ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΟΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ»

Σήμερα κάπου, μια πωλήτρια άρχισε να μου μιλάει για τον καημό της οικονομικής κρίσης. Ηθελε να ζήσει … και όχι μόνο να δουλεύει με τον τρόπο που πλέον την αναγκάζουν να το κάνει.
Πετάχτηκε ένας «Ελληνας» και είπε: «οι ξένοι φταίνε, αυτοί μας παίρνουν τις δουλειές …» . Είπα πως φταίνε αυτοί οι «Ελληνες» που τους φέρνουν για να τους κάνουν την δουλειά, σαν δούλοι και να απαιτήσουν από εμάς να γίνουμε περισσότερο δούλοι τους ξανά.
Δεν με άκουσε, η πλύση εγκεφάλου από του ίδιους «Ελληνες», του είχε κλείσει τα αυτιά του νου … .

Θέλουμε δουλειές: Χρόνια τώρα ακούμε αυτή την ανοησία. Χρόνια τώρα τα θύματα εκλιπαρούν για εκμετάλλευση. Η δουλειά, η σχέση μισθωτής εξαρτημένης εργασίας είναι εκμετάλλευση, αφού μέσω αυτής κάποιοι «συγκοινωνοί» άνθρωποι, εκμεταλλεύονται την δράση, την ενέργεια, την ζωή άλλων ανθρώπων κερδίζοντας από αυτή. Απλώνουν λοιπόν ικετευτικά τα θύματα τα χέρια και προσφέρουν τον εαυτό τους, την ζωή τους σε εκμετάλλευση. Όπως είναι φτιαγμένο το καπιταλιστικό φιλελεύθερο σύστημα παραγωγής - οικονομίας, η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των πολλών είναι αντικείμενο αυτής της εκμετάλλευσης. Η εξάρτηση ξεκινά από την δέσμευση του χρόνου και της ζωής για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και φτάνει μέχρι προσωπικά και βαθύτερα ζητήματα και φοβίες. Εάν οι οπαδοί του συστήματος αυτού δικαιολογούνται από το ιδεολογικό ατομικιστικό τους σκοτάδι να επιδιώκουν την ανθρώπινη εξάρτηση και εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, δεν δικαιολογούνται καθόλου οι ιδεολογικά ταγμένοι προς τον σοσιαλισμό (σε όλες του τις μορφές) καθώς και σε οποιαδήποτε κοσμοθεωρία ισότητας και απελευθέρωσης του ανθρώπου να θέτουν ως στόχο την δημιουργία και ενίσχυση αυτής της μορφής την δουλεία. Θλίβομαι και οργίζομαι, όταν βλέπω ιδεολογικούς σχηματισμούς και κόμματα που θέλουν να λέγονται ανθρωπιστικά, απελευθερωτικά, σοσιαλιστικά να ζητούν «δουλειές» δηλ εξάρτηση και εκμετάλλευση για τους ανθρώπους.
Δεν θέλουμε συνεπώς δουλειές, θέλουμε ισότητα, απελευθέρωση, κάλυψη των βιοτικών αναγκών όλων και εργασία για τον στόχο αυτό, εργασία για την κοινωνία.

Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές … : Χρόνια το ακούμε και αυτό … λες και οι δουλειές είναι τσαμπιά από σταφύλια και τις παίρνει όποιος προφτάσει ή μπορεί; Αυτός ο βάρβαρος κόσμος, αυτό το βάρβαρο σύστημα δημιουργεί σκόπιμα αόριστες έννοιες με πλαστό θεσμικό εννοιολογικό περιεχόμενο με σκοπό να τις χρησιμοποιεί για να ελέγχει τους ανθρώπους και να τους υποτάσσει υπό το πρόσχημά τους. Οι έννοιες αυτές δεν έχουν συνήθως συγκεκριμένο περιεχόμενο και προσδιορισμό, π.χ. «ανάπτυξη», «πρόοδος», «αύξηση μεγεθών» ή και εμφανίζουν μόνο μία πλευρά της αλήθειας : «κέρδος», «άνοδος», «επέκταση», κλπ. . Η «δουλειά» είναι μία από τις έννοιες αυτές και το περιεχόμενό τους ποικίλλει από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο. Η δουλειά έχει ένα σταθερό αντίτιμο που αντιστοιχεί πάντοτε στην κάλυψη κάποιων βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και συνοψίζεται στο εξής λογικό σχήμα : θα κάνεις ό,τι σε διατάσσω για να μπορέσεις να καλύψεις με το αντάλλαγμα κάποιες βιοτικές σου ανάγκες.
Πάντα υπάρχει ανθρώπινη υποχρέωση υποταγής και αντάλλαγμα που αφορά την κάλυψη βιοτικών αναγκών. Το ποιοτικό περιεχόμενο των ανωτέρω θεμελιωδών για την έννοια στοιχείων ποικίλει από εποχή σε εποχή, αλλά ποτέ δεν ξεφεύγει από το ανωτέρω μέτρο. Οι δουλειές λοιπόν δημιουργούνται από όσους ανθρώπους θέλουν να εκμεταλλευτούν άλλους ανθρώπους και δη την ανάγκη τους για κάλυψη βιοτικών αναγκών. Για τον λόγο αυτό κανένας άνθρωπος που έχει καλυμμένες άλλως πως τις βιοτικές του ανάγκες, δεν αναζητεί «δουλειά», δεν την έχει ανάγκη. Όταν σπάνια αυτό συμβαίνει είναι γιατί έχουν επικρατήσει μέσα του απόλυτα, ως ψυχολογική διαστροφή, τεχνητές βιοτικές ανάγκες που δημιουργεί το σύστημα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πυραμιδοειδή δομή του.
Για τους εκμεταλλευόμενους την εργασία (μην τους ακούτε όταν λένε ότι προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο δουλειές … αυτό είναι ένα ψέμα στο οποίο δεν πιστεύουν και δικαιολογία για μία ψευδοσυνείδηση) το ζητούμενο είναι η μεγιστοποίηση της οικονομικής απολαβής από την εργασία όταν την έχουν ανάγκη και εν γένει από την δραστηριότητα που ασκούν. Κατά συνέπεια αυτό μόνο τους ενδιαφέρει, ακόμα και στις ελάχιστες θέσεις που επιζητούν ποιότητα.
Τις δουλειές βεβαίως τις ελέγχουν αυτοί και αυτοί αποφασίζουν. Δεν τις ελέγχουν οι δουλεύοντες, ημεδαποί ή αλλοδαποί. Την «αγορά εργασίας» (τι χυδαίος όρος αναφερόμενος σε ανθρώπους την ελέγχουν και την ορίζουν πρωταρχικά και κύρια οι εκμεταλλευτές της (τα «αφεντικά», όρος – εννοιολογικό παράγωγο της λέξης «αφέντης»). Οι ίδιοι στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσιαστικό σύστημα ορίζουν την ζήτηση και διαμορφώνουν την προσφορά. Επομένως δεν είναι οι αλλοδαποί που μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά οι ημεδαποί αφέντες που τους τις δίνουν για να αποκομίζουν μεγαλύτερα ακόμα ανταλλάγματα από την εκμετάλλευση ανθρώπων. Δεν κάνω λόγο για ένα άλλο σύστημα, π.χ. για ένα σύστημα βιοτικής κοινωνικής οικονομίας, κάνω λόγο και αναφέρομαι στο υπάρχον σύστημα, του οποίοι οι ίδιοι ελέγχουν τις δομές και επιβάλλουν την λειτουργία του και τους κανόνες της: αυτοί επέτρεψαν την αθρόα προσέλευση μεταναστών και αυτοί την θέλησαν και την πριμοδότησαν για να αυξήσουν τα κέρδη και τα εν γένει ανταλλάγματά τους και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους σε όλο τον πλανήτη. Οροι σύμφυτοι με τον καπιταλισμό, όπως κόστος εργασίας, κεφάλαιο εργασίας, ανταγωνισμός και ανταγωνιστικότητα έρχονται να αιτιολογήσουν με το απατηλό και κούφιο περιεχόμενο της καπιταλιστικής «επιστήμης» τις πράξεις των αφεντικών.
Κατ’ αντιδιαστολή, εάν (υποθετικά) κάποιοι δεν αναζητούσαν ποιο μεγάλη, ποιο προσοδοφόρο εκμετάλλευση ανθρώπων δεν θα προσελάμβαναν αλλοδαπούς ως νεόδουλους και αυτοί δεν θα είχαν κανένα λόγο, καμία βιοτική ανάγκη να καλύψουν ερχόμενοι στην χώρα μας ή παντού σε όλο τον κόσμο.
Δεν μας παίρνουν λοιπόν οι ξένοι τις δουλειές, άλλοι ορίζουν και άλλοι επιλέγουν: είναι τα αφεντικά αυτού του τόπου και αυτού του πλανήτη που επιδιώκουν μεγαλύτερα κέρδη, δηλ. μεγαλύτερη ανισότητα, μεταξύ των ανθρώπων στον πλανήτη και μεγαλύτερες δυνατότητες επιβολής και εκμετάλλευσης ανθρώπων. Το μόνο που κάνουν οι «ξένοι» είναι να προσφέρονται για μεγαλύτερη εκμετάλλευση, λόγω των συνθηκών που έχουν επιβάλλει στις κοινωνίες τους, τα ίδια τα «αφεντικά» που τους φέρνουν στον τόπο μας.

Το dumping της εργασίας και τα κοινωνικά του αποτελέσματα: Ο όρος προέρχεται από το εμπόριο και αφορά την πριμοδότηση προϊόντων για να εισέλθουν σε μία αγορά προκειμένου την κυριεύσουν μέσω «ανταγωνιστικών» χαρακτηριστικών, κυρίως της τιμής.. Τα αποτελέσματα είναι πολύπλευρα καταστροφικά για τις εκάστοτε εντόπιες παραγωγικές δομές και άμεσα για τις κοινωνίες. Σύντομα οι διενεργούντες το ντάμπινγκ κατακυριεύουν τις παραγωγικές δομές και τις κοινωνίες. Τα ντόπια προϊόντα χάνουν την οικονομική τους αξία και ορίζονται πλέον απόλυτα από τους κυρίαρχους μηχανισμούς.
Το ίδιο το συμβαίνει σε ένα άλλο εμπόριο, αυτό της δουλειάς – εργασίας, αφού και αυτό κατά τις αθλιότητες του καπιταλισμού είναι «εμπορεύσιμο» και οικονομικά μετρήσιμο μέρος της καπιταλιστικής διαδικασίας. Ετσι οι κοινωνίες αφήνονται ολοκληρωτικά στα χέρια λίγων, στα χέρια των αφεντικών του πλανήτη που απολυταρχικά επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες.
Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στο ντάμπινγκ της εργασίας. Εισάγονται με πριμοδότηση κέρδους ξένοι εργαζόμενοι – δούλοι για να απαξιωθούν οι ντόπιοι, να γίνουν περισσότερο εξαρτώμενα υποχείρια του συστήματος λόγω της ολοένα αυξανόμενης στέρησης της κάλυψης των βιοτικών τους αναγκών. Τα μέτρα νομοθετικής επιβολής που περιλαμβάνει το οπλοστάσιο των αφεντικών είναι ανάλογα της αντίδρασης και της αντίστασης που βρίσκουν. Αυτό π.χ. εκφράζει η απειλή ψήφισης νόμων από την Ε.Ε. που θα ορίζουν την αμοιβή του εργαζόμενου - δούλου ανάλογα με την χώρα προέλευσής του, η «απελευθέρωση» των εργοδοτών να χρησιμοποιούν τον δούλο- εργαζόμενο όσες ώρες θέλουν, να τον αμείβουν όσο θέλουν, να μετρούν τον εργάσιμο χρόνο όπως αυτοί θέλουν … . Ουσιαστικά φωτογραφίζουν και προετοιμάζουν ένα μέλλον που καθιστά πρόδηλα τα σχέδιά τους για επαναφορά της απολυταρχίας των ισχυρών.
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στις κοινωνίες υποδοχής του ντάμπινγκ απαξιώνονται και γίνονται πιο αδύναμοι, στερούμενοι ολοένα και περισσότερες βιοτικές ανάγκες. Επειδή το κέντρο υφίσταται μόνο όταν υφίστανται άκρα και ορίζεται από την θέση αυτών. Η παρουσία εξαθλιωμένων δούλων θέτει ένα άκρο, που ορίζει με την σειρά της το μέσο επίπεδο αμοιβών και αντίστοιχα άσκησης βιοτικών δικαιωμάτων.
Ο παγκόσμιος ατομικιστικός απολυταρχικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός είναι η απόλυτη παραφροσύνη για την ανθρωπότητα και οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του, όχι για να γεννηθεί ένα ανθρώπινο σύστημα, αλλά για να επανέλθει ο απόλυτος έλεγχος, η απόλυτη δουλεία των πολλών από τους ελάχιστους.
Σήμερα θαρρώ ότι μόνο η θεωρία των βιοτικών αναγκών, όχι μόνο αναλύει την ιστορία και την δράση των ανθρώπων καταδεικνύοντας την παράφρονα αθλιότητα και το ψέμα μέσα στο οποίο πνίγεται ο πλανήτης και οι άνθρωποι, αλλά, το κυριότερο, δίνει το μοντέλο μιας άλλης ουσιαστικής κοινωνίας και κοινωνικής οικονομίας για τον πλανήτη.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις δοξασίες και τα ψεύδη που υποβάλλει το σύστημα. Μόνο η ολική ανατροπή του και το χτίσιμο μιας κοινωνίας ανθρώπων μπορεί να προσφέρει στο παρόν και στο μέλλον , όσο ζούμε μέσα στην ποταπότητα αυτού του άθλια βάρβαρου συστήματος θα είμαστε υποκείμενα των συνεπειών του και όσων προετοιμάζουν τα ψυχασθενή αφεντικά του.