα ο καπιταλισμός προκαλεί, της «αξιοποίησής» της (κάπως έτσι ελέγχθηκε η πολιτική πορεία μεγάλου μέρους της «αριστεράς». Επειδή δε, αυτό που «αξιοποιεί» ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, φρόντισε ώστε οι «ζημίες» που αυτός εναπόθεσε στην φύση, να συνδυαστούν με ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες, ώστε να ξεκινήσει ένα νέος κύκλος «αξιοποίησης» αυτών των ζημιών. Η λογική του καπιταλιστή που ασχολείται με την αξιοποίηση των ζημιών είναι να εκμεταλλευτεί την λύση τους. Όχι όμως μόνο αυτό, η λογική πολλών πλέον είναι να προκαλέσουν το πρόβλημα ή να το αναδείξουν, προκειμένου να εκμεταλλευτούν στην συνέχεια την λύση του (δείτε π.χ. μονάδες επεξεργασίας βιομηχανικών λυμάτων, ιό Η1Ν1 κ.α.). Πάντα η κατεύθυνση αυτών των διαδικασιών είναι το «ον» άνθρωπος και οι βιοτικές ανάγκες του και πάντα το κόστος ή η περαιτέρω «ζημία» αυτή που δημιουργεί (κατ’ αντιστοιχία το «κέρδος» για τον καπιταλιστή) χρεώνεται με τον κανόνα της ανάστροφης πυραμίδας. Μεγαλύτερες «ζημίες» για τους ευρισκόμενους στην βάση, λιγότερες για τους πιο πάνω κ.ο.κ. . Ετσι, η «αναδιανομή αξιακής τροφής» προς την βάση της πυραμίδας (ήτοι για τον καπιταλιστικό κόσμο «αξιών») που πολλές φορές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως σκουπίδια των ανώτερων στρωμάτων και επιπέδων της πυραμίδας, που πετιούνται και πέφτουν προς τα χαμηλά, ματαιώνεται και αυτή με σκοπό να διατεθούν οι «αξίες», υπέρ της λύσης των προβλημάτων. Οι «αξίες» φυσικά διατίθενται προς τους καπιταλιστές και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Τα κατώτερα επίπεδα της πυραμίδας έρχονται να πληρώσουν το κόστος και να επιλέξουν μεταξύ βιοτικών αναγκών. Η πρόταξη του ιδεολογήματος της προστασίας της φύσης και κατά συνέπεια και της ζωής των ιδίων και των επόμενων γενεών, καθιστά την επιλογή ή την υποταγή τους εύκολη. Όπως εύκολη καθιστά την επιχορήγηση των καπιταλιστών σε «αξίες» από την κοινωνία, προκειμένου να εκτελεστούν τα έργα «αξιοποίησης» των ζημιών. Ετσι οι καπιταλιστές που προκάλεσαν το πρόβλημα, βγαίνουν ακόμα πιο ισχυροί και κερδισμένοι από την διαδικασία «αξιοποίησης» των ζημιών τους. Τα δε νέα προβλήματα – «ζημίες», όπως αυτό της διάθεσης των συσσωρευτών ενέργειας στην «πράσινη ανάπτυξη» ή των αποτελεσμάτων της παραγωγής βιοκαυσίμων στην φύση, θα έλθει και πάλι ο καπιταλιστής να τα κάνει «κέρδος» για αυτόν και «ζημία» για την κοινωνία. Αέναη η φαυλότητα της καπιταλιστικής «αειφορίας», μέχρι να εξαντληθεί η πραγματική αξία του πλανήτη ως ζωοδότη.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», η ίδια επακριβώς θεώρηση και διαδικασία. Στην πραγματικότητα μια δίκαιη κοινωνία θα είχε απορρίψει και τιμωρήσει όσους προκάλεσαν αυτές τις «ζημίες», θα τους είχε ξαποστείλει στο «πυρ το εξώτερον». Σήμερα και για μία ακόμα φορά, έρχεται να τους επιτρέψει να «αξιοποιήσουν» αυτοί εις βάρος της κοινωνίας τις «ζημίες» που η δράση τους προκαλεί και προκάλεσε και να χρεώσουν το κόστος στην βάση της καπιταλιστικής πυραμίδας. Στο σημερινό περιβάλλον κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε σε άγριους πολέμους με αβέβαιο τέλος.

Εάν όμως, ο σοσιαλισμός είναι ο καπιταλισμός της αντεστραμμένης πυραμίδας (κατά τις αρχές του, που δεν απορρίπτουν τον καπιταλισμό ως μέθοδο λειτουργίας της οικονομίας και κυρίως της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά επιδιώκουν να θέσουν τα παραγωγικά οφέλη του στην υπηρεσία ίσων ανθρώπων) θα έπρεπε να δει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από την υποταγή στις επιδιώξεις και τις «αξιοποιήσεις» των καπιταλιστών. Θα έπρεπε να δει και να προβάλει τον τρόπο, την πρακτική μέθοδο σύμφωνα με την οποία, η όποια «αξιοποίηση» των ζημιών, θα ανήκει στην κοινωνία και όχι στα ανώτερα στρώματα της πυραμίδας του καπιταλισμού. Πως δηλαδή θα απλωθεί ευθύς εξαρχής η «αξιοποίηση» των ζημιών, ώστε αυτή να ανήκει στην βάση της πυραμίδας (ώστε να μπορούμε να μιλάμε για την λογική της αντεστραμμένης πυραμίδας, ήτοι για σοσιαλισμό).

Βεβαίως, η λύση της αντεστραμμένης πυραμίδας, δεν είναι λύση που ταιριάζει αρμονικά με το παραγωγικό σύστημα του καπιταλισμού και για αυτό δεν λειτούργησε ο σοσιαλισμός (ιδίως όταν έπαυσε να αποτελεί διαδικασία εξέλιξης και παγιώθηκε ως «δικτατορία του προλεταριάτου»), αφού είχε και πάλι «αξιακή» θεώρηση της οικονομίας, της παραγωγής, των αγαθών. Μπορεί όμως να οδηγήσει σε ανακατατάξεις ικανές να μας κάνουν να καταλάβουμε τις βιοτικές μας αλήθειες, τον βιοτικό μας νόμο. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να το υποστηρίξουν, αλλά θα το δηλώσω ότι ο πολιτικός σοσιαλισμός θα παύσει να υπάρχει όταν καταργηθεί και ο πολιτικός καπιταλισμός. Η βαθειά μελέτη των στοχαστών του 19^ου αιώνα και του ίδιου του Μάρξ, το εκφράζει καθαρά: η σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι τελικός στόχος αλλά μεταβατική μορφή προς την αταξική κοινωνία και, εάν αυτοί την αποκάλεσαν έτσι και δεν μπόρεσαν να την περιγράψουν ολοκληρωμένα είναι απλό να σκεφτούμε πλέον, με εργαλείο την θεωρία των βιοτικών αναγκών, ότι η ταξικότητα της κοινωνίας γεννιέται πάντα από την παρεμβολή κανόνων και ιδεοληψιών που παρεμποδίζουν την απόλαυση των βιοτικών αναγκών από όλους.

Η «αταξική» κοινωνία είναι η κοινωνία των βιοτικών αναγκών, αυτή που περιγράφω, ορίζω και αναζητώ.

Ας σκεφτούμε λοιπόν οι ίδιοι, πώς θα ξαναθέσουμε τον σοσιαλισμό σε κίνηση, πως θα καταφέρουμε να κινήσουμε την κοινωνία προς τον σκοπό της εξυπηρέτησης των αναγκών της ζωής του ανθρώπου.

Η «πράσινη ανάπτυξη» προσφέρει ένα πεδίο, όπου μπορούν να τεθούν τα δεδομένα για το μέλλον, αρκεί να μην την προσφέρουμε ως «αξιακό» κέρδος στους καπιταλιστές.